Τα διλήμματα της Κεντροαριστεράς

Τ​​α καλά νέα είναι ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την Κεντροαριστερά να ανακάμπτει. Τα κακά είναι πως εκεί ελλοχεύει ο αιώνιος κίνδυνος για τον χώρο: να πάει τόσο καλά που στο τέλος να τα θαλασσώσει. Είναι πολλοί οι καπεταναίοι, πολλά τα «εθνικά κεφάλαια», πολλές οι φιλοδοξίες και τεράστια η ιδεολογική αμηχανία, που στο τέλος –δεν μπορεί!– όλοι θα γίνουν από πολλά χωριά χωριάτες.
Προς το παρόν, ο χώρος δείχνει να παράγει παλιές παθογένειες. Κατ’ αρχάς, υπάρχουν κάποιοι γραφικοί στο ΠΑΣΟΚ που σιγοτραγουδούν το «να ’τανε το ’81». Νομίζουν οι ρηχοί ότι θα αναβιώσουν στις εκλογές τα παλιά διλήμματα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, τη στιγμή που τα ισοπέδωσε ο (πιο αριστερός από αυτούς) ΣΥΡΙΖΑ συνεργαζόμενος με την πιο χυδαία Δεξιά. Δεν κατανοούν ότι η Πρώτη Φορά τα άλλαξε όλα και
έφτιαξε για τις επόμενες εκλογές τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ σοβαρότητας, που μπορεί να σώσει τη χώρα, και λαϊκισμού, που μετά βεβαιότητος θα τη συντρίψει στα βράχια της δραχμής. Ετσι όπως πολιτεύεται η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, φτιάχνει νέο διακύβευμα για τα επόμενα χρόνια. Το ερώτημα δεν θα είναι πόσο κράτος, πόση αγορά, αλλά ευρωπαϊκή ή τριτοκοσμική Ελλάδα. Εκείνοι που στο ΠΑΣΟΚ φαντάζονται συμπράξεις με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να ξεχνούν ότι για τη συντριπτική πλειονότητα του τσούρμου, «το ΠΑΣΟΚ βρωμάει» ενώ οι ΑΝΕΛ ευωδιάζουν.
Μετά, υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι τα πλήθη θα συγκινηθούν από τον πούρο μεταρρυθμισμό, κάτι που διαψεύσθηκε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, είτε αυτός ξεπρόβαλε στα δεξιά (Δράση) είτε στο Κέντρο (Ποτάμι). Οι μεταρρυθμίσεις από μόνες τους δεν συγκινούν τους ψηφοφόρους εάν δεν ενταχθούν σε ένα συνολικό αφήγημα, και για να φτιαχτεί αυτό θέλει πολλή ζύμωση και συνεπώς πολύ χρόνο. Οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ δυόμισι μεταρρυθμιστές δεν έχουν τέτοιες πολυτέλειες, ακόμη κι αν συμπήξουν μέτωπο με το Ποτάμι, το οποίο έχει επίσης ενδιαφέρουσες μεταρρυθμιστικές ιδέες, αλλά χωρίς την αναγκαία κεντρική.
Η λογική λέει ότι η Κεντροαριστερά πρέπει να συμπτυχθεί σε μια συνομοσπονδία, ακόμη κι αν αργήσουν οι εκλογές· ή, καλύτερα: ειδικά αν αργήσουν οι εκλογές. Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι δραματική και μόνο μια ενωμένη Κεντροαριστερά μπορεί να κερδίσει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και αυτό θα γίνει μόνο αν είναι ξεκάθαρο ότι θα συνεργαστεί με τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη για τη σωτηρία της χώρας και την έξοδο από την πολλαπλή κρίση. Οι λογικές τού «μας χωρίζει χάος...» κι άλλα τέτοια τερπνά (με δεδομένη τη συγκυβέρνηση των προηγούμενων ετών) οδηγεί πολύ λογικά τους κεντρώους ψηφοφόρους στην αγκαλιά της Νέας Δημοκρατίας. Η προοπτική να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση και να μην υπάρχει αυτοδύναμη κυβέρνηση για να διαχειριστεί το χάος που αφήνει πίσω της η Πρώτη Φορά, είναι φρικιαστική για κάθε λογικό ψηφοφόρο. Σημαίνει απανωτές αναμετρήσεις και μια χώρα αφημένη στην τύχη της, ενώ είναι ήδη δίπλα στα βράχια. Σημαίνει και απίσχνανση της Κεντροαριστεράς, αφού τα διλήμματα θα είναι πλέον εξουθενωτικά.
Δυστυχώς, στον χώρο αυτό υπάρχουν περισσότερα γινάτια από πολιτικές προτάσεις. Γι’ αυτό και χαντακώθηκε από τη διαχείριση της κρίσης, ενώ η Δεξιά κουτσά–στραβά διασώθηκε. Υπάρχουν τεράστια «εγώ», που έχουν αναφορές σε φανταστικά –περασμένα και μελλοντικά– μεγαλεία. Ας τα αφήσουν λίγο στην άκρη, να σωθεί η χώρα και μετά μπορούν να συνεχίσουν τον φοβερό διάλογο για το «τι είναι η Κεντροαριστερά και ποιο το νόημά της»...
Π. Μανδραβέλης-Καθημερινή