Ένα πορτοφόλι στο Έβερεστ

Παρακολουθώντας τον Πρωθυπουργό στη Βουλή μού γεννήθηκε μια απορία: Γιατί τραβάει τόσο ζόρι αν η αντιπολίτευση θα ψηφίσει ή δεν θα ψηφίσει τα (κατ' αυτόν) «θετικά αντίμετρα»;

Αν είναι τόσο θετικά όσο λέει θα έπρεπε να παρακαλάει να τα ψηφίσει μόνος του ώστε να τα καρπωθεί και μόνος του. Του περισσεύουν τόσες ψήφοι που θέλει να τις μοιραστεί με τον Μητσοτάκη;

Τότε συνειδητοποίησα ότι ο Πρωθυπουργός δεν είναι κανένας αλτρουιστής της πολιτικής. Απλώς έχει καταλάβει πως δεν τον πιστεύουν ούτε όταν λέει τι μέρα είναι.

Και επειδή αντιλαμβάνεται ότι ο κόσμος ακούει «θετικά αντίμετρα» και γελάει, κάνει την απλή σκέψη: αν μπει στην κουβέντα και η αντιπολίτευση η ύπαρξή τους θα γίνει περισσότερο πιστευτή.

Διότι προς το παρόν τα «θετικά αντίμετρα» σε μια επαχθή πραγματικότητα κυκλοφορούν μόνο στο μυαλό της κυβέρνησης. Ή μάλλον υπόκεινται σε τόσες προϋποθέσεις που μοιάζουν περισσότερο με (πασχαλινό) παραμύθι.

Είναι σαν να υπόσχεται κάποιος πως αν ανεβούμε στο Εβερεστ θα βρούμε ένα γεμάτο πορτοφόλι. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει ή δεν υπάρχει τέτοιο πορτοφόλι αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ξέρετε πολλούς έτοιμους να ανεβούν στο Εβερεστ;

Η σκέψη αυτή ήλθε να ταιριάξει με άλλους δύο επίμονους ισχυρισμούς του Πρωθυπουργού.

Ο πρώτος είναι ότι «η αντιπολίτευση έχει πάθει vertigo από τη συμφωνία της Μάλτας».

Δεν ξέρω αν γνωρίζει τι ακριβώς είναι το vertigo (υποθέτω ότι απλώς θεωρεί πως είναι κάτι κακό...) αλλά δυσκολεύομαι να αντιληφθώ πως μια αντιπολίτευση μπορεί να πάθει κάτι από μια συμφωνία που ακόμη δεν έχει κλείσει και την οποία ουδείς γνωρίζει.

Επιπροσθέτως (και για να μην έχει αυταπάτες...) υποθέτω ότι δεν πρέπει να υπάρχει στον πλανήτη ευτυχέστερη αντιπολίτευση από εκείνη σε μια κυβέρνηση που υπογράφει τα πάντα. Η όποια «συμφωνία της Μάλτας» τον Μητσοτάκη ευνοεί, όχι τον Τσίπρα.  

Και, ως εκ τούτου, είμαι βέβαιος πως όλες οι αντιπολιτεύσεις του κόσμου θα εύχονταν να έχουν απέναντί τους μια τέτοια κυβέρνηση!

Ο δεύτερος ισχυρισμός είναι ότι η αντιπολίτευση βρίσκεται «σε στρατηγικό αδιέξοδο». Υποθέτω ότι αυτό θα πρέπει να το βρίσκουν πολύ ενδιαφέρον διότι το επαναλαμβάνουν κάθε δύο - τρεις εβδομάδες.

Μόνο που είναι απορίας άξιον τι σόι αδιέξοδο μπορεί να απειλεί την παράταξη που προηγείται περίπου 15 μονάδες μιας κυβέρνησης, η οποία (σύμφωνα με την τελευταία μέτρηση του ΠΑΜΑΚ) συγκεντρώνει την επιδοκιμασία του... 3,5% των συμπολιτών μας.

Ούτε καταλαβαίνω τι στενοχώρια να αισθάνονται όταν όλα δείχνουν πως θα κερδίσουν καθαρά τις επόμενες εκλογές όποτε και να γίνουν.

Δεν τους αφήνει η συνείδησή τους να κοιμηθούν; Διότι, αντί για αδιέξοδο, μάλλον μου φαίνεται ότι κλέβουν εκκλησία.

Να πάω εξήντα χρόνια πίσω. Αρχές του 1958, στη Γαλλία κατέρρεε η 4η Δημοκρατία. Ο μεγάλος πολιτολόγος Maurice Duverger δημοσίευσε τότε στη «Le Monde» ένα άρθρο με τίτλο «Quand?» - δηλαδή «Πότε;»...

Υποστήριζε ότι η επιστροφή του Ντε Γκωλ στα πράγματα είναι δεδομένη, δρομολογημένη και το μόνο που αγνοούμε ακόμη είναι το «πότε». Σε τρεις μήνες, ο Ντε Γκολ ανέλαβε την εξουσία. Αυτό περίπου ζούμε τώρα στην Ελλάδα. Το μόνο που δεν ξέρουμε είναι «πότε» θα φύγει η κυβέρνηση.

Και ο Πρωθυπουργός δεν καταφέρνει να συγκροτήσει μια συγκεκριμένη ρητορική, ούτε ένα συνεκτικό αφήγημα για να το αποτρέψει ή έστω να το καθυστερήσει. Αυτό είναι το βασικό πρόβλημά του.

Διότι το άλλο κόλπο ότι θα φτιάχνει εξεταστικές για την εποχή του Πάγκαλου (του παππού Πάγκαλου) και ως εκ τούτου οι εκλογές «θα γίνουν στην ώρα τους και θα τις χάσετε» δεν βλέπω να περπατάει πολύ.

Για την ακρίβεια ακούω πολλά γέλια και μάλλον είναι οι ίδιοι που γελούν και με τα «θετικά αντίμετρα».
Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ