«Επιχείρηση παράγκα»

Μετά την εκλογή Μητσοτάκη στη ΝΔ, η κυβέρνηση (Τσίπρας και Καμμένος) εναπόθεσε τις ελπίδες της στη διάσπαση ή έστω στην υπονόμευση της αντιπολίτευσης.

Η προσπάθεια αυτή ξεδιπλώθηκε σε τρεις φάσεις.

Πρώτα με το παραμύθι της «εθνικής συνεννόησης», την οποία (υποτίθεται) η αντιπολίτευση χρωστούσε στην κυβέρνηση λόγω της «κρισιμότητας των στιγμών».

Υστερα με το κόλπο της απλής αναλογικής, το οποίο (υποτίθεται) θα ανέκοπτε την πορεία της ΝΔ προς την εξουσία και θα υποχρέωνε την Κεντροαριστερά να υποταχθεί στον Τσίπρα.

Και πιο πρόσφατα, με την προσπάθεια να δημιουργηθεί μια «συριζαίικη» παράγκα στην αντιπολίτευση.

Οι δύο πρώτες προσπάθειες απέτυχαν παταγωδώς για λόγους που όλοι μπορούμε να κατανοήσουμε. Η αντιπολίτευση είδε τη φάκα και δεν έφαγε το τυράκι.

Τι έμεινε; Η «επιχείρηση παράγκα».

Εδώ η κυβέρνηση κινήθηκε σε δύο διαφορετικές κατευθύνσεις.

Αφενός προσπάθησε να δημιουργήσει μια κεντροαριστερή παράγκα στο όνομα κάποιου «προοδευτικού πόλου».

Αυτή εξαντλήθηκε γρήγορα, αφού δεν μπόρεσε να απευθυνθεί σε αξιόπιστο ακροατήριο και αναλώθηκε σε μεμονωμένες περιπτώσεις τύπου Ραγκούση και Μαριλίζας.

Ενα ρήγμα επιχείρησε να δημιουργήσει η κυβέρνηση μέσω του Σταύρου Θεοδωράκη με τη συμφωνία των Πρεσπών, αλλά περισσότερο κακό έκανε στον Θεοδωράκη παρά στην αντιπολίτευση.

Απεδείχθη έτσι ότι οι επιδέξιοι πόλοι θέλουν και μεταξωτά βρακιά.

Αφετέρου προσπάθησε να δημιουργήσει μια δεξιά παράγκα. Το παραδέχτηκε δημοσίως και ο Σκουρλέτης. Εκεί βρήκε περισσότερους αλλά όχι σοβαρότερους υποψηφίους και πάντως είχε ανάλογο αποτέλεσμα.

 Η παρουσία του Πάνου Καμμένου στην κυβέρνηση και του Προκόπη Παυλόπουλου στην Προεδρία δημιουργούσαν κατ’ αρχήν μια αίσθηση διασύνδεσης με ένα, αν όχι «καραμανλικό», τουλάχιστον υποχθόνιο ή φαύλο κομμάτι της Δεξιάς, τύπου Παπαγγελόπουλου.

Τα δύο χρόνια που ακολούθησαν, το σχέδιο αυτό ηττήθηκε στο πεδίο της «εθνικής συνεννόησης», αναδιπλώθηκε από τη λογική μιας ανοχής στον ΣΥΡΙΖΑ και ουσιαστικά ξεπουπουλιάστηκε από τον Μητσοτάκη.

Κρυβόταν από πίσω ο Καραμανλής ή κάποιοι φίλοι του; Δεν έχω την αφέλεια να το διαψεύσω, ούτε στοιχεία να το επιβεβαιώσω.

Αλλά με τον άνεμο ούριο στις δημοσκοπήσεις και την κοινωνία κανείς δεν έκανε την απερισκεψία να συγκρουστεί με τον Μητσοτάκη.

Οι ελάχιστοι που το επιχείρησαν (Κρανιδιώτης, Αντώναρος, Παπακώστα, Μίχαλος…) το πλήρωσαν.

  Η «επιχείρηση παράγκα» θα τελείωνε εδώ, αν οι πρωταγωνιστές της ήταν σοβαρότερα πρόσωπα. Δεν είναι.

Αυτή τη στιγμή έχει συσσωρευτεί μια μάζα ανυπόληπτων προσώπων, αλλά απροκάλυπτης στόχευσης, με έναν και μοναδικό συνεκτικό ιστό: να μη βγει η ΝΔ, διότι αν βγει, εκείνοι δεν έχουν αύριο.

Είναι αυτός ο στόχος αρκετός για να συνασπίσει τα υπολείμματα των ΑΝΕΛ, διάφορους έκπτωτους της ΝΔ με κάτι χρεοκοπημένους δεξιούς και ακροδεξιούς εκδότες σε μια κοινή πολιτική προσπάθεια;

Η κυβέρνηση θα το ήθελε πολύ. Ελπίζοντας να ανακόψει ή έστω να περιορίσει τη δυναμική της ΝΔ και να μην αφήσει μετεκλογικά ελεύθερα τα χέρια του Μητσοτάκη.  

Δύσκολο πάντως. Ο Πρωθυπουργός σε πρόσφατη συζήτηση που είχε με δημοσιογράφους έλεγε ότι «ο Μητσοτάκης δεν έχει ρεύμα». Προφανώς επειδή υποτιμά το ρεύμα της δικής του απόρριψης.

Το αντικυβερνητικό κύμα, το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο», ακυρώνει εκτός των άλλων κι όλες τις προσπάθειες να μετατραπεί η «παράγκα» της Δεξιάς σε κόμμα ώστε να υπονομεύσει την (όποια) δυναμική της ΝΔ.

Ακόμη περισσότερο όταν υπάρχουν και εγγενή στοιχεία που αποδυναμώνουν μια τέτοια προοπτική.

Δεν ζούμε πια στο 2012, όταν ο Καμμένος έπαιρνε 10,6% με ανοησίες. Η κοινωνία αποβλέπει σε ηρεμία και σταθερότητα. Και όσοι μαζεύονται να διεκδικήσουν αυτόν τον χώρο δύσκολα ξεφεύγουν από τη χορεία των ανισόρροπων ή των γραφικών.

Ηταν ο αείμνηστος Θανάσης Τσαλδάρης, του οποίου η κοινοβουλευτική πείρα συναγωνιζόταν το χιούμορ, που έλεγε πως «αν μαζέψεις δέκα νούμερα ανοίγεις τσίρκο, δεν φτιάχνεις κόμμα». 

Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ