Η πιο μεγάλη εθνική μας τραγωδία, ο διχασμός ακόμα και στον θάνατο...

Αφήστε πρώτα να παγώσουν τα πτώματα. Να μετρήσουμε τους νεκρούς μας. Να τους συνοδεύσουμε στην τελευταία τους κατοικία, να τους θρηνήσουμε, να τους πούμε το «στερνό αντίο». Ας μην χωριστούμε πάλι σε στρατόπεδα, δεν είναι κατάλληλη η ώρα αυτή για έναν ακόμα εθνικό διχασμό.

Δεξιοί και αριστεροί... Ευαίσθητοι και αναίσθητοι... Μην ξεφτιλίζεστε. Δεν είναι ώρα για... σόου «συντονισμού» μπροστά στις κάμερες και για «παχιά» λόγια. Δεν είναι ώρα για «σπέκουλα» και αντιπολίτευση ή για αδιέξοδες συγκρίσεις με το παρελθόν. Και ένας άνθρωπος χαμένος, είναι τραγωδία. Εδώ μιλάμε για βρέφος έξι μηνών, νεκρό στην αγκαλιά της μάνας του, με κομμένη ακόμα και την τελευταία του ανάσα.
Προς το παρόν μετράμε φέρετρα. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ήταν τουλάχιστον 60. Ο φόβος όλων μας είναι ότι θα υπάρξουν πολύ περισσότερα -ακόμα κι αν οι ευχές μας είναι για το αντίθετο.

Κι όσο για τις ευθύνες; Δεν φτάνει μόνο να αναζητηθούν. Θα πρέπει, έστω μια φορά, να αποδοθούν κιόλας. Να είστε σίγουροι πως δεν θα τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί. Κανένας δεν θα μείνει στο απυρόβλητο, κανένας.
Αλλά όχι τώρα. Όχι σήμερα. Την ώρα της μάχης, δεν αναζητάς ευθύνες, δεν ψάχνεις πού να ρίξεις το «ανάθεμα». Σκύβεις το κεφάλι και συνεχίζεις να παλεύεις, μέχρι που να μην νιώθεις πια το ίδιο σου το σώμα... Αύριο, μεθαύριο, θα μιλήσουμε για «ασύμμετρα φαινόμενα» και για «στρατηγούς ανέμους». Αλλά όχι τώρα.

Πρώτα να σώσουμε όσους μπορούν να σωθούν και να θάψουμε τους νεκρούς μας. Και μετά να «κρεμάσουμε» τους ανίκανους στα μανταλάκια. Μέχρι που από την ντροπή τους να μην μπορούν να κρυφτούν. 

Βασ. Αναστασόπουλος