Τελικά, πόσο καλός Πρόεδρος ήταν ο Προκόπης Παυλόπουλος;

Η πολιτική αβρότητα που πρέπει να υπάρχει σε κάθε περίπτωση «ανάγκασε» τον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, να πει ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος ήταν ένας καλός Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο τρόπος που το είπε βεβαίως, και η επιλογή που έκανε για να τον διαδεχθεί δείχνουν ότι σε καμιά περίπτωση ο πρωθυπουργός δεν πίστευε ότι ο Παυλόπουλος ήταν καλός Πρόεδρος.
Αλλωστε, μην ξεχνάμε ότι ο κ. Μητσοτάκης ήταν αυτός που δεν τον ψήφισε το 2015, παρά το γεγονός ότι επρόκειτο για ένα πρόσωπο προερχόμενο από την παράταξή του.
Και πόσο δίκιο είχε άλλωστε. Ο κ. Παυλόπουλος στην πενταετή θητεία του, στην ανέλπιστη αυτή τιμή που του έκαναν για να τον βάλουν ένοικο στο Προεδρικό Μέγαρο, ήταν απλός… τελετάρχης.
Η χώρα κατά τη διάρκεια της θητείας του έζησε τις πιο δραματικές στιγμές της Μεταπολίτευσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία παίζοντας την Ελλάδα στα ζάρια, ζημίωσε τη χώρα με δεκάδες δισεκατομμύρια, την οδήγησε στη
χρεοκοπία, έκανε το πιο ντροπιαστικό δημοψήφισμα παγκοσμίως, κορόιδεψε τον ελληνικό λαό που του έδωσε εντολή ρήξης και τελικώς συμβιβάστηκε στο πιο σκληρό μνημόνιο που υπέγραψε ποτέ κυβέρνηση.
Σε όλα αυτά τα γεγονότα, όπως φυσικά και στην υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών ο κ. Παυλόπουλος ήταν παρών και θα μπορούσε να παρέμβει, έστω κι αν οι συνταγματικοί περιορισμοί δεν του το επέτρεπαν ευθέως.
Λέγεται ότι το πρώτο εξάμηνο του 2015, ειδικά το καλοκαίρι όπου η Ελλάδα απειλήθηκε να τιναχθεί στον αέρα, ο Παυλόπουλος είχε σειρά παρασκηνιακών επαφών.
Τηλεφωνήματα, συνεννοήσεις, δραματικές συνομιλίες, προτροπές στον άπειρο, ασταθή και ριψοκίνδυνο (κατ’ άλλους επικίνδυνο) Τσίπρα να μην οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρώ, να μην την ρίξει στα βράχια.
Μπορεί να είναι κι έτσι, κανείς δεν αμφισβητεί τις νομικές γνώσεις του απερχόμενου Προέδρου και φυσικά το γεγονός ότι και ο ίδιος πιστεύει ότι μόνο η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας διασφαλίζει σταθερότητα, ειρήνη, σχετική ευημερία.

Τι έκανε στα δύσκολα χρόνια;

Όμως, αν ανατρέξει κανείς στον βίο και την πολιτεία του πρώτου πολίτη της χώρας από το 2015 θα διαπιστώσει πολλά. Κυρίως θα δει ότι σε καμιά περίπτωση ο κ. Παυλόπουλος δεν ήταν υπερκομματικός, σε καμιά περίπτωση δεν χτύπησε το χέρι στο τραπέζι όταν η προηγούμενη κυβέρνηση έκανε εγκλήματα.
Το να είσαι καλός τελετάρχης, να στέλνεις μηνύματα αποφασιστικότητας στην Τουρκία ή να παίρνεις τα κλειδιά όλων των πόλεων της χώρας είναι εύκολο και ακίνδυνο.
Το δύσκολο είναι να μπορείς να υψώσεις το ανάστημά σου όταν βλέπεις σοβαρούς κινδύνους.
Το δύσκολο είναι και να είσαι και να δείχνεις υπερκομματικός, ένας Πρόεδρος για όλους τους Ελληνες κι όχι για ορισμένους.
Το δύσκολο είναι να βγάλεις τη ρετσινιά του «Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ». Το δύσκολο είναι να μη δείχνεις ότι χρωστάς στον Τσίπρα που σε έβγαλε από την πολιτική συνταξιοδότηση. Και που το έκανε αποκλειστικά και μόνο για λόγους σκοπιμότητας.
Ο κ. Παυλόπουλος θα μπορούσε δημοσίως να καταγγείλει όσα έγιναν το πρώτο εξάμηνο του 2015 όταν η «παιδική χαρά» αποφάσιζε σαν πεντάχρονο σε πάρτι.
Θα μπορούσε να πει ότι το δημοψήφισμα της μίας εβδομάδας είναι αντιδημοκρατικό και ουσιαστικά εκβιάζει τη θέληση του ελληνικού λαού.
Θα μπορούσε να αναδείξει με τις νομικές του γνώσεις τα εγκλήματα που επιχείρησαν να στήσουν συγκεκριμένα παραπολιτικά και παραδικαστικά κυκλώματα.
Τι να θυμηθούμε; Από τη γελοιότητα της υπόθεσης με τις τηλεοπτικές άδειες και το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας μέχρι τις στημένες διώξεις πολιτικών προσώπων για τη Novartis;
Ο κ. Παυλόπουλος θα μπορούσε έστω και παρασκηνιακά να φρενάρει τους «ανήλικους» που τα έκαναν μπάχαλο στο δωμάτιο. Δεν το έκανε γιατί αισθανόταν ότι χρωστάει στον Τσίπρα την πολιτική του νεκρανάσταση.
Για όλους αυτούς τους λόγους ο νυν Πρόεδρος δεν θα έχει μια ακόμη θητεία στην Ηρώδου Αττικού. Αν ήταν υπερκομματικός, αν έβαζε φρένο σε οποιαδήποτε κυβέρνηση έπαιζε παιχνίδια με την πατρίδα, τη Δημοκρατία, τους θεσμούς ενδεχομένως να είχε γραφτεί στην ιστορία.
Γιατί όταν τον χρειάστηκε η Ιστορία ο κ. Παυλόπουλος σιώπησε.
Ο πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να τον προτείνει ξανά γιατί θα πήγαινε αντίθετα με τα πιστεύω του.
Η νέα Πρόεδρος έχει μια χρυσή ευκαιρία. Μπορεί το Σύνταγμα να έχει μετατρέψει το θεσμό σε διακοσμητικό στοιχείο, αλλά η κ. Σακελλαροπούλου μπορεί και οφείλει να δείξει ότι δεν θα «ευγνωμονεί» τον Μητσοτάκη.
Ότι θα είναι Πρόεδρος όλων των Ελλήνων και όλων των κομμάτων φυσικά, ακόμη κι εκείνων που δεν θα την ψηφίσουν.
Μπορεί να αποδείξει ότι το να μιλάς, ακόμη κι αν δεν μπορείς να έχεις παρέμβαση, είναι αρετή και σίγουρα θα ωφελήσει τη χώρα στις δύσκολες στιγμές που έρχονται. 
Βασ. Κανέλης-in.gr