To συνέδριο της ΔΗΣΥ, ίσως κρίνει τις μελλοντικές κυβερνήσεις

Υπάρχει μια κίνηση που προσπαθεί να γίνει ρεύμα. Να πιέσει ασφυκτικά τη ΔΗΣΥ για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκινάει από την κορυφή της κυβέρνησης, διαχέεται μέσω διατεταγμένων δημοσιολόγων, επεκτείνεται σε φιλικά προσκείμενους (ένας έγραψε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έτεινε χείραν βοηθείας στο ΠΑΣΟΚ για… να το διασώσει - τι καλός ο ΣΥΡΙΖΑ!), και καταλήγει σε αδέσμευτες κεντροαριστερές πένες και ανεξάρτητες πολιτικές προσωπικότητες, όπως π.χ. ο πρώην υπουργός Γιάννης Πανούσης (του οποίου η θητεία του υπήρξε τιμητική γιατί την υπηρέτησε με ταύτιση λόγων και έργων, συγκρουόμενος με την - μεστωμένη ηλικιακά, αλλά - ανώριμη «εξεγερσιακή νεανικότητα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ).

Με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει

Σήμερα το κατά Βενιζέλο, «όλον ΠΑΣΟΚ», μετά των κομμάτων και πολιτικών κινήσεων που συνεργάζεται (ΔΗΜΑΡ, ΚΙΔΗΣΟ, Κινήσεις Πολιτών, ΕΔΕΜ), συνέρχεται στο πρώτο του συνέδριο, στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Μεταξύ των ομιλητών θα είναι και οι Κώστας Σημίτης και Βαγγέλης Βενιζέλος, οι ομιλίες των οποίων αναμένονται με ενδιαφέρον.

Τα συνέδριο θα είναι – θα πρέπει να είναι – εμβρυουλκός της όποιας νέας δομής του σχήματος, αν δηλαδή θα

είναι ενιαίο πολυτασικό κόμμα ή πολυκομματικός ομοσπονδιακός σχηματισμός. Αυτά δεν είναι διαδικαστικά, και αποτέλεσαν τον γόρδιο δεσμό, που απέτρεψαν το Ποτάμι και την Πρωτοβουλία των Διαμαντοπούλου, Ραγκούση, Φλωρίδη σε συνεργασία. Ο δύο τελευταίοι σχηματισμοί απαιτούσαν να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ και να διοχετευθεί σε ένα ενιαίο κόμμα. Δημιούργησαν όμως - καλώς ή κακώς – την αίσθηση ότι απλώς αποσκοπούσαν να οικειοποιηθούν τις ψήφους των ΠΑΣΟΚων, υπερκερνώντας την ηγετική τους ομάδα.

Θεωρούμε ως λάθος την απαίτηση. Η λογική οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτό θα ήταν αντιπαραγωγικό έως αδύνατο. Το μικρό ποσοστό που παρέμεινε στο ΠΑΣΟΚ στους καιρούς της θυέλλης ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν οι πιστοί της μνημονιακής αναγκαιότητας. Αυτοί είχαν προστρέξει στο ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου. Ούτε βέβαια ήταν οι ωφεληθέντες της εξουσιαστικής ΠΑΣΟΚοκρατίας δεκαετιών. Αυτοί, ομού μετά αγνών οπαδών που υπέστησαν σοκ από τα μνημόνια, είχαν σαλπίζει για τον ΣΥΡΙΖΑ, γοητευμένοι από τα «γενναία» αντιμνημονιακά συνθήματα.

Ως προς τα ανωτέρω έκανε λάθος και η διάχυτη, ανοργάνωτη, πέριξ του ΠΑΣΟΚ Κεντροαριστερά. Ζητούσε τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, νομίζοντας λανθασμένα ότι θα κυριαρχήσει επί των ψηφοφόρων του. Θεωρούσε το ηγετικό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ ως φθαρμένο και όχι ως το πλέον κατάλληλο - λόγω λαϊκότητας - έναντι της δικής της εμβριθούς πολιτικής κουλτούρας (σ.σ. «Ε, όχι και η Φώφη αρχηγός της Κεντροαριστεράς» γράφτηκε στο facebook από σεβαστό πρόσωπο του χώρου)!

Τους διέφυγαν δύο βασικά στοιχεία:

α) Κανείς πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν είχε εξουσιοδότηση να διαλύσει το κόμμα. Αυτό θα το αποφάσιζαν - όπως σωστά η κα Γεννηματά επέλεξε να το αποφασίσουν - τα οργανωμένα μέλη του. Είναι τα μόνα στα οποία πέφτει λόγος.

β) Ο κόσμος που παρέμεινε δια της ψήφου του στην ΚΑ, στην συντριπτική του πλειοψηφία ήταν αυτός που ψήφισε ΠΑΣΟΚ. Και αυτός ο κόσμος ως φυσική του ηγεσία αναγνώριζε μόνο την κομματική του ηγεσία. Δύσκολα κάποια ηγεσία εκτός ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να τον προσελκύσει. Ο σταθερός ψηφοφόρος, πέραν του ιδεολογικού, έχει και συναισθηματικό δεσμό με το κόμμα του. Δεσμό που έχει σμιλευτεί με ιστορικό φόντο τις νίκες και τις ήττες, τις κατακτήσεις και τις δοκιμασίες, τα οράματα και τις διαψεύσεις, τις ελπίδες και τις πραγματώσεις.

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τα σύμβολα. Το σύμβολο ενός κόμματος συμπυκνώνει ολιστικά την πολιτική του ταυτότητα, την ιδεολογία, την ιστορία και την προβολή του μέλλοντος. Ενσωματώνει παράλληλα συναίσθημα - την συγκίνηση των συνθημάτων. Αρα έχει ενδιαφέρον το πως θα αντιδράσουν οι εθισμένοι στον πράσινο ήλιο, πιστοί οπαδοί του ΠΑΣΟΚ. Αν θα νιώσουν οικείο ή ξένο το νέο σύμβολο.

Το μεγάλο διακύβευμα ωστόσο του συνεδρίου, με την τροπή που παίρνουν τα πράγματα, είναι να αποφασίσει από τώρα με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει, ή τουλάχιστον να διευκρινίσει επακριβώς τους όρους υπό του οποίους θα συνάψει μελλοντικές συνεργασίες - κάτι που δεν είναι αυτονόητο. Στην γεωγραφική απεικόνιση θεωρητικά προέχει ο ΣΥΡΙΖΑ ως γειτνιάζων χώρος. Ωστόσο πρόκειται για κόμμα που έχει καταπατήσει κάθε δική του διακήρυξη και αξία, κάθε δέσμευση, άρα δεν είναι δεδομένο ότι έχει το ηθικό φορτίο για να θεωρηθεί ως δεδομένος και αξιότιμος σύμμαχος.

Το «Σύστημα ΣΥΡΙΖΑ»

Αναφερόμαστε στην «τροπή που παίρνουν τα πράγματα», γιατί όσο συρρικνώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο βλέπει να απομακρύνεται ο νικηφόρος εκλογικός ορίζοντας (και έχει απομακρυνθεί αρκετά), τόσο η ΔΗ.ΣΥ θα υφίσταται αφόρητη πίεση από το «σύστημα ΣΥΡΙΖΑ».

Και «σύστημα ΣΥΡΙΖΑ», δεν είναι μόνο η ηγεσία του κόμματος, οι βουλευτές και τα στελέχη, οι οικείοι δημοσιολόγοι και δημοσιολογούντες, ούτε μόνο τα δικά τους και τα φίλια ΜΜΕ. Είναι και επιχειρηματικά συμφέροντα που έχουν επενδύσει στην παρούσα κυβέρνηση και εννοούν δι’ αυτής να κατευθύνουν την πολιτική ζωή του τόπου (όχι ότι δεν το έκαναν και πριν…).

Οπότε στους ώμους του μικρού απαξιωμένου ΠΑΣΟΚ και της λυμφατικής Κεντροαριστεράς, πέφτει μεγάλο φορτίο – εφόσον πάντα, δεν υπάρξει αυτοδύναμη κυβέρνηση στις εκλογές.

Γ. Σιδέρης-liberal.gr