Δεν υπάρχει κυβέρνηση. Μόνο τυχοδιώκτες της εξουσίας...

Περνούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, με την χώρα να πορεύεται χωρίς σχέδιο και προοπτική. Με κυβερνήσεις που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την πολιτική επιβίωση και όχι για την ανάπτυξη της οικονομίας και την ευημερία της κοινωνίας.

Το πρόβλημα βρίσκεται στην αδυναμία του πολιτικού συστήματος να ακολουθήσει ένα κοινό πρόταγμα. Από τα κόμματα του συνταγματικού τόξου, μόνο ένας πυρήνας στην ΝΔ - ευτυχώς ο προεδρικός- και ένας πολύ μικρός στο ΚΙΝΑΛ, είναι σε θέση να δουν την Ελλάδα στο κάδρο των αναπτυγμένων χωρών του κόσμου.

Οι υπόλοιποι είναι ή επιθυμούν να γίνουν μέλη στον επιδοτούμενο θίασο που προσπαθεί να συντηρήσει τον

καταστροφικό κρατισμό στην οικονομία. Οι ίδιοι, βολεμένοι σε διάφορες κρατικοδίαιτες θέσεις προσωπικής ασφάλειας αντιμετωπίζουν την πολιτική ως μία παγιωμένη κατάσταση. Στατική και αμετάβλητη. Καρφωμένη στις βάσεις του λαϊκισμού και της δημαγωγίας. Πολιτικές πρακτικές που έθρεψαν για πολλά χρόνια, τους ψηφοφόρους που τους συντηρούν στην εξουσία, επ ωφελεία αυτών και των οικογένειών τους.

Να, μερικές σταθερές που καθορίζουν το πλαίσιο αδιεξόδου της κοινωνίας: το λεφτόδεντρο, η αγιοποίηση των συνταξιούχων, το θέσφατο των κρατικών πανεπιστημίων, η τροφοδότηση του εθνικισμού και η επιδερμική αντιμετώπιση των ιδιωτικών επενδύσεων.

Όλα τα παραπάνω είναι τα υλικά με τα οποία μπορείς να συνθέσεις την νεοελληνική πραγματικότητα, αν ποτέ διέλυε κάτι τη χώρα. Από το πολιτικό σύστημα, κάποιοι υπερασπίζονται εξ ανάγκης,την χρήση τους και κάποιοι άλλοι εκ πεποιθήσεως και ιδεολογίας.

Η κυβέρνηση επιμένει σθεναρά να υπηρετεί τον απόλυτο ελληνικό κρατισμό. "Σέβεται" βέβαια την μνημονιακή υπογραφή της αλλά η εμμονή της στην συσσώρευση πελατών είναι δεδομένη. Συνεχώς εκδίδονται εγκύκλιοι για διορισμούς, υπογράφονται συμφωνίες με ημετέρους, βολεύονται αποτυχημένοι πολιτευτές και ξεδιπλώνονται προεκλογικές υποσχέσεις.

Σε επίπεδο "αριστερής μεταδημοκρατίας", επιχειρείται μία εκστρατεία ελέγχου της Δικαιοσύνης και απαξίωσης των θεσμών. Όπως και μία αυθαίρετη ερμηνεία της κακοδαιμονίας της χώρας που αναζητά ευθύνες σε μία ακαθόριστη ελίτ και σε "ξένα" και "ντόπια" "κέντρα αποφάσεων".

Επειδή περιφρονούν την φιλελεύθερη Δημοκρατία και τους θεσμούς της, καθώς αποτελούν εμπόδιο στην υλοποίηση του οράματος τους, δεν θα διστάσουν να την νοθεύσουν. Αν θα οδηγήσουν την Ελλάδα στην καταστροφή, ουδόλως τους ενδιαφέρει. Σημασία έχει αυτοί να επιβιώσουν! Και ο σύντροφος τους ο Μαδούρο έχει καταστρέψει την χώρα του, αλλά διαιωνίζει την εξουσία του.

Ποιος νοιάζεται για την αστική δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν η Αριστερά βρίσκεται στο περιθώριο κα δεν μπορεί να μετατρέψει την χώρα σε Βενεζουέλα της Μεσογείου;

Mέχρι τις εκλογές θα τα ισοπεδώσουν όλα. Και το "μαξιλάρι" θα ξεπουπουλιάσουν και το πλεόνασμα θα ξοδέψουν και το μίσος θα διαδώσουν παντού. Εύκολα μπορεί κάποιος να καταλάβει από πού γεννήθηκε τόσο μίσος στην ελληνική κοινωνία. Είναι όμως πολύ δύσκολο να προβλέψει πού θα οδηγήσει. Το μίσος ξεχειλίζει στον δημόσιο διάλογο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παντού. Διαβάζει κανείς αδιανόητα, ψευδή και απάνθρωπα σχόλια για ανθρώπους που τίμησαν και βοήθησαν τη χώρα τους. Ακούει σαλεμένους ανθρώπους να επικροτούν τη βία και να θέλουν και άλλη...

Δεν βλέπω πώς θα βγούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο στον οποίο μπλέξαμε. Ίσως χρειασθούμε ένα πραγματικό σοκ, για να αντιληφθούμε το πρόβλημα. Δεν υπάρχει κυβέρνηση. Μόνο τυχοδιώκτες της εξουσίας που θα εξαντλήσουν τα όρια των αντοχών τους έως ότου χαθούν για πάντα, από το πολιτικό σύστημα ...

Ανδ. Ζαμπούκας-liberal.gr