Η «μπούρκα» του Σκουρλέτη

O Γκάρι Λίνεκερ έγραψε ιστορία όχι μόνο για τα γκολ που έβαλε, αλλά και για μια τεράστια ατάκα που μας άφησε παρακαταθήκη για το ποδόσφαιρο: Είναι ένα παιχνίδι που παίζουν δύο αντίπαλες ομάδες και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις συνεδριάσεις των οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ. Η συζήτηση αρχίζει για ένα άρθρο του Λακόπουλου και συνήθως τελειώνει με μια δημόσια «κάλυψη» του Πάνου Σκουρλέτη. Αν δεν πρόκειται για ένα μακιαβελικό σχέδιο του Τσίπρα, που στο τέλος από την πολλή «κάλυψη» θα οδηγήσει τον δυστυχή Σκουρλέτη να κυκλοφορεί με «μπούρκα», τότε κάτι στραβό συμβαίνει.
Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα; Μια κλασική περίπτωση υπεκφυγής. Ο ΣΥΡΙΖΑ συζητά για όλα τα διλήμματα που δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία και αρνείται πεισματικά να αντιμετωπίσει το μοναδικό πολιτικό πρόβλημα που έχει μπροστά του: Πώς θα ξαναγυρίσει στην εξουσία. Ενα κόμμα εξουσίας από τη στιγμή που θα ηττηθεί στις εκλογές έχει μια βασική δουλειά στην αντιπολιτευτική διαδρομή του. Να δημιουργήσει τους όρους και τις προϋποθέσεις έτσι ώστε να διεκδικήσει τη νίκη στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Ολα τα υπόλοιπα είναι χρήσιμα στην περίπτωση που εξυπηρετούν τον μεγάλο στόχο. Αλλιώς δεν είναι πολιτική, αλλά υπεκφυγή - δηλαδή ένα αδιάκοπο κουβεντολόι για να περνά ευχάριστα η ώρα.

Ερώτημα πρώτο: Είναι βέβαιο ότι όλες οι πτέρυγες στον ΣΥΡΙΖΑ αποδέχονται, χωρίς ενοχές και υπαρξιακές περιπλανήσεις, ότι πλέον αποτελούν το ένα από τα δύο «φυσικά» κόμματα εξουσίας και διακυβέρνησης της χώρας; Από τις κουβέντες που ακούγονται στον εσωτερικό διάλογο μάλλον ενισχύονται οι υποψίες ότι αρκετά στελέχη προτιμούν την «ασφάλεια» ενός μικρού κόμματος διαμαρτυρίας, που δεν λερώνει τα χέρια του με την επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας.
Ερώτημα δεύτερο: Πώς επανέρχεσαι στη διεκδίκηση της εξουσίας; Ασφαλείς απαντήσεις στο ερώτημα δεν υπάρχουν. Υπάρχει όμως μια κλασική συνταγή προς αποφυγή.

Συνήθως μετά από μια μεγάλη εκλογική ήττα η αντανακλαστική αντίδραση των κομματικών μικρόκοσμων είναι η αδράνεια, η στροφή σε θέσεις που εκφράζουν τον σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων. Η περιχαράκωση, η συρρίκνωση και η «επιστροφή στις ρίζες». Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ ευδοκιμούν όλες αυτές οι απόψεις της ακινησίας, το αίτημα για «περισσότερη Αριστερά», η «Ριζοσπαστική Αριστερά», η «κινηματική Αριστερά» και άλλα παρεμφερή εξωτικά.
Αν σε ένα κόμμα επικρατήσουν οι αντιλήψεις του κομματικού μικρόκοσμου, τότε μάλλον είναι προεξοφλημένο το αποτέλεσμα της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Μια ήττα ακόμη βαρύτερη από την προηγούμενη.
Η αντίθετη πορεία δεν είναι εύκολη. Προϋποθέτει την παραδοχή ότι ένας πολιτικός κύκλος έχει κλείσει και μαζί έκλεισε και ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ. Οτι χρειάζονται νέες ιδέες, νέες κατευθύνσεις και νέα πρόσωπα για τη νέα εποχή. Δηλαδή όλα αυτά τα στοιχεία που λείπουν από τη μέχρι τώρα συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ. Με αποτέλεσμα να εξελίσσεται σε προσωπικές διαμάχες και κουβέντες. Συνήθως άγονες, ατελέσφορες και καταθλιπτικές. Με επαναλαμβανόμενη κατάληξη, μια καταγγελία στα «συστημικά ΜΜΕ». Και μια «μπούρκα» για τον Σκουρλέτη. 

Θαν. Τσεκούρας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ