Κουκούλα: όπλο και ασπίδα μιας κυβέρνησης

Τείνει πλέον η λέξη κουκούλα να γίνει συνώνυμη, με τις αν όχι λεκτικά, όμως οπωσδήποτε εννοιολογικά και ιδεοπολιτικά, συγγενείς λέξεις «πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση». Μήπως όμως άμοιρες ευθύνης, για την εν Ελλάδι αυτοκρατορία της κουκούλας, δεν είναι και σχεδόν όλες οι μεταδικτατορικές κυβερνήσεις;
Όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ακαταμάχητος, ο sans rival, ο χωρίς ισάξιο αντίπαλο χρήστης της κουκούλας, τόσο ως φόβητρο παντός αντιπάλου, όσο και ως προστατευτική μάσκα για τους «υμέτερους» μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων με τις ποικιλώνυμες ονομασίες τους, αλλά και την κοινωνική τους στρωματογραφία. (Από την υποβαθμισμένη δυτική Αττική μέχρι τα βόρεια προάστια και τα ενδιαιτήματα «καλών οικογενειών» και μέχρι τους συγγενικούς και φιλικούς κύκλους πασίγνωστων μπαμπάδων του πολιτικού μας κόσμου). Φυσικά στις αγέλες αυτών των ταραξιών, δεν λείπουν και πολλά μπουμπούκια εισοδηματικά ασθενέστερων οικογενειών.
Ίσως, για τον παραπάνω αυτό λόγο, ενώ μετά από καταστρεπτικές επιδρομές, όχι μόνον σε συγκεντρώσεις κυβερνητικά αντιφρονούντων, αλλά και εναντίον διατηρητέων και ανεπανάληπτης αρχιτεκτονικής αξίας κτισμάτων, οι εξ αίματος ή αγχιστείας με τον πολιτικό χώρο «μπαχαλάκηδες», ενώ προσάγονται κατά δεκάδες στη ΓΑΔΑ (Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών), τελικά όλοι τους επιστρέφουν (ενδεχομένως και με συγνώμη από τους δεσμώτες τους), στο σπίτι τους. Το γιατί, είναι αυτονόητο, σύμφωνα με τους στίχους του Νίκου Γκάτσου, σε μουσική Μάνου Χατζηδάκη. «Του βγάλαμε γλυκό, του βγάλαμε και μέντα, μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα»…
Η κουκούλα ζει και επιβιώνει, από το 1975 μέχρι σήμερα, ως άνωθεν (από πολιτικές δυνάμεις) ή υπογείως (από το παρακράτος) κατευθυνόμενο επί αμοιβή αποσταθεροποιητικό όργανο. Η ίδια αυτή κουκούλα, μετά τα δύο συνταρακτικά, αυθόρμητα και πολιτικώς αδέσμευτα παλλαϊκά συλλαλητήρια, κατά του αλυτρωτισμού των Σκοπίων και του υψηλού προστάτη τους, του Ερντογάν, αυτή λοιπόν η μάσκα, από όργανο θρασύδειλων επιθέσεων μετατράπηκε τελευταία σε προστατευτική ασπίδα της πολιτικά και ηθικά διάτρητης πολιτικής τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει αναγάγει σε κυβερνητικό καθήκον να αντιπολιτεύεται την … αντιπολίτευση, για την λάθρα πολιτική του επιβίωση!
Προστατευόμενους αξιόπιστους αλλά και αναξιόπιστους μάρτυρες, η πολύπαθη Ελλάδα έχει γνωρίσει αμέτρητους: Από τους γερμανοντυμένους κουκουλοφόρους των Ταγμάτων Ασφαλείας της Κατοχής, μέχρι την πρώτη τριάδα των «προστατευομένων» μαρτύρων ή ψευδομαρτύρων στην «υπόθεση» του «Σκανδάλου» NOVARTIS.
Το «σκάνδαλο» αυτό προαναγγέλθηκε, με παιδική επιπολαιότητα, από μέλος του σημερινού υπουργικού συμβουλίου, πριν από αρκετές ημέρες, για να επισημοποιηθεί, μόλις πριν από λίγα 24ωρα, μ’ ένα και μόνον στόχο: Να συγκαλύψει με τη στάχτη της λησμοσύνης τα δύο συνταρακτικά πατριωτικά, δημοκρατικά και υπερκομματικά συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Και ν’ αποπροσανατολίσει την Κοινή Γνώμη από το κορυφαίας σημασίας εθνικό θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ και του αλυτρωτισμού της πολιτικής ηγεσίας της, που καθοδηγείται από τον επικεφαλής του ισλαμικού φονταμενταλισμού στο τουρκοβαλκανικό μουσουλμανικό τόξο, τον αρχιταραξία και επιπόλαιο νεο-σουλτάνο Ταγίπ Ερντογάν.
Ήδη, ο δήθεν διαλλακτικός Σκοπιανός πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ, στον οποίο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει εναποθέσει τις ελπίδες για την επίλυση των διαφορών μας με τα Σκόπια, ανακρούει πρύμναν από τη διαλλακτική του συμπεριφορά. Και όχι μόνον αρνείται αναθεώρηση των αλυτρωτικών διατάξεων του σκοπιανού συντάγματος, αλλά έμπλεος ευτυχίας πραγματοποιεί ταξίδι προσκυνήματος στον νεο-σουλτάνο Ερντογάν, από τον οποίο αποσπά υπόσχεση στήριξης της υποψηφιότητας των Σκοπίων ως μέλους του ΝΑΤΟ!
Παρ’ όλα αυτά, ο ημέτερος φιλομειδέστατος ΥΠΕΞ Κοτζιάς δεν παύει να διακηρύσσει με έμφαση, ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Μόνον, που από μειωμένα διπλωματικά ανακλαστικά αφήνει αναπάντητα αυτά τα αντιευρωπαϊκά και αντινατοϊκά επεκτατικά σούρτα-φέρτα στο τουρκοβαλκανικό ισλαμικό τόξο…
Τι νιαουρίζει επομένως στα κεραμίδια; Προφανώς η συγκάλυψη της οποιασδήποτε τυχόν διαπραγματευτικής μειοδοσίας, αλλά και ο μετριασμός ή και η εκμηδένιση του παλλαϊκού κινήματος για την ακεραιότητα και την πατριωτική ευαισθησία και αξιοπρέπεια των Ελλήνων, αδιακρίτως ιδεοπολιτικών πεποιθήσεων ή εισοδηματικών και άλλων κοινωνικών κριτηρίων.
Αυτή ακριβώς η ΛΑΪΚΗ ΟΜΟΨΥΧΙΑ είναι εκείνη που τινάζει στον αέρα την άλλοτε ψυχρή και άλλοτε θερμή εμφυλιοπολεμική τακτική που έχει καθιερώσει από τα πολιτικά του γεννοφάσκια το ψευδοριζοσπαστικό, απατηλό πολιτικό μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Και κλείνει αυτό το αρκετά πολύπλευρο θέμα με τις θλιβερές διαπιστώσεις σύμφωνα με τις οποίες:
1) Ο κατ’ ευθείαν γραμμήν πιστός ιδεολογικός απόγονος του ΣΥΝ, ο ΣΥΡΙΖΑ αναβιώνει-αλλά με προδιαγεγραμμένο το αυτοκαταστροφικό του τέλος-την εποχή του βρώμικου 1989, με τους επιστρατευμένους από τον … στρατηγό Γρυλλάκη ψευδομάρτυρες.
2) Η σημερινή σκευωρία επεκτείνεται με προφανή, ανώμαλη μισογυνική διάθεση και εναντίον των συζύγων του αρχηγού της αξιωματικής Αντιπολίτευσης και του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος.
Αρκούν αυτά τα δύο συμπτώματα του άνανδρου ηθικού εκτροχιασμού, για να προσδιορίσουν την ποιότητα μιας μοναδικής σε χυδαιότητα τυχοδιωκτικής πολιτικής συμπεριφοράς.

Π. Μακρής-ΤΟ ΒΗΜΑ