O... «ανώτατος των τροϊκανών»

Είχε φανεί υπερβολικός, έως και προβοκατόρικος, ο τίτλος της γερμανικής Die Zeit, τον Ιανουάριο του '16, που χαρακτήριζε τον έλληνα πρωθυπουργό ως τον «ανώτατο των τροϊκανών». Ουδείς άλλος πρωθυπουργός, ούτε καν υπηρεσιακός… αξιώθηκε τέτοιο τίτλο!

Ωστόσο η ευθυκρισία των δημοσιογράφων της εφημερίδας δικαιώθηκε χθες με τη συνέντευξη του πρωθυπουργού στον ΑNT1! Ο «μεταμορφισμός» του κ. Τσίπρα ήταν η ταχύτατη μετάβαση στο άλλο άκρο - και βέβαια η μνημονιακή ανάνηψή του από την εποχή των ηρωικών διακηρύξεων, έγινε η χαρά των social media.

Οι πλέον εμβληματικές του φράσεις αφορούσαν στην «go back madam Merkel», η οποία τελικά, κατά τον κ. Τσίπρα, είναι μια ανοιχτόμυαλη πολιτικός η οποία έχει αίσθημα ευθύνης, ενώ ο μισητός κ. Schaeuble είναι ένας σοβαρός και σεβαστός πολιτικός!

Φυσικά δεν γίνονται πρώτη φορά αυτά. Γέμει η ιστορία από

παρόμοιες περιπτώσεις. Ο Antonio Gramsci χρησιμοποίησε τον όρο «Μεταμορφισμός» για να τις περιγράψει, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Αφορά στη μετατόπιση προσώπων, ομάδων, κομμάτων, από αριστερές, ριζοσπαστικές («προοδευτικές» στη γλώσσα τους) θέσεις, σε συντηρητικές και μετριοπαθείς, και στην ενσωμάτωσή τους στην καθεστηκυία λογική άσκησης της εξουσίας, έναντι της οποίας έστεκαν ως ορκισμένοι εχθροί, αποφασισμένοι να την ανατρέψουν.

Εκ του αποτελέσματος, φαίνεται ότι κάπως έτσι αλλά σχεδιασμένη ήταν η στόχευση του πρωθυπουργού και της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ: Μια πορεία προς την κατάκτηση της εξουσίας, για την απόλαυσή της ως αυτοσκοπό, διανθισμένη με αριστερές και αριστερίστικες κορώνες, με εμβόλιμα εθνικολαϊκά συνθήματα (αυτοί, οι κατεξοχήν ιδεολόγοι εθνομηδενιστές), με βία, όχι μόνο λεκτική, κατά των προδοτών.

Ένας πρωθυπουργός δίνει συνέντευξη όταν έχει κάτι να αναγγείλει, ή όταν οι συνθήκες είναι τόσο δυσμενείς ώστε ζητάει την κατανόηση του λαού και της αντιπολίτευσης προκειμένου να ανταπεξέλθει η χώρα επιτυχώς τις συμπληγάδες. Είναι απορίας άξιον γιατί εδόθη η χθεσινή, αφού δεν συνέτρεχαν οι ανωτέρω λόγοι. Οι συμπληγάδες είναι δικές του και της κυβέρνησής του και όλη η συνέντευξη ήταν άνευ λόγου - εκτός αν λόγος ήταν να προετοιμάσει τους ψηφοφόρους του για τη μεγάλη υποταγή που έρχεται, ενόψει κλεισίματος της αξιολόγησης.

Η όλη συνέντευξη ήταν μια αντιστροφή των πραγμάτων. Όπως το επικό ότι ο κόσμος δείχνει ανοχή στην κυβέρνησή του, και ως απόδειξη έφερε ότι δεν γεμίζουν οι πλατείες, όπως στην εποχή των αγανακτισμένων. Φυσικά δεν ανέφερε ποιος τους κατέβαζε τότε. Θα ήταν «εκρηκτική αυτενέργεια» του λαού, που θα έλεγε και μια πρώην συντρόφισσά του (σ.σ. βέβαια καλά τους τα λέει! Η ΝΔ είναι ξένη προς τέτοιες νοοτροπίες, δεν χρειάστηκε ποτέ να βγει στο δρόμο, άρα δεν ξέρει πώς, γιατί και... αν πρέπει, το τμήμα του ΠΑΣΟΚ που έχει πείρα πολιτικού πεζοδρομίου, έχει κυρίως μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ οι πορείες του ΚΚΕ είναι συντεταγμένες, οριοθετημένες και ελεγχόμενες).

Έτσι οι πλατείες μένουν άδειες, δίχως να εκπέμπουν πάθος, αιτήματα, αγανάκτηση. Γίνονται το σκηνικό επί του οποίου η κυβέρνηση διάγει ανέμελα, ισχυρίζεται τα αδιανόητα, διαψεύδει καταιγιστικά τις δικές της διαβεβαιώσεις και ωθεί όλα να βαίνουν καλώς γι' αυτή – και επιτυχώς εναντίον μας.

Είναι άνευ σχολιασμού τα επιμέρους στοιχεία της συνέντευξης, ενώ ολίγον ακατανόητο ήταν αυτό που υποστήριξε, ότι μας ζητούσαν 42 φορές περισσότερα μέτρα από όσα χρειάζονταν! Αν τα μέτρα που θα νομοθετήσει είναι 3,6 δισ., συνάγεται, κατά την πρωθυπουργική ρήση, ότι μας ζητούσαν μέτρα ύψους... 151 δισ.!

Εν κατακλείδι: Το έχουμε γράψει και στο παρελθόν. Η αχίλλειος πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο δρόμος.

Είναι το δικό του πεδίο, το δικό του μέτρο σύγκρισης της βιωσιμότητάς του και το μόνο από το οποίο μπορεί να νιώσει ευάλωτος και αποσταθεροποιημένος. Ας θυμηθούμε τις λυσσασμένες αντιδράσεις στελεχών του τον καιρό των «παραιτηθείτε», της μικρής διαδήλωσης που ξεκίνησε από μια παρέα διαδικτυακών φίλων στο facebook και τάραξε τον ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι και η τότε κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη είχε μιλήσει για ύποπτο αίτημα που κινείται εχθρικά προς τη χώρα, ενώ ο αριστερός Νίκος Φίλης το είχε τοποθετήσει στα όρια της συνταγματικής ανοχής!

 Του Γιάννη Σιδέρη-liberal.gr