Δεν είναι «παρέμβαση παιδιών», είναι δράση τραμπούκων

Είναι γνωστή, ιστορικά, η δυσανεξία του μεγαλύτερου μέρους της Αριστεράς στην άλλη άποψη. Η διαφωνία-κάτι όχι απλώς θεμιτό, αλλά επιβεβλημένο στην φιλελεύθερη δημοκρατία—ενοχλεί και εξοβελίζεται, στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό.

Στην Ελλάδα της μεταμνημονιακής εποχής το έργο αυτό το έχουν αναλάβει διάφορες ομάδες της επαναστατικής—ακτιβιστικής αριστεράς, που συγκοινωνούν υπογείως—και μερικές φορές εμφανώς—με τμήματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Όλοι ανήκουν στην ίδια οικογένεια και υπάρχουν σχέσεις στοργής. Γι΄αυτό και οι ερυθροτραμπούκοι αποκαλούνται, με τρυφερότητα, «παιδιά» από τους αριστερούς.

 Παιδιά δικά τους μπορεί να είναι αλλά για όλους του υπόλοιπους πολίτες είναι τραμπούκοι που τρομοκρατούν όσους έχουν στοχοποιήσει.

Δυστυχώς, έτσι χαϊδευτικά, τους αποκαλεί και ένα τμήμα διαμορφωτών της κοινής γνώμης που δεν ανήκει στην Αριστερά.

Χθες ο Ρουβίκωνας έκανε «παρέμβαση» στους τοίχους του

σπιτιού του Άρη Πορτοσάλτε γράφοντας εμετικά συνθήματα. Βέβαια, μόνον παρέμβαση δεν ήταν. Ήταν μια καθαρά τραμπούκικη ενέργεια, που αποσκοπούσε στον εκφοβισμό του έγκριτου πολιτικού σχολιαστή.

Δυστυχώς, η Αριστερά -σε όλες τις εκδοχές της- κατόρθωσε ώστε όλες οι βαρβαρότητες  που διαπράττουν οι οπαδοί της –τα «άτακτα» παιδιά της-- να χαρακτηρίζονται με εξωραϊσμένες λέξεις.

Έτσι οι τραμπούκικες επιθέσεις αποκαλούνται «παρεμβάσεις».

Ένα άλλο επίτευγμα της Αριστεράς είναι το γεγονός, όλες αυτές οι ακραίες ενέργειες, να αποκαλούνται από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης ως «φασιστικές». Με αυτόν τον τρόπο απενοχοποιείται η ιδεολογία της Αριστεράς, αν και είναι ιστορικά διαπιστωμένο πως αυτή φέρει στην μήτρα της την άσκηση της βίας ως πολιτικό όπλο.

Ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης είχε μιλήσει πριν από τρία χρόνια για τον αριστεροφασισμό. Και αυτό τους πόνεσε πολύ.

Ο Άρης Πορτοσάλτε γιατί ενοχλεί;

Γιατί κάθε πρωί λέει με παρρησία την γνώμη του. Ο λόγος του είναι κοφτερός, χωρίς γωνίες, όπως θα πρέπει να είναι ο λόγος του σχολιαστή που πιστεύει στις απόψεις του και τις υπερασπίζεται με πάθος. Και το κυριότερο, ήταν και παραμένει, από τους βασικούς πρωταγωνιστές της μάχης για την αποκαθήλωση της ηγεμονίας της Αριστεράς.

Και αυτό οι σύντροφοι δεν του το συγχώρεσαν.

Νομίζω πως είναι ολοφάνερο πως ξαναβλέπουμε ένα έργο που έρχεται από τα παλιά. Ένα κομμάτι της Αριστεράς χρησιμοποιώντας όλα τα κτυπήματα, απειλεί ευθέως έναν από του πυλώνες της φιλελεύθερης δημοκρατίας, την ελευθερία της έκφρασης.

Και αυτό είναι λογικό, γιατί οι αριστεροφασίστες δεν πιστεύουν στον πλουραλισμό των ιδεών. Ως κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας αγωνίζονται να την επιβάλουν με κάθε τρόπο. Και κυρίως με την τρομοκρατία.

Διάβασα τις δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών που καταδικάζουν την επίθεση κατά του Άρη Πορτοσάλτε. Ας αντιληφθούν πως πλέον αυτοί κυβερνούν και οι πολίτες περιμένουν από αυτούς έργα και όχι λόγια.

Απαιτούν την μετατροπή όλων αυτών των πράξεων από πλημμέλημα σε κακούργημα. Να γνωρίζουν οι επίδοξοι τρομοκράτες πως θα πληρώσουν βαρύ τίμημα για τις πράξεις τους.

Η επίθεση κατά του Άρη Πορτοσάλτε ας γίνει η αφορμή να αντιληφθούμε όλοι πως αυτό που ζούμε δεν είναι μια «παρέμβαση παιδιών», αλλά μια τρομοκρατική ενέργεια ερυθροτραμπούκων, που θα πρέπει να αντιμετωπισθεί από την Πολιτεία με την πρέπουσα αυστηρότητα.  

Του Σάκη Μουμτζή