Το «χρυσό» αυτοκίνητο

Εγώ με αυτή την ιστορία του αυτοκινήτου του αποκληθέντος και «Χίτλερ της Αφρικής» δικτάτορος της Ουγκάντας Αμίν Νταντά, το οποίο περιήλθε στην κατοχή του ημετέρου υπουργού Άμυνας, αγνοώ κάτω από ποιες συνθήκες, αλλά μετά βρέθηκε ο κολλητός φίλος υπουργού Γιάννης Καραγιώργης, εφοπλιστής το πάλαι, να το αγοράσει... «αντί πινακίου φακής», μόλις... 100.000 ευρώ, δεν ασχολήθηκα καθόλου.

Είναι μια ιστορία για την οποία εγκαίρως είχα ενημερώσει προ μηνών, άρα καθιστούσε περιττή κάθε νέα αναφορά μου τώρα. Εκείνο που επιθυμώ να θέσω προς προβληματισμό, τον οποίο φαντάζομαι ο λαλίστατος υπουργός Άμυνας θα θελήσει να διαφωτίσει με την ευγένεια και το ήθος που πάντοτε διακρίνει τις δημόσιες παρεμβάσεις του, είναι το ακόλουθο: πώς βρέθηκε στα χέρια του αυτό το αυτοκίνητο; Πώς, πότε και έναντι ποιου τιμήματος.

Είναι μία απορία η οποία μου γεννήθηκε ανατρέχοντας στην ιστορία του αιμοδιψούς δικτάτορος. Αυτός λοιπόν, ο Αμίν Νταντά, εγκατέλειψε την εξουσία τον Ιανουάριο του 1979, λίγους μήνες μετά την εισβολή που επιχείρησε κατά της Τανζανίας, προκαλώντας την αντεπίθεση και την εισβολή των τανζανικών στρατευμάτων στη χώρα του. Ο τανζανικός στρατός έχοντας στο πλευρό του τους αντάρτες της Ουγκάντας, που είχαν καταφέρει να ξεφύγουν από το θανατηφόρο καθεστώς, συνέτριψαν το ανοργάνωτο στράτευμα του Νταντά και ο δικτάτορας διεσώθη ζητώντας άσυλο πρώτα στη Λιβύη, έπειτα στο Ιράκ, στο Μπαχρέιν και τέλος στη Σαουδική Αραβία, όπου και απεβίωσε τον Φεβρουάριο του 2003. Έφυγε από υψηλή πίεση - άλλη μια σοβαρή συνέπεια της κατανάλωσης κρέατος και δη ανθρωπίνου στο οποίο είχε μια έφεση, ο εκλιπών...

Ο ιδανικός αγοραστής

Οπως γίνεται φανερό από τη μικρή εξιστόρηση που προηγήθηκε, ο Αμιν Νταντά ίσα που πρόλαβε να την κοπανήσει από το Μογκαντίσου για να μην τον προλάβουν οι αντάρτες που είχαν εισβάλει στην πρωτεύουσα και τον έψαχναν. Εφυγε αεροπορικώς για τη Λιβύη. Αυτοκίνητο δεν πήρε μαζί του. Εκεί που πήγε δεν τη χρειαζόταν τη θωρακισμένη Μερτσέντες. Ούτε προφανώς έβαλε και κανέναν να την πακετάρει και να την εξαγάγει από τη χώρα, για να βρεθεί έπειτα από 16 χρόνια στα χέρια του Καμμένου και 21 χρόνια αργότερα στα χέρια του Καραγιώργη.

Και άντε πες ότι η Μερτσέντες του Αμίν ήρθε με ένα τρόπο στην ωραία μας χώρα. Σήμερα πού βρίσκεται; Για να τη δει και κανένας ειδικός, να την αποτιμήσει και να δικαιώσει τόσο τον πωλητή όσο και τον αγοραστή για τα εκατό χιλιάρικα. Ειδικά τον δεύτερο που πλέον, λογικά, δεν θα μπορεί να κυκλοφορεί στον δρόμο από τον φόβο να μην του φωνάζουν ας πούμε «Αδερφέ έχω ένα Ντάτσουν συλλεκτικό, που έχει κουβαλήσει τη φαμίλια του βασιλιά των Ρομά, δίνεις πέντε χαρτιά να την πάρεις;»!

Υπάρχουν λύσεις για διαφάνεια

Θα κλείσω το θέμα αυτό με μια γενική παρατήρηση, την οποία είχα διατυπώσει προ ημερών, και θα την επαναλάβω:

Γιατί οι Ηρακλείς της κάθαρσης, ο Πρωθυπουργός, ο υπουργός Αμυνας, ο υπουργός Κοντονής, ο υπουργός Παπαγγελόπουλος, ο υπουργός Πολάκης και τόσοι άλλοι δεν αναλαμβάνουν μια πρωτοβουλία να περάσουν διάταξη στη Βουλή (με αναδρομική ισχύ, δε) η οποία να καθιερώνει ειδικό πόθεν έσχες για τις περιπτώσεις κατά τις οποίες γίνονται αγοραπωλησίες μεταξύ πολιτικών και πολιτών;

Να υποχρεούται ο ιδιώτης αγοραστής, για παράδειγμα, να καταθέσει τα οικονομικά του στοιχεία, από τα οποία να πιστοποιείται ότι όντως είχε τη δυνατότητα να αγοράσει ένα αντικείμενο τόσο μεγάλης αξίας όσο το αυτοκίνητο του δικτάτορα. Και αν πρόκειται για εταιρεία, και η εταιρεία. Να φανεί και ποιος είναι ο κύριος μέτοχός της. Είναι ο Καραγιώργης ή άλλος και αδίκως γίνεται ρόμπα ο άνθρωπος, την οικονομική επιφάνεια αυτού του άλλου κ.λπ.

Αν μιλάμε για διαφάνεια κύριε πρόεδρε Τσίπρα, υπάρχουν λύσεις...

Γ. Παπαχρήστος-ΤΑ ΝΕΑ