Δείξε μου τον φίλο σου

Οι περισσότεροι είχαμε σταθεί στα προγνωστικά του Τσίπρα που έδειχνε λιγότερο αισιόδοξος για το εκλογικό αποτέλεσμα από τη λοιπή ομάδα στον στενό πυρήνα του Μαξίμου. Θυμάμαι σαν τώρα τη σκηνή όταν ο συνάδελφος στο διπλανό γραφείο άνοιγε τη φωτογραφία – μικροπολιτικό λάφυρο με το «πουλ» που είχαν στήσει στο πρωθυπουργικό γραφείο.
Ο Πετσίτης, τελευταίος στη σειρά, ακριβώς κάτω από τον Πρωθυπουργό, είχε πέσει μέσα, επικρατώντας και του Παππά, του Φλαμπουράρη, του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, του μακαρίτη Θόδωρου Μιχόπουλου. Τον Σεπτέμβριο του «15 το τοπίο από τα παράθυρα του Μαξίμου έδειχνε ειδυλλιακό. Κάποια στιγμή η συζήτηση ήρθε και στο τελευταίο όνομα της λίστας. Ποιος – διάλοε – είναι αυτός ο Πετσίτης; Αντί για απάντηση, ανασηκωμένοι ώμοι. Ο ένας κοίταζε τον άλλο, αλλά κανείς δεν είχε κάτι
συγκεκριμένο να συνεισφέρει. Τα νέα πρόσωπα που είχαν στεγαστεί στο Μαξίμου, συγκροτώντας μια νέα εξουσιαστική ομάδα, ήταν πολλά κι ακόμη άγνωστα.
Καταλήξαμε στο ότι θα πρόκειται μάλλον για κανέναν συριζαίο τεχνοκράτη που βρέθηκε στον κύκλο των εξ απορρήτων συνεργατών στο πρωθυπουργικό γραφείο – κάτι, ας πούμε, σαν τον Γιώργο Χουλιαράκη που σε εκείνη τη φάση είχε έναν συμβουλευτικό ρόλο και εκπροσωπούσε το οικονομικό επιτελείο στις συνεδριάσεις του EuroWorking Group. Υπήρχε, εν ολίγοις, μια διάχυτη βεβαιότητα ότι ο Πετσίτης θα είναι κάποιο σημαντικό πρόσωπο για να κατοικοεδρεύει στο Μαξίμου και να βάζει στοιχήματα με τον Πρωθυπουργό και τη βασική ομάδα του.
Κάπου εκεί τελείωσε και η ενασχόληση με τον νικητή των εκλογικών προγνωστικών και η κουβέντα επανήλθε στον Τσίπρα και στα ψαλιδισμένα ποσοστά που έδινε στον ΣΥΡΙΖΑ. Στη λεζάντα έγινε μια αναφορά σε κάποιον Πετσίτη, αγνώστων λοιπών στοιχείων, και πήγαμε παρακάτω. Τρία χρόνια και τρεις μήνες μετά, μπήκε – με τον τρόπο που μπήκε – ξανά στη ζωή μας, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά ότι οι «φίλοι» που εισέβαλαν το 2015 στο Μαξίμου κρύβουν πολύ περισσότερα από έναν οπαδικό ενθουσιασμό και την τέχνη του «τζογαδόρου». Είναι, άραγε, ένας ιδιώτης ο Πετσίτης, όπως τον παρουσιάζει σήμερα ο παιδιόθεν φίλος του Νίκος Παππάς;
Η προφανής απάντηση είναι «όχι» και προκύπτει από το υλικό που εκείνη την εποχή διέθετε το ίδιο το Μαξίμου, χωρίς προβληματισμό για τα μελλούμενα. Ο Πετσίτης δεν περνούσε απλώς τη μέρα του στο Μαξίμου για δημόσιες σχέσεις και για να πουλά «παραγοντιλίκι» το απόγευμα στην Καισαριανή – ήταν δίπλα στο πρωθυπουργικό γραφείο ό,τι ώρα ήθελε. Δίπλα στον Καρανίκα που έχει αποκτήσει οργανική θέση στον πρωθυπουργικό πυρήνα, ήρθε με τη σειρά του να ενισχύσει μια αντιαισθητική εικόνα και μια πολιτική κακοσμία.
Δεν θα είναι η πρώτη φορά που ένας «φίλος» δημιουργεί προβλήματα στην κορυφή της εξουσίας, εδώ και παγκοσμίως. Το έζησε ο Μιτεράν στο Ελιζέ, το έζησε ο Σαρκοζί, όπως το έζησε και μια σειρά ενοίκων του Λευκού Οίκου. Η διαφορά είναι ότι οι δικοί τους «φίλοι» δεν ήταν εγκατεστημένοι στα προεδρικά γραφεία. Ούτε διαφήμιζαν μια εικόνα «νονού» στα μπουζούκια.
Με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, στην καλύτερη περίπτωση για το Μαξίμου ο Πετσίτης είναι ένας τύπος που είδε την εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ ως ευκαιρία για μια διαφορετική ζωή. Είδε την εξουσία ως προσωπικό λάφυρο και εκμεταλλεύθηκε πρόσωπα, καταστάσεις και – πολύ περισσότερο – φίλους. Τα ζητήματα πολιτικής ηθικής που ανακύπτουν προφανώς είναι μεγάλα και μπορούν να δημιουργήσουν συντριπτικά κατάγματα σε έναν πολιτικό χώρο που θέλει να εκπροσωπήσει ως εξουσιαστικός φορέας την Αριστερά. Το ενδεχόμενο η υπόθεση Πετσίτη να κρύβει κάτι περισσότερο από αυτό, δεν αντιμετωπίζεται με κραυγές, αποδοκιμασίες και λογικές Πόντιου Πιλάτου. Εδώ θα χρειαστούν και δικηγόροι.
Μπροστά στην εικόνα που σχηματοποιείται σαν ψηφιδωτό για τον Πετσίτη, θα μπορούσε να στοιχηματίσει κανείς ότι εμφανίστηκε γαλαντόμος στα ποσοστά του 2015 όχι γιατί είχε κάποια ικανότητα αποτελεσματικής πρόγνωσης, αλλά επειδή είχε την ανάγκη να δείξει τη βαθιά πίστη του στον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στην ομήγυρη του Μαξίμου. Πλειοδοτούσε για να πείσει για την αφοσίωσή του. Ωστόσο, αν σε εκείνο το παιχνίδι των προγνωστικών είχαν παιχθεί χρήματα, το βέβαιο είναι ότι τον πλήρωσε και ο Τσίπρας… 
Διον. Νασόπουλος-in.gr