Η είδηση αποδείχθηκε φήμη άμα, σχεδόν, τη εμφανίσει. Και όμως εξακολούθησε να διακινείται, έστω και ως φήμη, από επίσημους και ανεπίσημους δημοσιολογούντες. Στην εξώσφαιρα της τοπικής ειδησεογραφίας, ο πρώην υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος υπήρξε, για λίγες ώρες, υποψήφιος για τη θέση του επικεφαλής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και για πολύ περισσότερες, στην πρώτη θέση του μιντιακού σχολιασμού. Ετσι, το ότι θα είναι ο πρώτος στη σειρά κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ – έπονται οι Τζανακόπουλος και Ξενογιαννακοπούλου – χάθηκε κάπου στο βάθος του φόντου, παρά το σημαντικό σημειολογικό φορτίο της.
Αιχμή του δόρατος ήταν βέβαια οι φωτογραφίες από εκείνες τις αλησμόνητες πλατείες των Αγανακτισμένων, όπου ο Τσακαλώτος μαζί τον Βαρουφάκη, τον Κατρούγκαλο, τον Καζάκη – πού να θυμάμαι κι εγώ, το σχήμα εκείνου του θιάσου άλλαζε κάθε τόσο – είχαν βγάλει τα «τραπεζάκια έξω» των λαϊκών δικαστηρίων και δίκαζαν το ΔΝΤ. Ωστόσο τα σχόλια που υπερίσχυσαν ήταν
αναφορές στην ατημέλητη εμφάνισή του, στο κόκκινο σακίδιό του που από την υπερφόρτωση έχει γίνει σαν ντορβάς και, βεβαίως, στην καθ’ ομολογία του αδυναμία του στη Σκάρλετ Τζοχάνσον. Σχόλια περιπαιχτικά περί κωλοτούμπας αλλά, στην ουσία τους, όχι απαξιωτικά. Και χωρίς τις λεκτικές τοξίνες του διχασμού των ημερών.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι ο λιγότερο αντιπαθής για τους αντιπαθούντες (ή μισούντες) τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα έλεγα ότι για αρκετούς από αυτούς είναι έως και συμπαθής. Και ο μόνος υπουργός Οικονομικών των μνημονιακών κυβερνήσεων που δεν έφαγε, από την κοινή γνώμη, μιντιακές σφαλιάρες ανάλογες με τα μέτρα που υπέγραφε. Ως εκπρόσωπος της κίνησης των 53 (που είναι λιγότεροι από 53 και, όπως έγραφε χθες ο Γιώργος Παπαχρήστος, ουσιαστικός αρχηγός τους είναι ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος) υποβάλλει την αίσθηση ότι μπορεί και να αποτελεί τη φωνή της αριστερής συνείδησης μέσα στο κόμμα της αντιπολίτευσης.
Δεν είναι, βεβαίως, αυτός ο λόγος που δημιουργεί την αλαφροΐσκιωτη αύρα γύρω του. Ο άνθρωπος που, σε ομιλία του στη Βουλή, κατόρθωσε να χωρέσει στην ίδια πρόταση τη φυματίωση, μια σαρανταποδαρούσα, είκοσι πέντε πόδια της (το καθένα με τον μηνίσκο του) και κάμποσες σακούλες από τα Lidl, έχει τα χαρακτηριστικά ενός καρατερίστα.
Και το προφίλ του καρατερίστα – στον ρόλο του μποέμ κυρίου υπουργού – υπερβαίνει αυτό του πολιτικού. Η υπεροψία ή ακόμη και η κυνικότητά του που εκδηλώθηκαν περιστασιακά κατά τη διάρκεια της θητείας του δεν προδίδουν το καλάμι της εξουσίας αλλά έναν ιδιότυπο χαρακτήρα. Τα λεκτικά του λάθη είναι χαριτωμένα διότι τα εκστομίζει αδιάφορα, όχι με την αυτοκρατορική βεβαιότητα του Αλέξη Τσίπρα. Και παρά τα μονίμως τσαλακωμένα ρούχα του και το χύμα φέρεσθαι, φωνάζει από μακριά ότι είναι ένας, ουσιαστικά, κοσμοπολίτης.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι ένας πολύ καλά δουλεμένος ρόλος. Τόσο καλά, μάλιστα, που σε βάζει σε υποψίες
για το αν θέλει να κρύψει κάτι. 
Πέπη Ραγκούση-in.gr