«Χείμαρρος» Παπανδρέου: Οι δημαγωγοί πήγαιναν Ζάππεια, μηδένιζαν ελλείμματα και έσκιζαν μνημόνια!

Πλήθος κόσμου έδωσε το «παρών» στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών που θα διαρκέσει από σήμερα μέχρι και την Κυριακή (4/6), στο ξενοδοχείο CARAVEL.

O πρόεδρος του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ και πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ευχαρίστησε αρχικά όσους συμμετέχουν στην Συνδιάσκεψη: «Επιτρέψτε μου και μία ξεχωριστή αναφορά στα στελέχη μας που δούλεψαν νυχθημερόν για να είναι έτοιμα τα κείμενα για τη σημερινή Συνδιάσκεψη. Το κείμενο για το ιδεολογικό μας πλαίσιο. Τις προγραμματικές μας θέσεις.Και το Καταστατικό. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να συζητάς πάνω σε συγκεκριμένα πράγματα. Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όσους μόχθησαν για αυτό. Ξέρω ότι υπάρχουν δεκάδες, εκατοντάδες στελέχη μας, φίλες και φίλοι μας, που θα ήθελαν και αυτοί να είναι σήμερα εδώ αλλά δεν μπόρεσαν.Απευθύνω και σε αυτούς ένα μεγάλο ευχαριστώ για την
στήριξή τους στο ΚΙΝΗΜΑ.»

Στην συνέχεια αναφέρθηκε στην κρίση, τα γεγονότα του 2009, και σε όσους βρέθηκαν απένμαντι, τονίζοντας πως: «Ο δικός μας ορθολογισμός έλεγε και λέει ότι τα μαγειρεμένα στατιστικά στοιχεία εκτέλεσαν εν ψυχρώ το 2009 την αξιοπιστία της χώρας.Οι δημαγωγοί και συνωμοσιολόγοι κυνήγησαν όσους είπαν την αλήθεια, στο απυρόβλητο όσοι την απέκρυψαν. Τώρα που όλοι αναγνωρίζουν πως εμείς μετρήσαμε σωστά το έλλειμμα του 2009, μήπως ήρθε η ώρα να διερευνήσουμε ποιοι δεν το μέτρησαν; Ποιοι είπαν ψέματα; Ποιοι σταύρωσαν την Ελλάδα και την αξιοπιστία της; Ακούει η Δικαιοσύνη; Είναι όντως τυφλή; Ή μήπως δεξιόστροφα τυφλωμένη; Ο δικός μας ορθολογισμός έλεγε και λέει εξαρχής ότι το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν πρωτίστως και θεμελιωδώς θέμα δομών και όχι μισθών και συντάξεων. Ο δικός μας ορθολογισμός έλεγε και λέει ότι η κρίση έφερε το Μνημόνιο, όχι το Μνημόνιο την κρίση. Οι δημαγωγοί και συνωμοσιολόγοι, λένε το αντίθετο. Για να συγκαλύψουν αυτούς που έφεραν την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού το 2009. Και μετά έφυγαν.»
«Το θλιβερό είναι ότι ο τόπος έχει να δει πραγματική μεταρρύθμιση από το 2011» επισήμανε αναφέροντας παραδείγματα όπως τον Καλλικράτη, τη Διαύγεια, το opengov κ.α.
Υπογράμμισε, τέλος, ότι απαιτείται πολύ μεγάλη προσοχή και αφοσίωση στη μεγάλη εικόνα αλλά και στην προώθηση των εθνικών συμφερόντων, αντί για την τροφοδότηση πολώσεων με γνώμονα τα εσωτερικά ακροατήρια: «Δυστυχώς, σήμερα η μεγάλη εικόνα εξακολουθεί να πηγαίνει περίπατο. Το εσωτερικό πολιτικό και επικοινωνιακό παιχνίδι καθορίζει τα πάντα. Η χώρα βολοδέρνει σε αναβολές και καθυστερήσεις, περιμένοντας τι θα πουν οι εταίροι, μήπως αλλάξει κάτι.
Χωρίς εθνικό σχέδιο. Και με συμφωνίες που συμφωνούνται αλλά δεν γνωρίζουμε τι συμφωνήσαμε. Μία ανυπόφορη μιζέρια και μοιρολατρία αντί να πάρουμε εμείς τα γκέμια της μοίρας μας στα χέρια μας. Δεν γίνεται να συνεχίσουμε έτσι. Η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει.»
Αναλυτικά η ομιλία του:
Συντρόφισσες, Σύντροφοι,
Αγαπητές Φίλες, Αγαπητοί Φίλοι,
Σας καλωσορίζω στην 3η Εθνική Συνδιάσκεψη του Κινήματός μας.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την παρουσία σας, το δυναμικό σας παρόν. Παρά το τριήμερο. Και ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ για όσους και όσες κατάφεραν και ήρθαν από την Περιφέρεια.
Ταξίδεψαν για να είναι κοντά μας. Να συμμετέχουν. Σε αυτή την ανοιχτή Συνδιάσκεψη – γιορτή της Δημοκρατίας. Να προσφέρουν στην Πατρίδα, να προσφέρουν στο ΚΙΝΗΜΑ.
Σας ευχαριστώ. Επιτρέψτε μου και μία ξεχωριστή αναφορά στα στελέχη μας που δούλεψαν νυχθημερόν για να είναι έτοιμα τα κείμενα για τη σημερινή Συνδιάσκεψη.
Το κείμενο για το ιδεολογικό μας πλαίσιο. Τις προγραμματικές μας θέσεις. Και το Καταστατικό. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να συζητάς πάνω σε συγκεκριμένα πράγματα.
Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όσους μόχθησαν για αυτό. Ξέρω ότι υπάρχουν δεκάδες, εκατοντάδες στελέχη μας, φίλες και φίλοι μας, που θα ήθελαν και αυτοί να είναι σήμερα εδώ αλλά δεν μπόρεσαν.
Απευθύνω και σε αυτούς ένα μεγάλο ευχαριστώ για την στήριξή τους στο ΚΙΝΗΜΑ.
Γνωρίζω πολύ καλά ότι όλοι μας που αγκαλιάσαμε το ΚΙΝΗΜΑ, δίνουμε σε αυτό με πολύ αγάπη, το πολύτιμο υστέρημά μας.
Υστέρημα σε χρήματα, σε ελεύθερο χρόνο. Δεν είναι εύκολο. Καθόλου εύκολο.  Αλλά μας βγαίνει αβίαστα, γιατί φίλες και φίλοι νοιαζόμαστε.

ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΜΑΣ
Νοιαζόμαστε για τις αξίες μας και θέλουμε να τις δούμε να ριζώνουν καλά στη χώρα μας αλλά και σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Γιατί αυτές διασφαλίζουν τα πολύτιμα αγαθά της ειρήνης, χωρίς βία,
Το σεβασμό στο συνάνθρωπο.  Μία κοινωνία δικαίου και μια ανάπτυξη που κατανέμει δίκαια τους κόπους μας ενώ προστατεύει τον πολιτισμό και την ομορφιά της φύσης μας.
Ποιες είναι οι αξίες αυτές;  Μαζί τις αποφασίσαμε με την Ιδρυτική μας Διακήρυξη. Αυτές μας κράτησαν σε δύσκολες στιγμές, μας ένωσαν και μας ενώνουν.
Μαζί αποτελούν το πολιτικό μας οπλοστάσιο, την ταυτότητα και συνάμα την πυξίδα μας.  Μια ταυτότητα πολιτική.  Εμπνεόμαστε από αυτές και καλούμε όλους τους Έλληνες πολίτες που εμπνέονται από τις αξίες και τις ζωντανές παραδόσεις να έρθουν κοντά μας.
Να αναδείξουμε μια περήφανη ταυτότητα της Ελλάδας και του Ελληνισμού στο διεθνές γίγνεσθαι, με τον πολίτη μπροστάρη, που κάνει πράξη και υπερασπίζεται αυτές τις αρχές.
Τις αρχές:
του Ανθρωπισμού,
του Διαφωτισμού, και Πολιτικού Φιλελευθερισμού,
του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και της βιώσιμης – πράσινης ανάπτυξης.

Με αυτές τις αρχές πορευόμαστε γιατί ξέρουμε ότι αυτές θα αλλάξουν την καθημερινή πραγματικότητα του καθενός και της καθεμιάς. Αρκεί να μη τις ξεχνάμε χάριν της εξουσίας. Γιατί οι αξίες του Ανθρωπισμού σημαίνουν την πίστη μας στην πρωταρχικότητα της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, για τον καθένα μας.
Ο σεβασμός μας στην ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια είναι απόλυτος. Στη δική μας σκέψη δεν χωράει καμία απολύτως διάκριση μεταξύ των ανθρώπων, ότι κι αν πιστεύουν, όποιο χρώμα ή προέλευση κι αν έχουν, όποια σεξουαλική προτίμηση κι αν έχουν.
Και αυτό όχι μόνο γιατί κάθε άνθρωπος, φτωχός ή πλούσιος, γηγενής ή πρόσφυγας, αδύναμος ή δυνατός, συμβατικός ή διαφορετικός, χρίζει τον ίδιο ακριβώς σεβασμό. Από την πολιτεία, από την κοινωνία, από τον συνάνθρωπό του.
Γιατί δεν αφορά μόνο τον άλλον, αφορά τον δικό μας πολιτισμό, το πως εμείς αντιμετωπίζουμε τον άλλον.  Γιατί σε αυτήν τη συμπεριφορά αντικατοπτρίζεται πρώτα από όλα ο εαυτό μας και το μέτρο του δικού μας δημοκρατικού πολιτισμού.
Και να προσθέσω και τούτο:  Στη δική μας σκέψη υπάρχει η σκληρή ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση με αυτούς που διαφωνούμε, αλλά δεν υπάρχουν χυδαιότητες, βία και κατάρες για «κρεμάλες», και «ψόφο», ούτε κατά διάνοια, ούτε για αστείο, ούτε για το χειρότερο πολιτικό μας αντίπαλο!
Αν χαϊδέψεις το φίδι του μίσους, σύντομα θα σε δαγκώσει. Αν ευχηθείς τη βία, αν την υπηρετήσεις, γρήγορα θα χτυπήσει την πόρτα σου.
Κι αν σηκώσεις χέρι ως θύτης, το επόμενο θύμα θα είσαι εσύ. Τον καιρό της κρίσης, υπήρξαμε ως πολιτικός χώρος τα πρώτα και δαχτυλοδειχτούμενα θύματα του μίσους που υπέθαλψαν ή δικαιολόγησαν ή ανέχτηκαν, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, όλοι οι πολιτικοί μας αντίπαλοι.
Δεν θα τους κάνουμε τα ίδια, γιατί πάντα διαφέραμε από αυτούς. Στην κορύφωση του μίσους, εμείς φωνάζαμε για συνεργασία. Στην κορύφωση του διχασμού, εμείς φωνάζαμε δημοψήφισμα.
Επικράτησε το μίσος, επικράτησε ο διχασμός. Αυτή είναι η Ιστορία και δεν παραγράφεται. Εύχομαι μόνο το βράδυ στον καθρέφτη να μπορούν να κοιτάξουν τον εαυτό τους στα μάτια, γιατί έχουν συνειδητοποιήσει τι κακό έκαναν.
Γιατί αν δεν παραγράφεται η Ιστορία, το αύριο μπορεί να αλλάξει. Για να μην το ξανακάνουν.Οχι σε μένα, όχι σε μας, αλλά στην Πατρίδα.
Που πολλούς διχασμούς έχει πληρώσει ιστορικά. Μια Πατρίδα που διψούσε για ομόνοια και συνεργασία.Αλλά την κέρασαν διχασμό και δηλητήριο μίσους.
Εμείς πιστεύουμε και στις αξίες του Διαφωτισμού. Που σημαίνουν τη θεμελιώδη πεποίθησή μας για την ανάγκη υπεράσπισης του ορθολογισμού απέναντι στη δημαγωγία, τη μοιρολατρία, τον φονταμενταλισμό, τον δογματισμό, τη συνωμοσιολογία, τη μυθοπλασία που εκμεταλλεύεται τον πόνο του λαού.
Εμείς – όλοι μας – ζήσαμε πρώτοι τα «fake news», τις λεγόμενες «εναλλακτικές αλήθειες» πολύ πρίν αποκαλυφθούν στην παγκόσμια πολιτική σκηνή και στα social media.
Ο δικός μας ορθολογισμός έλεγε και λέει: «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Οι δημαγωγοί μας έλεγαν «πράσινα παπαγαλάκια».
Μας έλεγαν δεν χρειάζεται να αλλάξουμε, αν και ήξεραν ότι βουλιάζαμε – και έκαναν τα πάντα για να το αποκρύψουν, όπως παραδέχτηκαν αργότερα κάποιοι από τους πρωτεργάτες αυτής της σκοτεινής υπόθεσης.
Ο δικός μας ορθολογισμός έλεγε και λέει λεφτά υπάρχουν, αν σταματήσει η σπατάλη.
Οι αριστεροδεξιοί λαϊκιστές λύσσαξαν να φωνάζουν πως δεν υπάρχει το πρώτο, γιατί φοβόντουσαν ότι θα σταματούσαμε το δεύτερο – όπως παλέψαμε να κάνουμε.
Δηλαδή τη σπατάλη και την αδιαφάνεια.
Βλέπετε σπατάλη, σημαίνει δωράκια.  Τα δωράκια, πελάτες. Και οι πελάτες, ψήφους.  Αυτό ήταν και είναι το πελατειακό κράτος.

Ο δικός μας ορθολογισμός έλεγε και λέει ότι τα μαγειρεμένα στατιστικά στοιχεία εκτέλεσαν εν ψυχρώ το 2009 την αξιοπιστία της χώρας.
Οι δημαγωγοί και συνωμοσιολόγοι κυνήγησαν όσους είπαν την αλήθεια, στο απυρόβλητο όσοι την απέκρυψαν.
Τώρα που όλοι αναγνωρίζουν πως εμείς μετρήσαμε σωστά το έλλειμμα του 2009, μήπως ήρθε η ώρα να διερευνήσουμε ποιοι δεν το μέτρησαν;
Ποιοι είπαν ψέματα; Ποιοι σταύρωσαν την Ελλάδα και την αξιοπιστία της; Ακούει η Δικαιοσύνη; Είναι όντως τυφλή; Ή μήπως δεξιόστροφα τυφλωμένη;
Ο δικός μας ορθολογισμός έλεγε και λέει εξαρχής ότι το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν πρωτίστως και θεμελιωδώς θέμα δομών και όχι μισθών και συντάξεων.
Ο ευρωπαϊκός συντηρητικός δογματισμός έβλεπε μόνο τη λιτότητα ως λύση. Την τιμωρία ως παραδειγματισμό για τα ψέματα που ειπώθηκαν μέχρι το 2009. Οι εγχώριοι νεοφιλελεύθεροι λαϊκιστές κραύγαζαν εν χορώ «κόψε, κόψε, κόψε».
Μετά μετά όλοι έκλαιγαν για την ύφεση. Και κουνώντας περισπούδαστα το κεφάλι σημείωναν πόση σημασία έχουν στην Ελλάδα οι δομές.
Ο δικός μας ορθολογισμός έλεγε και λέει πως η μόνη ρεαλιστική και πατριωτική επιλογή ήταν η προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης. Οι συνωμοσιολόγοι κραύγαζαν «προδοσία».
Μίλαγαν για κερδοσκοπικά παιχνίδια της κυβέρνησης με CDS εις βάρος της χώρας. Καταδικάστηκαν. Το βούλωσαν. Οι δημαγωγοί περίμεναν δισεκατομμύρια από ξένους, από μηχανής θεούς, που εμείς δήθεν αρνηθήκαμε.
Ακόμη περιμένουν βέβαια. Οι δημαγωγοί πήγαιναν Ζάππειο και μηδένιζαν ελλείμματα, χωρίς κόπο, χωρίς πόνο.
Ή έσκιζαν τα Μνημόνια. Ή τα καταργούσαν με ένα νόμο και με ένα άρθρο. Ή φοβέριζαν τους Ευρωπαίους με τζάμπα απειλές. Θα βάραγαν και νταούλια για να χορέψουν οι αγορές.
Τι έχουν ακούσει τα αυτιά μας!  Κατά τα άλλα, ζαλισμένη σήμερα η κυβέρνηση ζητά την σφραγίδα του ΔΝΤ για να βγει αξιόπιστα στις αγορές.
Σε κάθε περίπτωση, ό,τι και να είπαν, συνωμοσιολόγοι, λαϊκιστές και δημαγωγοί, μπήκε κάτω από την κυβερνητική καρέκλα στην οποία έκατσαν, ο ένας μετά τον άλλο.
Γιατί τότε και μόνο τότε αναγκάστηκαν να παραδεχθούν πως η μόνη ρεαλιστική και πατριωτική επιλογή ήταν ο μηχανισμός στήριξης.
Αυτή δεν είναι απλά η δική μας αφήγηση για την κρίση. Είναι τα γεγονότα. Είναι η ιστορία. Και τα γεγονότα δεν σηκώνουν «ναι μεν, αλλά», δεν σηκώνουν ιδεοληψίες και παραμύθια.
Ούτε και θεωρίες που στηρίζονται σε πιθανότητες και εκβιασμούς. Ο αδύνατος, μόνον με αξιοπιστία κερδίζει – τον εκβιασμό τον πληρώνει ακριβά. Σε όποιον αρέσουν τα ζάρια, ας παίξει τάβλι.
Όχι με τη χώρα. Κι αυτό το κατάλαβαν όλοι.

Ο δικός μας ορθολογισμός έλεγε και λέει ότι η κρίση έφερε το Μνημόνιο, όχι το Μνημόνιο την κρίση.  Οι δημαγωγοί και συνωμοσιολόγοι, λένε το αντίθετο. Για να συγκαλύψουν αυτούς που έφεραν την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού το 2009. Και μετά έφυγαν.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, δεξιοί και δήθεν αριστεροί, οι 2 όψεις του ίδιου νομίσματος της συντήρησης, ματώνουν κάθε μέρα από την χωρίς όρια πολιτική τους αντιπαράθεση. Είναι συγκινητικό όμως να βλέπεις με τι ομόνοια, με τι αλληλοκατανόηση, με τι αγάπη ξεπλένουν και οι δύο τις ευθύνες όσων χρεοκόπησαν τη χώρα το 2009.
Μακάρι να έδειχναν αυτήν την ομοψυχία εκεί που πρέπει.  Η χώρα θα είχε υπομείνει μόνο ένα Μνημόνιο, θα είχε γλυτώσει πολύ πολύτιμο χρόνο και οι πολίτες της θα είχαν γλυτώσει δισεκατομμύρια επιβαρύνσεων.
Τι μπορούν να πουν στον συνταξιούχο που βλέπει για πολλοστή φορά να μειώνεται η σύνταξή του;  Ή στον επαγγελματία που τον βαραίνουν αβάσταχτοι φόροι και εισφορές;  Ή στον άνεργο που βλέπει πάλι να διορίζονται ημέτεροι;  Το χειρότερο δεν είναι η συγκάλυψη των πραγματικών ενόχων.
Το χειρότερο είναι ότι συγκαλύπτοντας τους ενόχους, συγκαλύπτονται και τα αίτια της εθνικής μας κρίσης. Κι όταν τα αίτια δεν αναγνωρίζονται, το πρόβλημα δεν λύνεται ποτέ. Για αυτό και ο δικός μας ορθολογισμός έλεγε και λέει πως η Ελλάδα δεν θα ανακάμψει οριστικά, αν δεν αλλάξει οριστικά.
Αν δεν ξεριζωθεί η σύγχρονη «ρίζα της συμφοράς», η αιχμαλωσία των δημοκρατικών μας θεσμών.  Αιχμαλωσία από μηχανισμούς ενός οικονομικού, πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου, που υπηρετείται από ένα πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης.
Που απομυζά τους κόπους του Ελληνικού λαού. Για αυτό και οι αξίες του Σοσιαλισμού και του Πολιτικού Φιλελευθερισμού σημαίνουν πρωτίστως για εμάς απελευθέρωση του πολίτη από τα δεσμά ενός πελατειακού κράτους.
Σημαίνουν ενδυνάμωση κάθε πολίτη,  Σημαίνουν δικαιώματα για όλους, όχι προνόμια για λίγους. Σημαίνουν μία λειτουργία δημοσίου που εξασφαλίζει σε κάθε πολίτη δυνατότητες να σταθεί στα πόδια του, να μορφωθεί, να καλλιεργηθεί, να προοδεύσει, να συμμετέχει.
Οι αξίες δεν είναι κάτι θεωρητικό.  Αποτελούν πυξίδα για τις καθημερινές πολιτικές αποφάσεις.
Αυτές που αφορούν τον Έλληνα και την Ελληνίδα, την οικογένεια, τον επιχειρηματία, τον αγρότη, τον επαγγελματία, το νέο, το συνταξιούχο, τον άνεργο, τον εργαζόμενο, τον φοιτητή.
Αφορούν άμεσα την ζωή του καθενός μας. Καθορίζουν το εάν είμαστε εμείς κύριοι της μοίρας μας, κύριοι της ζωής μας. Με τις αξίες του πολιτικού Φιλελευθερισμού διακηρύσσουμε την πίστη μας στην θεμελιώδη αρχή της Ελευθερίας.  Και μαζί με αυτή στην αρχή μιας ανοιχτής κοινωνίας, στον πλουραλισμό και τον πολιτικό πολιτισμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων.
Με τις αξίες του Σοσιαλισμού εκφράζουμε το διαρκή και συνειδητό μας όρκο για κοινωνική δικαιοσύνη.  Για την οικοδόμηση μιας δίκαιης κοινωνίας, ισότητας στις ευκαιρίες και αλληλεγγύης.
Για μάχη κατά των ανισοτήτων και την υπεράσπιση της ατομικής χειραφέτησης και κοινωνικής απελευθέρωσης από αδικαιολόγητους καταναγκασμούς.  Με ανάληψη της ευθύνης για δικαιοσύνη ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες, ανάμεσα στις γενιές, αλλά και της ευθύνης για την προστασία του περιβάλλοντος. Με βιώσιμη – πράσινη ανάπτυξη για να διασφαλίσουμε την προστασία της παράδοσής μας, του πολιτισμού μας, της τόσο σημαντικής ομορφιάς του τόπου μας, παράλληλα με την ανάδειξη των δικών μας συγκριτικών πλεονεκτημάτων στη παγκόσμια οικονομία.
Έτσι εκφράζουμε πολιτικά τη συμμαχία των «υγιών παραγωγικών και δημιουργικών δυνάμεων» και των «οικονομικά αδύναμων». Οι πρώτοι, είναι ο κόσμος της αμειβόμενης εργασίας, της υγιούς επιχειρηματικότητας που άντεξε, οι επιστήμονες που εργάζονται ως αυτοαπασχολούμενοι, οι μικρομεσαίοι ή οι αγρότες που παρά την κρίση τα κατάφεραν να επιβιώσουν. Όσοι καινοτομούν αξιοποιώντας τις νέες τεχνολογίες και επενδύοντας σε ό,τι καλύτερο έχει η Ελλάδα, το ανθρώπινο δυναμικό μέσα σε ένα πανέμορφο περιβάλλον πολιτισμού και φυσικού κάλλους. Και οι δεύτεροι είναι οι άνεργοι, ιδίως οι πολύ νέοι και οι άνω των 55, οι χαμηλόμισθοι και χαμηλοσυνταξιούχοι, οι αυτοαπασχολούμενοι ή μικρομεσαίοι που βρέθηκαν στο περιθώριο, στην ανεργία και τα χρέη.
Πολιτική μας αποστολή, δέσμευση και υποχρέωση, είναι να σφυρηλατήσουμε τη συμμαχία αυτή και να την εκφράσουμε πολιτικά. Η διάρρηξη αυτής της συμμαχίας είναι η πηγή του κοινωνικού διχασμού και της έντασης.  Ανοίγει το δρόμο στη δημαγωγία των άκρων, ακόμα και στη βία. Συμβάλλοντας στη συμμαχία αυτή, αποκαθιστούμε την κοινωνική ενότητα.
Αυτό πρέπει να γίνει όμως, αποφεύγοντας τα λάθη του παρελθόντος. Δεν πρέπει να ανεχτούμε ποτέ στο μέλλον οποιαδήποτε κοινωνική συμμαχία να τροφοδοτηθεί με οικονομικά μη βιώσιμα και ηθικά ανεπίτρεπτα μέσα. Δεν μπορεί να γίνει δεκτό οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας να εξελιχθούν σε κρατικοδίαιτους προμηθευτές και θρασύτατους φοροφυγάδες.
Ούτε να εξασφαλίζεται η ομερτά και η ανοχή των οικονομικά αδύναμων σε όλα αυτά, με επιδόματα χωρίς βάση, συντάξεις χωρίς εισφορές, διορισμούς χωρίς προσόντα.Εις βάρος πολλών συμπολιτών μας, με πραγματικές ανάγκες, που αντί να στηριχθούν, να σταθούν στα πόδια τους, να αποκτήσουν προοπτικές, τους έστειλε η πολιτεία στα αζήτητα.
Η νέα συμμαχία «υγιών παραγωγικών και δημιουργικών δυνάμεων» και «οικονομικά αδύναμων» πρέπει να οικοδομηθεί σε μια ξεκάθαρη βάση:
Στην ακριβοδίκαιη προστασία των «αδύναμων» και στη βιώσιμη και διάφανη υποστήριξη των «υγιών παραγωγών» να αναδείξουν τα ταλέντα, τις ιδέες και τους καρπούς των κόπων τους.
Και η σφυρηλάτηση της συμμαχίας τους οφείλει να γίνει στη βάση της αναγνώρισης ότι τα δικαιώματα συνεπάγονται υποχρεώσεις και δεν μπορεί ποτέ ξανά ο λογαριασμός να σταλεί στην επομένη γενιά.
ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Αλήθεια, φίλες και φίλοι,
Ακούτε κανέναν να μιλάει για αυτά;
Ελάχιστοι.
Η αλήθεια είναι ότι οι μοναδικές φωνές που μιλάνε για την ανάγκη αλλαγής ως ανάγκη επιβίωσης είναι στον ευρύτερο πολιτικό χώρο που μιλούσε πάντα για ΑΛΛΑΓΗ.
Είναι ασύλληπτος ακόμα ο εγκλωβισμός του δημόσιου λόγου γύρω από το Μνημόνιο, την αξιολόγηση και το χρέος.
Τι λένε οι ξένοι.
Τι λέμε εμείς.
Σπαταλιέται απίστευτος χρόνος και χρήμα, για να κλείσει, όπως κλείσει, η κάθε αξιολόγηση και την επόμενη μέρα ασχολούμαστε με την επόμενη αξιολόγηση.
Εν τω μεταξύ, δεν αλλάζει τίποτα. Το χρέος είναι πράγματι εθνική υπόθεση.
Σας το λέω όμως ως ο Πρωθυπουργός της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ που πέτυχε και συμφώνησε τη μεγαλύτερη αναλογικά διαγραφή χρέους για κράτος στην παγκόσμια ιστορία τον Οκτώβριο του 2011 – διαγραφή που ολοκληρώθηκε από την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου:
Όσο και να μειωθεί το χρέος, όσο και να επιμηκυνθεί η αποπληρωμή του, αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο που λειτουργούμε ως χώρα, πάλι μπροστά μας θα βρίσκεται το χρέος σε λίγα χρόνια.
Σας παροτρύνω να διαβάσετε ένα σημαντικό και ιστορικής σημασίας βιβλίο, του Γιώργου Δερτιλή, «Επτά Πόλεμοι, Τέσσερις Εμφύλιοι, Επτά Πτωχεύσεις» – που περιγράφει την Οδύσσεια της νεότερης Ελλάδας γύρω από το χρέος.
Αν μας είχαν ακούσει, όπως είχαμε πει και το 2015, και είχαμε διαμορφώσει μια εθνική γραμμή για το χρέος, θα είχαμε μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ, αξιοπιστία και τελικά, αποτελεσματικότητα, αλλά δυστυχώς, δεν εισακουστήκαμε.  Αυτόν τον γόρδιο δεσμό, αν δεν τον κόψουμε εμείς οι ίδιοι, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, δεν θα το κάνει κανένας.
Και η βασική διαφορά μας με τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν τη διετία μας, είναι ότι εμείς δεν μείναμε την περίοδο 2009-2011 απλοί διαχειριστές της κρίσης.
Απλοί διαχειριστές του Μνημονίου – όπως οι δήθεν αντιμνημονιακοί τελικά κατέληξαν.
Χωρίς κανένα πρόγραμμα, κέρδισαν εκλογές με παντιέρα το αντιμνημόνιο και μετά έγιναν υπηρέτες των χειρότερων μνημονίων.
Εμείς αντιθέτως ξέραμε – τα μνημόνια ήταν το αποτέλεσμα όχι η αιτία. Για αυτό και προωθήσαμε αλλαγές, απαραίτητες για να αλλάξει η χώρα. Όσο και όσα μπορούσαμε και προλάβαμε σε δύο χρόνια. Δεκάδες μεγάλες και μικρότερες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές για να αναπνεύσει η χώρα. Δεν ήταν εύκολο, αλλά το παλέψαμε.
Και καταφέραμε πολλά, για τα οποία μας έλεγαν: «αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα».  Και όμως, τα κάναμε.
Το θλιβερό είναι ότι ο τόπος έχει να δει πραγματική μεταρρύθμιση από το 2011.
Από τον Καλλικράτη,
τη Διαύγεια,
την ηλεκτρονική συνταγογράφηση που μας εξοικονόμησε έναν ΕΝΦΙΑ το χρόνο,
τις ηλεκτρονικές προμήθειες,
το opengov,
το νόμο για το Ασφαλιστικό,
την ένταξη των μονάδων ΙΚΑ στο ΕΣΥ,
τον ιστορικό νόμο για τα Πανεπιστήμια,
το νόμο για τη στήριξη των υπερχρεωμένων νοικοκυριών,
την προσπάθεια ανοίγματος κλειστών επαγγελμάτων,
το πρωτοφανές πακέτο μέτρων ενάντια στη φοροδιαφυγή, με άνοιγμα τραπεζικών λογαριασμών, φορολόγηση των off-shore, κυνήγι του ξεπλύματος μαύρου χρήματος, μαζί με οικονομικούς εισαγγελείς και αστυνομία,
τη Δημόσια αγροτική γη για τους νέους, με αξιοποίηση – όπως στην Θράκη – της γεωθερμίας για τις σύγχρονες καλλιέργειες,
το άνοιγμα στην πράσινη ενέργεια, μαζί και την οριοθέτηση δασικών εκτάσεων, θαλάσσιων περιοχών για την αιολική ενέργεια, τις ιχθυκαλλιέργειες και την τουριστική ανάπτυξη,
την άρση του cabotage στην κρουαζιέρα,
τις έρευνες για τον ορυκτό πλούτο – για πρώτη φορά από το 1985 – που απέδωσε σημαντικότατα αποτελέσματα,
τις αμυντικές προμήθειες μόνο μετά από αξιολόγηση επιτροπής της Βουλής,
την επιλογή ανώτατων δικαστών μόνο μετά από ακροαματική διαδικασία στην Βουλή,
την εισαγωγή νόμων μόνο μετά από ηλεκτρονική και κοινωνική διαβούλευση,
τις ομάδες ΔΙΑΣ για την προστασία του πολίτη,
την υπηρεσία για την αντιμετώπιση του ηλεκτρονικού εγκλήματος,
το κυνήγι του λαθρεμπορίου στα καύσιμα,
την ένταξη τόσων νέων που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και έχουν συνείδηση ελληνική στα μητρώα της Ελλάδας ως ισότιμοι πολίτες,
τη δημιουργία υπηρεσίας για την αξιολόγηση των αιτήσεων των προσφύγων.
Από το 2011 έχουν να ακουστούν τέτοιες αλλαγές.
Για αυτές τις αλλαγές η Ελλάδα βγήκε πρώτη στην κατάταξη μεταρρυθμίσεων μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ – δηλαδή των ανεπτυγμένων χωρών του κόσμου.
Από το 2012, εμείς υποτίθεται ότι αλλάζουμε και οι εταίροι υποτίθεται μας στηρίζουν επειδή αλλάζουμε.
Όταν απλά δεν θέλουν άλλο να ασχολούνται μαζί μας.
Και αρκετοί δυστυχώς σήμερα μας θεωρούν τελειωμένη υπόθεση.
Είναι τραγικό να το επιτρέπουμε αυτό. Είναι τραγικό να παίζουμε το παιχνίδι όσων θέλουν να μας δουν εκτός ευρώ.
Πόσες αξιολογήσεις πρέπει να περάσουμε για να καταλάβουμε ότι πρέπει να τελειώνουμε με τις αξιολογήσεις; Πόσες φορές θα δώσουμε εξετάσεις με το φόβο να μείνουμε μεταξεταστέοι;
Πόσο θα περιμένουμε μήπως αλλάξουν οι εταίροι μας άποψη, μπας και μας κάνουν κάποιο ρουσφέτι; Και πόσες αξιολογήσεις πρέπει να κλείσουμε για να καταλάβουμε ότι αυτή η ιστορία δεν θα τελειώσει ποτέ αν δεν πάρουμε την ιστορία στα χέρια μας αλλάζοντας συθέμελα τη χώρα;
Πόσο ακόμα θα αντέξει η χώρα στον αυτόματο πιλότο, χωρίς να συζητάμε για τα όσα πραγματικά αφορούν τους Έλληνες; Για το πώς θα βγούμε από την κρίση και θα οδηγηθούμε σε μια βιώσιμη επόμενη ημέρα.
Μεγαλώνοντας την πίτα και δημιουργώντας βιώσιμες θέσεις εργασίας. Πόσο ακόμα κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση θα τάζουν μερτικό από μια πίτα που φροντίζουν καθημερινά να μικραίνει;
Πόσο ακόμα θα βλέπουμε τη Δημοκρατία να μαραζώνει;  Τους θεσμούς να λειτουργούν α λα καρτ; Ανάλογα με την ισχύ του καθενός.
Τα πάντα να ευτελίζονται; Ποιός θεσμός έχει μείνει αλώβητος στην συνείδηση του Ελληνικού λαού; Διαπλοκή υπήρχε πάντα στη χώρα, διαπλοκή επιπέδου Champions League πρώτη φορά!
Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τέτοια απροκάλυπτη αλληλεξάρτηση οικονομικών και ποδοσφαιρικών συμφερόντων με τα κόμματα εξουσίας.
Η απάντηση στην αλληλοεξαρτόμενη διαπλοκή των άλλων δεν είναι η «δική μας» διαπλοκή. Είναι κανόνες για όλους που δεν επιτρέπουν τη διαπλοκή ή την αποτρέπουν με διαφάνεια στο μεγαλύτερο βαθμό.
Πόσο ακόμα αυτονόητα πράγματα θα θεωρούνται επανάσταση; Δεν έχουμε άλλο καιρό για χάσιμο.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει άλλο.

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Οι προκλήσεις είναι τεράστιες. Και η αδήριτη ανάγκη για αλλαγές στην χώρα μας, δεν αφορά μόνο την εσωτερική μας υγεία ως Πολιτεία.
Αφορά και τη θέση μας στη παγκόσμια σκηνή.
Ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, βρίσκομαι με κινήματα, πολιτικούς, φορείς, προοδευτικούς διανοούμενους από όλο τον κόσμο.
Το πώς θα οργανωθούμε ως χώρα θα καθορίσει αν θα έχουμε καλύτερες ή χειρότερες προοπτικές να αντιμετωπίσουμε ή να αξιοποιήσουμε τις ραγδαίες εξελίξεις παγκοσμίως.
Διεθνώς, το περιβάλλον είναι ιδιαιτέρως απρόβλεπτο.
Γεμάτο προκλήσεις.
Και κάθε πρόκληση θα εξελιχθεί είτε σε ευκαιρία, είτε σε τραγωδία για την ανθρωπότητα.
Σκεφτείτε την απειλή της κλιματικής αλλαγής.
Μπορεί να φέρει το τέλος του πολιτισμού μας όπως τον ξέρουμε.
Ή μπορεί να γίνει μοχλός μιας ποιοτικής αλλαγής στην παραγωγική διαδικασία καθώς και συνεργασίας μεταξύ των λαών που ενώνονται μπροστά στην κοινή απειλή.
Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που αποσύρονται από τη Συμφωνία για την Κλιματική Αλλαγή, επειδή, όπως λένε, εκλέχτηκαν «για να εκπροσωπούν το Πίτσμπουργκ, όχι το Παρίσι».
Λες και ο πολίτης του Πίτσμπουργκ αναπνέει άλλον αέρα από τον πολίτη των Παρισίων.
Δεν είναι όμως άγνοια. Είναι συνειδητή επιλογή. Κι αυτό είναι το χειρότερο.
Σκεφτείτε την τεχνολογική έκρηξη, πόσες τεράστιες δυνατότητες μπορεί να φέρει.
Αλλά και πόσους κινδύνους εγκυμονεί αν δεν υπάρξουν προοδευτικοί κανόνες.
Δυνατότητα να εξαφανίσουμε αρρώστιες, πείνα, επιδημίες από τη μία, αλλά και κίνδυνο να αλλοιώσουμε τον άνθρωπο από την άλλη.
Σκεφτείτε τη ρομποτική και την τεχνητή νοημοσύνη.
Το μέγα ζήτημα της δυνατότητας υποκατάστασης κάθε χειρονακτικής εργασίας και όχι μόνο.
Πολιτικό είναι το δίλλημα αν με αυτή θα καταφέρουμε να απελευθερωθεί ο άνθρωπος από την αποξενωμένη εργασία και να γίνει καθημερινός δημιουργός,
Ή αν θα οδηγηθούμε σε τεράστια ανεργία και περιθωριοποίηση ακόμα μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας.
Σκεφτείτε την πληθυσμιακή έκρηξη της Αφρικής.
Και εδώ, δύο πράγματα μπορούν να συμβούν:
Ή θα καταλήξει σε μαζική μετανάστευση προς την Ευρώπη ή θα αξιοποιηθεί το ανθρώπινο δυναμικό για την οικονομική και πολιτική ανάπτυξη και των δύο Ηπείρων.
Σκεφτείτε τον τεράστιο πλούτο που κυκλοφορεί παγκοσμίως κάθε δευτερόλεπτο που περνάει.
Ή αυτός ο πλούτος θα γίνει κύμα ευημερίας για όλη την ανθρωπότητα ή θα οδηγηθούμε σε πλήρη διάρρηξη του κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ πολιτών, εργαζομένων και εργοδοτών, με δραματικές συνέπειες στο εσωτερικό όλων των κοινωνιών διεθνώς.
Η γιγαντιαία ανισότητα, η ύβρις, να έχουν τα 8 πλουσιότερα άτομα στον κόσμο ισόποσα χρήματα με το 50% του φτωχότερου πληθυσμού του πλανήτη, δεν μπορεί να συνεχιστεί.
Αναδύεται παντού η ανάγκη και εδώ υιοθέτησης αρχών και αξιών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αλλά αντί να οδηγούμαστε σε ένα πλαίσιο διακυβέρνησης σε παγκόσμιο επίπεδο, δηλαδή ένα πλαίσιο αξιών και κανόνων που θα διέπουν μια πολυπολική διεθνή πραγματικότητα και θα σέβονται όλοι,
μπαίνουμε σε ένα νέο γεωπολιτικό παιχνίδι ανταγωνισμού.
Με μεθόδους και πρακτικές που ξεφεύγουν ή δεν καλύπτονται από το διεθνές δίκαιο.
Ένα παιχνίδι από την μία εντυπώσεων και από την άλλη επίδειξης ή και επιβολής δύναμης.
Βόμβες, πυραυλικές δοκιμές, hacking σε θεσμούς, συστηματική καλλιέργεια προπαγάνδας και fake news, όλα υπονομεύουν τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Όλα οδηγούν στην ανάδειξη αυταρχικών προσωπικοτήτων, την αναζήτηση συγκεντρωτικών και όχι δημοκρατικών μορφών διακυβέρνησης.
Η απάντηση σε όλο το δέος που δημιουργούν οι εξελίξεις, σε όλη την ανασφάλεια που προκαλεί η έλλειψη κανόνων σε διεθνές επίπεδο, θα μπορούσε να είναι η Ευρώπη.
Δεν είναι. Δυστυχώς.
Μπορεί όμως να γίνει.
Η Ευρώπη – από την ίδρυσή της, βασίζεται στις αρχές του δικαίου.
Αλλιώς τόσες διαφορετικές χώρες και λαοί δεν θα μπορούσαν να συνυπάρξουν.
Στην λογική ενός ευρωπαϊκού πατριωτισμού που βασίζεται στην προσήλωση σε αξίες και κανόνες.
Μία συνείδηση ενότητας, συλλογικής δύναμης, κοινού οράματος.
Έτσι ξεκίνησε το ευρωπαϊκό όραμα.
Και αυτό το εγχείρημα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση – θα μπορούσε να είναι το πρόπλασμα για θεσμούς πέραν της Ευρωπαϊκής Ηπείρου,
Το πρότυπο μιας παγκόσμιας συνεννόησης για το καλό της ανθρωπότητας.
Σήμερα δεν είναι.
Αντί για πρωτοπόρος, παρατηρητής και ουραγός.
Από τη χρηματοπιστωτική κρίση μέχρι την Αραβική Άνοιξη.
Κι από το προσφυγικό μέχρι και την ίδια της την ανάπτυξη.
Αντί να εμπιστευτεί τις δυνατότητές της, δεν πιστεύει ούτε στον εαυτό της.
Αντί για ενότητα, αλληλεγγύη και συλλογική δράση, κατηγορίες, παραλυτικά στερεότυπα και τιμωρητικές λογικές μεταξύ των εταίρων.
Αντί για άλματα στο τεχνολογικό μέλλον, βλέπουμε στην καλύτερη περίπτωση δειλά βήματα.
Όλα αυτά που ανοίγουν διάπλατα την πόρτα για κάθε ακραία και ανιστόρητη προσωπικότητα να παίζει με τον φόβο και την ανασφάλεια του πολίτη.
Και να υπονομεύσει την κοινή πορεία της ΕΕ.
Καθήκον δικό μας, καθήκον όλων των προοδευτικών δυνάμεων, είναι να προστατεύσουμε την ευρωπαϊκή μας οικογένεια.
Να της δώσουμε κατεύθυνση, πυξίδα, όραμα. Ξανά.
Να σταματήσουμε τα –exit και το ξεχείλωμα του πουλόβερ.
Να σφυρηλατήσουμε μία συμμαχία για μία πιο δίκαιη, δημοκρατική, πράσινη, αναπτυξιακή και ισχυρή ΕΕ.
Το μήνυμα είναι σαφές: Όσο δεν προχωράμε σε βαθύτερη ένωση, σε εκδημοκρατισμό, σε μια θαρραλέα αναπτυξιακή πράσινη πολιτική, με επένδυση στον άνθρωπο και την καινοτομία, τόσο θα βλέπουμε το λαϊκισμό, τη ξενοφοβία, τον τυφλό εθνικισμό να θεριεύουν.
Τόσο θα βλέπουμε όλα όσα δεν μας πάνε πουθενά, να προβάλλονται ως μονόδρομος.
Αλλά, άλλο τόσο χρειάζεται και εμείς, ως χώρα, να προετοιμαστούμε να ισχυροποιηθούμε θεσμικά, δημοκρατικά, εκπαιδευτικά, ερευνητικά, επενδυτικά.
Ώστε να έχουμε λόγο αλλά και να αξιοποιήσουμε θετικά τις αλλαγές που έρχονται για τον τόπο μας.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια όμως καλούμαστε να δούμε και την δικιά μας ιδιαίτερη ελληνική κρίση.
Χωρίς να περιμένουμε έξωθεν μάγους, ανατροπές, σωτήρες ή εχθρούς.
Απαιτείται λοιπόν, πολύ μεγάλη προσοχή και αφοσίωση στη μεγάλη εικόνα αλλά και στην προώθηση των εθνικών συμφερόντων, αντί για την τροφοδότηση πολώσεων με γνώμονα τα εσωτερικά ακροατήρια.
Δυστυχώς,
Σήμερα η μεγάλη εικόνα εξακολουθεί να πηγαίνει περίπατο.
Το εσωτερικό πολιτικό και επικοινωνιακό παιχνίδι καθορίζει τα πάντα.
Η χώρα βολοδέρνει σε αναβολές και καθυστερήσεις, περιμένοντας τι θα πουν οι εταίροι, μήπως αλλάξει κάτι.
Χωρίς εθνικό σχέδιο.
Και με συμφωνίες που συμφωνούνται αλλά δεν γνωρίζουμε τι συμφωνήσαμε.
Μία ανυπόφορη μιζέρια και μοιρολατρία αντί να πάρουμε εμείς τα γκέμια της μοίρας μας στα χέρια μας.
Δεν γίνεται να συνεχίσουμε έτσι.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει.
ΕΓΕΡΤΗΡΙΟ ΣΟΚ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΟΥ
Συντρόφισσες, Σύντροφοι,
Η χώρα έχει ανάγκη από ένα εγερτήριο σοκ.
Η χειρότερη συνέπεια της κρίσης είναι ότι διαμορφώνει ψυχολογία ήττας,
υποταγής στο μοιραίο,
παραίτησης,
μια κουλτούρα του ανέφικτου για κάτι καλύτερο.
Δεν θα σταματήσω ούτε στιγμή να παλεύω απέναντι σε αυτή τη μιζέρια.
Δεν θα σταματήσω ούτε στιγμή να αγωνίζομαι ενάντια στην παραίτηση.
Δεν θα σταματήσω ούτε στιγμή να πιστεύω στις δυνατότητες του τόπου μας, του λαού μας!
Το εγερτήριο σοκ περνάει μέσα από την παραδοχή ενός θεμελιώδους μαθήματος που κανονικά θα έπρεπε όλοι μας να είχαμε διδαχθεί από την κρίση.
Συνοψίζεται στη φράση «κανείς δεν μπορεί μόνος του».
Μπορούμε – ναι μαζί.
Αλλά πως;
Πρώτο: απαιτείται εθνική συνεννόηση.
Για να πείσω τους εταίρους μας να μην αφήσουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει, έκανα δύο φορές τον γύρο του κόσμου σε μίλια μέσα σε ελάχιστους μήνες – την ώρα που η αντιπολίτευση αμφισβητούσε ακόμα και τον πατριωτισμό μου.
Έκανα ως Πρωθυπουργός ανοίγματα πραγματικής συναίνεσης, και το 2010 και το 2011, όταν άλλοι έχτιζαν ψεκασμένες καριέρες.
Ζήτησα και πρότεινα Ελληνικό Σχέδιο. Σχέδιο δικό μας, όχι των εταίρων, της Τρόικας ή άλλων.
Προσωπικά λοιδωρήθηκα από τους αντιπάλους μου, όσο λίγοι.
Με είπαν Πινοσέτ, Τσολάκογλου, ντήλερ διεθνών κερδοσκόπων, ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.
Δεν κρατάω κακία σε κανέναν.
Μπορούμε να προχωρήσουμε;
Μπορούμε να πάμε παρακάτω;
Δικός μου εχθρός δεν είναι ο Τσίπρας, όπως δεν ήταν ο Σαμαράς.
Δικός μου εχθρός είναι τα προβλήματα του τόπου.
Είναι το πελατειακό κράτος.
Για αυτό επιμένω στις αρχές μου.
Ακούω τις διδαχές της ιστορίας.
Και φωνάζω εδώ και χρόνια,
θα φωνάζω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου,
για μια κουλτούρα συναίνεσης και συνεργασίας.
Έτσι και μόνο έτσι θα στρίψουμε το τιμόνι της χώρας προς το καλύτερο.
Όσο η πολιτική διεξάγεται με όρους αρένας,
«ο θάνατός σου, η ζωή μου», τίποτα δεν θα αλλάξει.
Όσο η έφοδος και η παραμονή στην εξουσία είναι αποκλειστικός αυτοσκοπός, τίποτα δεν θα διορθωθεί.
Το μόνο που θα αλλάζει είναι, ποιος θα κατηγορεί ποιον ως προδότη και υποταγμένο.
Μπορεί να συγκρούομαι και να συγκρουστώ σκληρά πολιτικά για την ιδεολογία, τις πράξεις και τα αποτελέσματα των αντιπάλων μου, αλλά δεν πρόκειται να αμφισβητήσω τον πατριωτισμό κανενός.
Γιατί πατριωτισμός είναι να αγαπάς γνήσια την πατρίδα.
Όχι να αμφισβητείς την αγάπη του διπλανού σου.
Αυτό είναι εθνικός διχασμός. Με πρώτο θύμα, ιστορικά, την ίδια την Πατρίδα.
Τι απαιτεί όμως η συναίνεση;
Χρειάζονται δύο πράγματα:
Πρώτον,
Στο πολιτικό επίπεδο θα υπάρχουν διαφορές.
Σε μια δημοκρατία αυτό είναι απαραίτητο.
Αν όμως κινδυνεύει η ίδια η χώρα με κατάρρευση, όταν κινδυνεύει η δημοκρατία από την αυθαιρεσία και την εξάρτηση, τότε χρειάζεται οι δυνάμεις του τόπου να παραμερίσουν τις επιμέρους διαφορές τους.
Οι πολιτικές δυνάμεις δεν είναι εφικτό, ούτε καν θεμιτό να συμφωνούν σε όλα.
Μπορούμε όμως να συμφωνήσουμε στα αυτονόητα.
Μπορεί τα κόμματα να διαφωνούμε στο ποιοι πρέπει να πληρώνουν φόρους ή εισφορές και πόσο, δεν μπορούμε όμως να συμφωνήσουμε για το πώς θα παταχθεί η φορολογική ανομία και η εισφοροδιαφυγή;

Που και αυτή τελικά έχει το σπέρμα της αδικίας και ανισότητας;
Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε βασικά έστω στοιχεία φορολογικού πλαισίου που δεν θα αλλάζουν κάθε χρόνο;
Μπορεί, φίλες και φίλοι, να διαφωνούμε στο ρόλο που πρέπει να έχει το δημόσιο στην οικονομία, αλλά διαφωνεί κανείς ότι πρέπει να λειτουργεί ηλεκτρονικά, με διαφάνεια, διαύγεια, λογοδοσία, αξιοκρατία;
Διαφωνεί κανείς ότι βασικό καρκίνωμα στη λειτουργία της χώρας είναι η καθυστέρηση στην απονομή της Δικαιοσύνης;
Μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό στο οποίο υποτίθεται συμφωνούμε όλοι;
Μπορεί να διαφωνούμε για το πώς πρέπει να λειτουργεί η δημόσια υγεία.
Διαφωνεί κανείς όμως ότι πρέπει να διασφαλίσουμε τον πλήρη σεβασμό σε κάθε ευρώ που δαπανάται εκεί;
Μπορεί να διαφωνούμε για το πώς πρέπει να διανέμεται και να φορολογείται ο πλούτος στη χώρα, υπάρχει όμως κανένας που διαφωνεί ότι χρειάζεται να παράξουμε επειγόντως νέο πλούτο;
Υπάρχει κανένας που να διαφωνεί ότι το μέλλον αυτής της χώρας βρίσκεται στην ενέργεια και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας;
Στις ολοκληρωμένες υπηρεσίες φιλοξενίας και εναλλακτικού τουρισμού;
Στα ποιοτικά και πιστοποιημένα αγροτικά προϊόντα;
Όλες οι εκθέσεις, όλοι οι ξένοι οίκοι και εγχώρια think tanks τα ίδια λένε.
Εκεί βρίσκεται το ανταγωνιστικό μας πλεονέκτημα.
Πόσο δύσκολο είναι να συζητήσουμε και να συμφωνήσουμε ένα πολυετές πλαίσιο για την ανάπτυξή τους, που θα παραμένει ίδιο, πέρα από τον εκλογικό κύκλο;
Επαναλαμβάνω: Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα.
Βούληση απαιτείται στα αυτονόητα.
Εκεί που όλοι συμφωνούμε, όποια κι αν είναι αυτά που συμφωνούμε, ας προχωρήσουμε μπροστά.
Πέρα από τα Μνημόνια, με ένα Εθνικό Συμβόλαιο.
Αυτό ζητάω. Αυτό ζητάει το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών. Κι αυτό είναι πρωτίστως ευθύνη του εκάστοτε Πρωθυπουργού να το τολμήσει.
Και τώρα, και μετά τις επόμενες εκλογές. Μπορούμε και πρέπει να αναδείξουμε τις πραγματικές – όχι επίπλαστες, διαφορές μας, χωρίς να δαιμονοποιούμε τον άλλον.
Χρειαζόμαστε ένα μορατόριουμ μεταξύ μας. Μεταξύ των πολιτών. Μεταξύ των Ελλήνων.
Χρειαζόμαστε – η χώρα χρειάζεται άμεσα, ένα πολιτικό μορατόριουμ σοβαρότητας. Έναν διάλογο ήσυχα και απλά.
Με αλήθειες, ως βάση.

Αρκετά τα κόμματα δίχασαν την Ελληνική κοινωνία.
Αρκετά τη διαιρέσαμε τη στιγμή που χρειαζόταν κοινωνική ενότητα απέναντι στη λαίλαπα των αγορών.
Υπάρχει όμως και μια δεύτερη προϋπόθεση για τη συναίνεση.
Γιατί;
Γιατί η επανάσταση του αυτονόητου δεν είναι τελικά αυτονόητα αποδεκτή από όλους.
Γιατί υπάρχουν μικρά και μεγάλα κατεστημένα που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στη χώρα.
Και πολιτικοί που καταλήγουν πιόνια τους.
Θυμηθείτε πόσο πολεμήθηκε ο Νόμος μας για τα Πανεπιστήμια.
Ή μήπως δεν στοχοποιήθηκε η Διαύγεια;
Ο Καλλικράτης;
Η προσπάθεια αξιοκρατίας με το opengov στις επιλογές σε θέσεις διοίκησης;
Κάθε τι που θεσμοθετήσαμε για να ξεριζωθεί η πελατειακή λογική και η ασυδοσία βρέθηκε στο στόχαστρο.
Για αυτό έρχομαι και στην δεύτερη προϋπόθεση για να πάει μπροστά ο τόπος:
Χρειάζεται η κρίσιμη μαγιά, η κρίσιμη μάζα, που θα ενστερνιστεί αυτές τις ιδέες, αυτές τις προοπτικές.
Θα παλέψει για αυτές και θα τις προωθήσει.
Θα κάνει το πρόγραμμα προοδευτικών αλλαγών στην χώρα μας πραγματικό ρεύμα και κτήμα πλατειών στρωμάτων της κοινωνίας.
Θα επιβάλλει αδιαπραγμάτευτες προοδευτικές αλλαγές σε οποιαδήποτε κυβερνητική συνεργασία.
Γιατί οι προοδευτικές δυνάμεις δεν πρέπει να υποφέρουν κάτω από το δίλημμα: να συνεργαστούν ή όχι με άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Αλλά πρέπει να έχουν, από τώρα, τόσο καλά επεξεργασμένες και αδιαπραγμάτευτες προοδευτικές θέσεις, ώστε την κρίσιμη ώρα οι άλλοι να υποφέρουν από το δίλημμα αν θα συνεργαστούν μαζί τους.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Και εδώ είναι ο κρισιμότερος ρόλος μας στο πλαίσιο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.
Να πιέσουμε πρώτον για πολιτικές θέσεις.
Δεύτερον, για πολιτικές θέσεις.
Και τρίτον, για πολιτικές θέσεις!
Να στρέψουμε την κουβέντα επιτέλους στην Πολιτική, με Π κεφαλαίο.
Για αυτό και αποφασίσαμε τη Συμπόρευση.
Χωρίς καμία υποχώρηση από τις αρχές και τις αξίες μας.
Η κρίση της σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας και η κρίση της χώρας είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Η πρώτη επέτεινε δραματικά την δεύτερη. Χάθηκε το μέτρο, ενισχύθηκαν τα άκρα. Η υπέρβαση της πρώτης θα βοηθήσει αποφασιστικά στην υπέρβαση της δεύτερης.
Είναι υπέρτατο καθήκον μας η ανασύνθεση της δημοκρατικής παράταξης να γίνει στη βάση αρχών και αξιών που πάντα μας καθοδηγούσαν. Αλλιώς η ανασύνθεση δεν θα οδηγήσει σε υπέρβαση της κρίσης του πολιτικού μας χώρου.
Δική μας ευθύνη λοιπόν είναι να ενώσουμε από τη βάση τους προβληματισμένους προοδευτικούς πολίτες, και στη βάση αρχών και αξιών. Η στόχευσή μας λοιπόν στο πλαίσιο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης είναι συγκεκριμένη, τα λόγια μας σταράτα:
Συμφωνία σε επαναστατικό πλαίσιο αλλαγών που κόβουν το γόρδιο δεσμό της πελατειακής Ελλάδας, και μετά όλοι και όλα από τη βάση. Τόσο απλά, τόσο καθαρά.
Μοναδικός μας γνώμονας να υπηρετήσουμε το λαό και τη χώρα. Η συνεργασία και η ενότητα, δεν μπορούν παρά να έχουν πολιτικό και μόνον πρόσημο.
Δεν μας ενδιαφέρει η νομή της εξουσίας. Την αλλαγή της θέλουμε. Δεν θέλουμε την εξουσία που επιδιώκει να καταστήσει υποτελή τον πολίτη.
Θέλουμε τον πολίτη συμμέτοχο στις αποφάσεις. Δημιουργό του μέλλοντός του.  Δεν πρόκειται να συνομολογήσουμε σε οποιαδήποτε άλλη επιδίωξη. Και η αυτονομία του κάθε πολιτικού φορέα στο πλαίσιο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, αποτελεί εγγύηση προς αυτήν την κατεύθυνση.
Και πάντως, εμείς, ως ΚΙΝΗΜΑ, επιθυμούμε να συμβάλουμε και να εγγυηθούμε αυτήν την προοπτική.
Φίλες και φίλοι,
Η 3η Συνδιάσκεψή μας αποτελεί τεράστια ευκαιρία σταθμό στην ιστορία του νεότευκτου Κινήματός μας.
Πολιτικές θέσεις, ιδεολογικό στίγμα, Καταστατικό, όλα πρέπει να συζητηθούν.
Να συζητηθούν από σήμερα και μέχρι το Συνέδριό μας, όπου θα αποφασιστούν.
Απευθύνομαι σε κάθε έναν και κάθε μία από εσάς.
Πάρτε το λόγο.
Μιλήστε.
Καμία γνώμη δεν περισσεύει.
Κάθε άποψη είναι πολύτιμη.
Το ΚΙΝΗΜΑ μας γεννήθηκε μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες.
Η πραγματικότητα μας λύγισε, αλλά δεν μας γονάτισε.
Είμαστε εδώ.
Διαφυλάσσοντας ως κόρη οφθαλμού την αυτόνομη πορεία μας, με αληθινό αυτόνομο λόγο, διακριτό, αλλά και σε συνεχή διάλογο για μια μεγάλη δημοκρατική παράταξη.
Έγινε τιτάνια προσπάθεια τα τελευταία δύο χρόνια να ριζώσει το ΚΙΝΗΜΑ σε κάθε γωνιά της χώρας. Χωρίς πόρους, χωρίς προβολή. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους και όσες μάτωσαν πραγματικά σε αυτή την προσπάθεια.
Ανυστερόβουλα, απλά επειδή νοιάζονται. Από την άλλη, αναγνωρίζω ότι η πραγματικότητα μας προσγείωσε απότομα σε πολλά πράγματα.
Αναλαμβάνω πρώτος την ευθύνη. Για το Συνέδριο που δεν καταφέραμε μέχρι σήμερα να οργανώσουμε, όσο και να διψούσαμε για αυτό.
Για τις ανοικτές, συμμετοχικές διαδικασίες που δεν έφτασαν στο επίπεδο των σχεδιασμών μας, πόσο μάλλον των επιθυμιών μας.Γνωρίζω τους προβληματισμούς. Είναι και δικοί μου.
Και είμαι αποφασισμένος να τους απαντήσω εδώ και τώρα.
Πάμε όπως δεσμευτήκαμε. Πάμε συμμετοχικά. Πάμε κινηματικά. Πάμε από τη βάση.
Η δέσμευση αυτή ποτέ δεν αποτέλεσε για μας επικοινωνιακό τσιτάτο.  Συνδέεται άρρηκτα με τη φιλοσοφία που μας διέπει.
Καμία πρόταση δεν είναι πραγματικά προοδευτική, αν δεν έχει προκύψει από συμμετοχή. Από τους πολίτες, για τους πολίτες. Χρειαζόμαστε κάθε προοδευτική φωνή. Σύντροφός μας είναι το πάθος μας για την αλήθεια. Σύμβουλός μας είναι η πίστη στη δημιουργικότητα, την καινοτομία για τις προοδευτικές, ριζοσπαστικές λύσεις. Αυτός είναι ο οδηγός μας στην καθημερινή μας δράση.
Έχουμε χρέος να επαναφέρουμε την πολιτική στο επίκεντρο του δημόσιου λόγου.  Μακριά από προσωπικές στρατηγικές, παραγοντισμούς, καρέκλες και ομάδες.
Συντεταγμένα.
Με τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη μεταξύ μας, με την ενιαία αφήγησή μας, το ριζοσπαστικό και καινοτόμο πολιτικό μας λόγο, τις πρακτικές και τις συμπεριφορές που θα υποχρεώνουν όλους να μας σέβονται και να τιμούν την ενότητά μας, την αξιοπιστία μας και την αφοσιωσή μας στον ένα και μοναδικό σκοπό μας, να υπηρετούμε τους Έλληνες, την Πατρίδα και να υπερασπιζόμαστε το δημόσιο συμφέρον.
Γιατί,
Θέλουμε να γίνουμε η αλλαγή που πρεσβεύουμε. Κι όλοι κρινόμαστε από τα έργα μας, όχι από τα λόγια μας.
Γι’ αυτό και σας καλώ να έχετε κλειστά τα αυτιά σας, σε οποιαδήποτε φωνή, που με οποιονδήποτε τρόπο, μπορεί να μας αποτρέψει από την επίτευξη των οραμάτων και των ιδεών μας.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η Ελλάδα βυθίζεται στην αδράνεια. Δικό μας μέλημα είναι η ΑΛΛΑΓΗ. Οι Έλληνες βυθίζονται στην απόγνωση.
Δική μας έγνοια είναι να τους δώσουμε τη δυνατότητα να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά!
Σας ευχαριστώ.
thecaller.gr