Η βία και… ο Βολταίρος

Ήταν στη Βουλή μια συζήτηση για τη βία, και για τη βία δεν μάθαμε. Ο πρωθυπουργός έψεξε τον αρχηγό της αξιωματικής  αντιπολίτευσης γιατί η ερώτησή του αφορούσε ένα ανεπίκαιρο θέμα (!), και όχι το θέμα της επικαιρότητας, την αξιολόγηση!

Εύκολη υπεκφυγή για ένα θέμα καυτό μεν, που καρκινοβατεί απελπιστικά , με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης - ευθύνη μη διαμοιραζόμενη. Είναι πλέον δεδομένη και… έκπαγλη, η αναιτιολόγητη αποτυχία, αφού έχει ως αποτέλεσμα να χάνονται μάλλον τα «παρελκόμενα» της αξιολόγησης, η είσοδος στο φτηνό χρήμα της ποσοτικής χαλάρωσης (QE), και  η συζήτηση ,έστω , για το χρέος.

Ακούστηκαν και οι γνωστές δικαιολογίες για το μυστικό ταξίδι που δεν ήταν μυστικό γιατί το ήξερε η πρεσβεία  και η γαλλική κυβέρνηση, αλλά εμείς το ποίμνιο, το ταξίδι που δεν ήταν μυστικό, δεν το μάθαμε από κυβερνητική ανακοίνωση αλλά από

την αποκάλυψη του κ. Γεωργιάδη, χωρίς ακόμη να έχουμε μάθει τους συνεπιβάτες του ταξιδιού, ούτε τον πλήρη σκοπό του.

Ας είναι. Η συζήτηση ήταν για τη βία, αλλά ακούσαμε για το σπίτι του Βολταίρου, του οποίου ο πρωθυπουργός μάλλον τυγχάνει ακούσιος  θαυμαστής, καθώς ένα από τα αποφθέγματά του μεγάλου δάσκαλου,  ήταν: «Αν αμφιβάλλεις για μια πράξη αν είναι δίκαιη ή άδικη, άπεχε απ' αυτήν».  Ίσως  γι’ αυτό  δεν μάθαμε τι σκοπεύει να κάνει η κυβέρνηση για να αναχαιτίσει μια κατάσταση που ως κακοήθης όγκος έρπει στην κοινωνία.

Φυσικά στους καιρούς της κρίσης η ποινική παραβατικότητα  είναι λογικό να οξυνθεί. Ωστόσο  η βία που απασχόλησε την συζήτηση, είναι αυτή που ενδύεται τον μανδύα της πολιτικής αγανάκτησης, που ανεμίζει ράκη ψευδούς επαναστατικότητας, ενάντια υποτίθεται στο σύστημα και την καθεστηκυία τάξη. 

Είναι μια βία που στερείται κάθε πολιτικού νομιμοποιητικού στοιχείου.   Το να έρχεσαι σε αντιπαράθεση με την αστυνομία, να φαντασιώνεται εαυτόν  ως τον επαναστάτη,  βάζοντας ως οδόφραγμα φλεγόμενα αυτοκίνητα, σε μια καρικατούρα του Μάη του 68, δεν είναι δικαιολογήσιμο, αλλά με μια ακραία πολιτική λογική, είναι κατανοήσιμο.

Το να καις το αυτοκίνητο του κάθε μικροαστού εργαζόμενου, που είναι εργαλείο δουλειάς και μετακίνησης  της οικογένειάς του,  είναι τρωτό επιχείρημα που δεν αντέχει σε καμία πολιτική λογική. Και μάλλον δεν τη χρειάζονται καν τη νομιμοποιητική λογική οι αυτουργοί.

Το σπασμένο τζάμι

Η κατάσταση ως έχει, αποτυπώνεται στη γνωστή θεωρία του σπασμένου τζαμιού:( Ένα έρημο κτήριο μπορεί να μένει ακέραιο για καιρό, αλλά όταν σπάσει ένα τζάμι, σε λίγο καιρό θα έχουν σπάσει όλα από ανθρωπογενή αιτία). Και αυτού του είδους η ατιμώρητη βία είναι μιμητική και εξαπλώνεται  σαν φωτιά σε ξερό χορτάρι, εφόσον δεν αντιμετωπισθεί.

Είναι-  για παράδειγμα - αναιτιολόγητη η βία που σημειώνεται στα δημόσια Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που οι φορολογούμενοι πληρώνουν από την τσέπη τους. Τρόλεϊ καίγονται αναγκάζονται να αλλάξουν διαδρομή για να αποφύγουν τους ελεύθερους σκοπευτές, ή μάλλον ελεύθερους πυρομανείς, ακυρωτικά μηχανήματα καταστρέφονται  , οι αρχικές φραστικές επιθέσεις μετατράπηκαν σε ξυλοδαρμούς των ελεγκτών, καις σε στοχοποιήσεις  με συνθήματα έξω από το σπίτι τους!  (όλα αυτά πουθενά στον πλανήτη)

Υποτίθεται ότι η βία αυτή έχει ως  υπόβαθρο το πολιτικό σκεπτικό της υπεράσπισης του δικαιώματος του λαού να χρησιμοποιεί, χωρίς να πληρώνει, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Πρωτότυπη επαναστατική νοοτροπία και αφελής, συν τοις άλλοις. Ούτως ή άλλως τα ΜΜΜ  τα πληρώνει  ο λαός από τους φόρους του. Οι καταστροφές επαυξάνουν το κόστος συνεισφοράς του. Και σίγουρα δεν λείπουν από τους -  θεωρητικά ταξικούς αντιπάλους- κατοίκους των επαύλεων της Κηφισιάς και της Εκάλης .

Στην ίδια φυσικά νοοτροπία εντάσσεται και ο ξυλοδαρμός καθηγητών ως στυλοβάτες του συστήματος, το χτίσιμό τους  στα γραφεία τους, και πολλά άλλα που ο χώρος δεν επαρκεί  να αναφερθούν, και δεν έχει καν νόημα.  

Ωστόσο ο κ. Τσίπρας, απλώς πέταξε την μπάλα στην εξέδρα των ποδοσφαιρικών χούλιγκαν, επιτιμώντας  τον κ. Μητσοτάκη επειδή δεν αναφέρθηκε σε αυτούς.  Ως προς το τι θα κάνει με την αυξανόμενη παραβατικότητα,  δεν μας έκανε πιο σοφούς.

Εκτεταμένο ΥΓ: H, ο αδικημένος από το σύστημα, την άδικη κοινωνία, που αντιδρούσε «στη βία του κράτους» και την «αστυνομοκρατία» - όπου ως τέτοια χαρακτηριζόταν η πιο απλή προσπάθεια επιβολής του νόμου ( για το ελληνικό κράτος μιλάμε, το πλέον χαλαρό και αδρανές σε επίπεδο αστυνόμευσης από όλη σχεδόν τη Δύση. Για Ανατολή και το Νότο δεν τίθεται καν σε σύγκριση). 

Αυτά όμως είναι κοινωνιολογίζουσες προσεγγίσεις δημοσιογραφικών στηλών. Δουλειά της κυβέρνησης είναι να καταστείλει την παραβατικότητα «απ΄ όπου και αν προέρχεται». Και δεν μας έπεισε ότι αποτελεί πρώτιστη προτεραιότητά της. Άλλωστε δεν έχει χρόνο, ασχολείται με την αξιολόγηση, που είπε και ο πρωθυπουργός!

Γ. Σιδέρης-liberal.gr