Τέλος ανοχής για τους αστοιχείωτους

Συμπληρώνονται αυτή την εβδομάδα δύο χρόνια από το διαβόητο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του 2015, όπου ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κάλεσε τους Ελληνες να απορρίψουν μια κακή συμφωνία με τους εταίρους-δανειστές, η οποία, όμως, αντικαταστάθηκε μία εβδομάδα αργότερα από μια κατά γενική παραδοχή ακόμη χειρότερη. 

Ο κόσμος που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του κ. Τσίπρα και με το συντριπτικό 61,31% ψήφισε «Οχι» βγήκε στους δρόμους για να πανηγυρίσει το αποτέλεσμα, το οποίο επέφερε βαρύτατο κόστος στην ελληνική οικονομία και κάθε πολίτη χωριστά.
Ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) Κλάους Ρέγκλινγκ υπολόγισε αυτές τις ημέρες ότι ίσως να έφτασε έως και τα 100 δισ. ευρώ η ζημιά από τη δήθεν υπερήφανη διαπραγμάτευση που κατ’ εντολή του πρωθυπουργού διεξήγαγε ο Γιά(ν)νης Βαρουφάκης, στη διάρκεια εκείνου του απίθανου πρώτου εξαμήνου της ανεκδιήγητης διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ.
Παρουσιάζει μάλιστα ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι
το συνήθως λαλίστατο Μέγαρο Μαξίμου, που έχει συνεχώς το ζωνάρι λυμένο για καβγά εκδίδοντας non paper για ψύλλου πήδημα, δεν βρήκε αυτή τη φορά ούτε μία λέξη για να απαντήσει στις βαριές μομφές του κ. Ρέγκλινγκ.

Αποδομώντας πλήρως τους ισχυρισμούς των κυβερνητικών προπαγανδιστών, ο ισχυρός άνδρας του ESM, που έχει στα βιβλία του το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους, επιβεβαίωσε ότι η ελληνική οικονομία αυτή την περίοδο μετά δυσκολίας προσεγγίζει την κατάσταση στην οποία είχε βρεθεί το 2014, όταν και πάλι προσπάθησε να βγει στις αγορές και να δανειστεί με μη απαγορευτικά επιτόκια.

Το πολυαναμενόμενο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης όχι μόνο δεν έδωσε τις επικοινωνιακές ανάσες που περίμεναν στην κυβερνητική ηγεσία, αλλά έκανε ακόμη πιο ασφυκτικό τον κλοιό στον οποίο βρίσκεται εδώ και πάνω από έναν χρόνο το σύστημα εξουσίας που εκπροσωπεί ο κ. Τσίπρας.

Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι ο πρωθυπουργός, που εμφανιζόταν ως ο απόλυτος κυρίαρχος του εγχώριου πολιτικού παιχνιδιού, έχει απολέσει προ πολλού την ιδιότητα του αενάως αλώβητου που αρκετοί -είτε από αφέλεια είτε από προπαγανδιστική σκοπιμότητα- έσπευδαν να του αποδώσουν.

Δεν είναι μόνο οι δημοσκοπήσεις οι οποίες, ακόμη και όταν βλέπουν το φως σε φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης, αποτυπώνουν την αρνητική διάθεση της κοινής γνώμης και καταγράφουν την ασυγκράτητη καθίζηση που υφίσταται μήνα με τον μήνα τόσο η δύναμη των κυβερνητικών κομμάτων όσο και η πρωθυπουργική δημοφιλία.

 Τα αδιάσειστα στοιχεία που μαρτυρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εδώ και καιρό αφήσει πίσω του το κρίσιμο σημείο στο οποίο τελείωσε η ανοχή των πολιτών είναι πολύ περισσότερα. Αρχισε η αντίστροφη μέτρηση για να κλείσει ο βιοϊστορικός κύκλος μιας ακόμη μνημονιακής κυβέρνησης που αθέτησε -με τον πιο κραυγαλέο τρόπο απ’ όλες τις προηγούμενες- το σύνολο των υποσχέσεων με τις οποίες αναρριχήθηκε στην εξουσία.

Ακρως ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός, ενώ συγκυβερνά με τους ΑΝ.ΕΛ., ζητεί «προοδευτική συμμαχία» με το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν έχει το σθένος να παραστεί στο συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Οπως, άλλωστε, δεν έχει το σθένος να συμμετάσχει οπουδήποτε εάν δεν είναι προστατευμένο το περιβάλλον ή δεν αισθάνεται ο ίδιος την ασφάλεια του περίκλειστου πρωθυπουργικού γραφείου.

Είτε μιλήσει κανείς για αντίστροφη μέτρηση, είτε για κάτω βόλτα, είτε για σημείο καμπής, το μόνο βέβαιο είναι ότι η τροπή των πραγμάτων θα είναι μοιραία, κατάσταση από την οποία δύσκολα μπορεί να ξεφύγει ο κ. Τσίπρας, δεδομένων των συνθηκών που τον έφεραν στην εξουσία. Το γεγονός, μάλιστα, ότι τώρα που στριμώχνεται πολιτικά επιλέγει να ταυτιστεί με τους πιο φθαρμένους από τους συνεργάτες του δεν πρόκειται να έχει άλλο αποτέλεσμα από τον δραστικό περιορισμό του προσδόκιμου παραμονής στην πρωθυπουργική καρέκλα. 
Μπ. Κούτρας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ