Αυτός και το είδωλό του.

Ήμαστε λίγο μετά το Πάσχα του 2014 και ο Αντώνης Σαμαράς ερωτάται από δημοσιογράφο, σε τηλεοπτική του συνέντευξη, για την ανθρωπιστική κρίση που προκάλεσαν τα μνημόνια και απαντά «Σιγά ρε παιδιά! Εγώ κυκλοφόρησα, βγήκα έξω. Είδα τη μεγαλύτερη έξοδο που έχει γίνει ποτέ τα τελευταία χρόνια της κρίσης».
Μπορεί κάποιος να φανταστεί να απαντά με αυτόν τον τρόπο ο Σαμαράς; Σίγουρα όχι. Κανείς από τους δύο προηγούμενους πρωθυπουργούς δεν θα μπορούσε να απαντήσει με αυτόν τον τρόπο, διότι α. την ίδια ημέρα θα είχαν πάρει οι πλατείες (επί ΓΑΠ), ή, τα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης (επί Σαμαρά) φωτιά, β. γιατί κανείς από τους δύο προηγούμενους δεν ήταν τόσο ρηχός, αγενής και αμόρφωτος, ώστε να εκφραστεί με αυτόν τον τρόπο.

Μπόρεσε όμως ο τρίτος «μνημονιακός» πρωθυπουργός, ο Αλέξης Τσίπρας....
«Για να μη μας δουλεύουν ψιλό γαζί», «Έχω κουραστεί να προσπαθώ να εξηγώ», «Δεν την καταλαβαίνετε την απάντηση;» (δύο φορές, προς τον συνομιλητή του) είναι κάποιες επιπλέον εκφράσεις που δεν αρμόζουν σε πρωθυπουργό και ελπίζω πως δεν θα ακούσουμε ξανά στο μέλλον.
Πέραν, όμως, της πρωτόγονης αυθάδειάς του, για άλλη μια φορά έδειξε την πρόθεσή του να προσβάλλει τη νοημοσύνη όσων είχαν την αντοχή να τον ακούσουν, με τον τρόπο που μόνο αυτός ξέρει. Διαστρεβλώνοντας πλήρως την αλήθεια. Και αυτό, υπό την ασφάλεια του ότι ο δημοσιογράφος που βρίσκεται απέναντί του δεν θα αποκάλυπτε την αλήθεια.
«Δεν νομιμοποιούν, ή απονομιμοποιούν μια κυβέρνηση οι δημοσκοπήσεις. Προέρχονταν απο την ίδια την κοινωνία. Ξεχνάτε ότι το 2011 είχαμε, επί 1,5 ολόκληρο μήνα, στο Σύνταγμα, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να διαδηλώνουν ενάντια στα μνημόνια; Έχετε την αίσθηση ότι υπάρχει τώρα αυτή η απονομιμοποίηση στην ελληνική κοινωνία και την ελληνική κυβέρνηση; Δεν υπάρχει και ξέρετε γιατί; Γιατί αυτή η κυβέρνηση έχει δώσει πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε 2,5 εκατ. ανασφάλιστους, γιατί με το κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης…», απάντησε, κουνώντας τους ώμους του δεξιά και αριστερά και κοιτώντας συνεχώς στο μόνιτορ τον εαυτό του.
Και κανείς δεν βρέθηκε να του απαντήσει πως, η πολιτική απονομιμοποίηση της δικής του κυβέρνησης δεν αντανακλάται στην ελληνική κοινωνία, όπως ο ίδιος το αντιλαμβάνεται, διότι, σήμερα, δεν υπάρχει κανείς που να παραμυθιάζει την κοινωνία. Σήμερα, δεν θα δει κανείς βουλευτές και στελέχη της αντιπολίτευσης να στήνουν τραπέζια στις πλατείες οργανώνοντας λαϊκές συνελεύσεις και δικαστήρια, ούτε θα ακούσει κάποιον από τους αρχηγούς της αντιπολίτευσης να προτρέπει τους πολίτες σε «ανυπακοή απέναντι στο κράτος». Δεν διακινείται πλέον προπαγανδιστικό υλικό με αναφορές στις χιλιάδες αυτοκτονίες και παιδιά που λιποθυμάνε.
Αν τον ρωτούσε κάποιος γι’ αυτά, θα του έδινε την ευκαιρία να αναμετρηθεί με το παρελθόν του και κατ’ επέκταση με τον ίδιο του τον εαυτό, μπροστά στα μάτια του κόσμου και είναι σπουδαίο αυτό. Αλλά, απέμεινε μόνος, ο δυστυχής, μπροστά στο είδωλό του, να προσπαθεί να πείσει πως είναι μεγάλος και θαυμαστά τα έργα του, την ώρα της κατάρρευσης και γελοιοποίησής του.
Το ζιζάνιο-https://toparatiritirio2012.wordpress.com/