Στρατός

Κάποτε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος άκουγε μια κυρία της «καλής κοινωνίας» να διαμαρτύρεται για τα αποβράσματα που αποκαλύφθηκαν στην υπόθεση Λαμπράκη.

Και της απάντησε ατάραχος:

Μα κυρία μου, τέτοιες δουλειές αποβράσματα τις κάνουν. Ποιος θέλατε να τις κάνει; Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ή ο Πρόεδρος της Ακαδημίας;

Ομολογώ ότι η επίθεση του Κοντονή στη Δικαιοσύνη με αιφνιδίασε.

Οχι για το «παπαδοπούλειο» στομφώδες ύφος που (ούτως ή άλλως) διακρίνει τον υπουργό. Ούτε για τις αποστάσεις από τη θεσμική ευπρέπεια που συνηθίζει να συντηρεί.

Το έκανε με τον ισοβίτη του Καμμένου. Με την Ηριάννα. Με όσες δικαστικές αποφάσεις δεν τον εξυπηρετούν.

Θυμίζω άλλωστε ότι ξεκίνησε τη δικαστική σταδιοδρομία του από το μνημειώδες αυτεπάγγελτο (και ανεπάγγελτο) «δικαστήριο» με το οποίο καταδικάστηκε ο Μπιλ Κλίντον και ο «αμερικανικός ιμπεριαλισμός».

Ο υπουργός κυρίως με αιφνιδίασε επειδή δεν κατάλαβα πού αποσκοπούσε η επίθεση.

Μετά από τρία χρόνια διακυβέρνησης θα έπρεπε να είχε συνειδητοποιήσει ότι η μέθοδος του τσαμπουκά και του εκφοβισμού εξέπνευσε - ευτυχώς!..

Και εξέπνευσε επειδή οι στόχοι της αποδείχτηκαν αγύριστα κεφάλια και ξεροκέφαλοι πεισματάρηδες.

Δεν πήραν χαμπάρι από απειλές υπουργών, ούτε από πιέσεις του κομματικού παρακράτους, ούτε από φοβέρες κι επιθέσεις του «κυβερνητικού στρατού» στα μέσα ενημέρωσης.

Δικαστές, εκδότες, πολιτικοί της αντιπολίτευσης, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι που στοχοποιήθηκαν αναίτια και σκόπιμα συνέχισαν να κάνουν τη δουλειά τους.

Ασφαλώς όχι όλοι - όπως πάντα σε τέτοιες καταστάσεις υπήρξαν κραυγαλέες περιπτώσεις συναλλαγής και δωσιλογισμού…

Στην πλειοψηφία τους όμως προστάτευσαν πεισματικά με ψυχραιμία και αξιοπρέπεια τη δημοκρατική συγκρότηση της χώρας, την ανεξαρτησία των θεσμών, τον πλουραλισμό της δημόσιας έκφρασης, τον πολιτικό πολιτισμό μας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Δικαιοσύνη και ο Τύπος ήταν οι πρώτοι στόχοι αυτής της επίθεσης.

Εναντίον τους επιστρατεύτηκε κάθε αθλιότητα, συκοφαντία και μεθόδευση. Κάθε διαβολή.

Απέναντί τους συγκροτήθηκε ένας ετερόκλητος στρατός από ποινικούς, τυχοδιώκτες, ψώνια και νούμερα - ακόμη και φρενοβλαβείς επιστρατεύτηκαν σε ψυχιατρικά ιδρύματα του εξωτερικού για να βρίζουν τους καλούς…

Είναι το σκοτεινό ασκέρι ενός οικονομικού, πολιτικού και δημοσιογραφικού υποκόσμου. Το οποίο όμως δεν κατάφερε να ελέγξει τη χώρα - περισσότερο από ανικανότητα και λιγότερο από δημοκρατική ευσυνειδησία.

Ηθελαν. Προσπάθησαν. Δεν μπόρεσαν.

Ο κυβερνητικός στρατός απεδείχθη κατ' εικόνα της κυβέρνησης που τον επιστράτευσε. Κάτι σαν τσίρκο.  

Προφανώς, αυτούς μπόρεσαν να μαζέψουν, αφού οι καλύτεροι δεν ήταν διαθέσιμοι. Αλλά κι επειδή, όπως θα έλεγε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, τέτοιες δουλειές τέτοιοι τις κάνουν.

Γ. Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ