Η λαμπερή νεότητα, η θλίψη του μεσόκοπου

Δεν φτάνει, ξέρετε, να φθαρεί μια κυβέρνηση. Αυτό έτσι κι αλλιώς θα συμβεί κάποια στιγμή, μετά από μακρά άσκηση της εξουσίας. Για να υπάρξει κυβερνητική αλλαγή, υπάρχει και δεύτερη προϋπόθεση που είναι η ύπαρξη σοβαρής εναλλακτικής απέναντι στην κυβέρνηση που κούρασε. Η ιστορία βρίθει από παραδείγματα κυβερνητικών παρατάξεων που ανανεώθηκαν εκ των έσω και μηδένισαν το κοντέρ, ελλείψει αξιοπρόσεκτου αντίπαλου δέους.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η παρακμή του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ το 1996 με τον άρρωστο Ανδρέα, την Λιάνη και τους αστρολόγους του Μαξίμου, που όμως δεν οδήγησε σε ήττα αλλά σε εμφάνιση του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ το οποίο κυβέρνησε άλλες δυο τετραετίες. Γιατί; Διότι η υποψηφιότητα Έβερτ ήταν πολύ αδύναμη και η τότε ΝΔ δεν είχε κανένα
πολιτικό ή ιδεολογικό στίγμα. Αντιστοίχως, ο Σύριζα θα μπορούσε να έχει άνετα δυο τετραετίες εξουσίας αν δεν συνυπήρχε η αυτοκαταστροφική πολιτική του με μια ισχυρή αντιπρόταση του Κυριάκου.
Κοντολογίς, δεν φτάνει να αποτύχει ένας πρωθυπουργός για να χάσει την εξουσία, πρέπει να πετύχει και ο αντίπαλος του ως αντιπολιτευόμενος για να καταφέρει να τον διαδεχτεί. Πόσο μάλλον όταν τίποτα δεν προαναγγέλλει αποτυχία του Κυριάκου, ειδικά αν αποδεχτούμε το θέσφατο του Κλίντον «είναι η οικονομία ηλίθιε». Θα μου πείτε ότι στο μεταναστευτικό υπάρχει ζόρι, αλλά την ίδια στιγμή το ελληνικό δεκαετές έπεσε κάτω του 1%. Και μπορεί ο πολίτης να ενοχλείται περισσότερο από τον Αφγανό που τριγυρίζει στην αυλή του απ’ όσο χαίρεται για το ομόλογο, όμως η αύξηση της ρευστότητας της οικονομίας αργά ή γρήγορα θα φανεί στην τσέπη του.
Τα γράφω αυτά διότι έκατσα χθες και διάβασα όλη την ομιλία Τσίπρα στα Γιάννενα. Κοινοτοπίες, εξυπνάδες και λογοπαίγνια στην σειρά, θα έκαναν όποιον πήγε να τον ακούσει να αναρωτηθεί γιατί έχασε την ώρα του. Αφού αυτά που έλεγε ο Αλέξης, οι ακροατές του τα άκουγαν από το 2014. Στην μακρά ομιλία του δεν είπε απολύτως τίποτα καινούριο, απολύτως τίποτα πρωτότυπο, απολύτως τίποτα μοντέρνο και ρηξικέλευθο. Αυτά που έλεγε ήταν η ραχοκοκαλιά των επιχειρημάτων του στις τρεις εκλογικές μάχες που κατατροπώθηκε. Γιατί αυτή την φορά να φέρουν νίκη;
Δεν έκανε ούτε μία συγκεκριμένη πρόταση. Εκτόξευσε άπειρες κατηγορίες για όλα τα θέματα, δίχως να μπει στον κόπο να προτείνει στην θέση όσων κατηγορεί κάποιο διαφορετικό μέτρο. Δυστυχώς γι αυτόν, ο Αλέξης στέρεψε. Μοιάζει ανίκανος να γεννήσει κάποια καινούρια ιδέα, κάποια καινούρια πολιτική. Γι αυτό και κουράζει αφάνταστα. Εφευρίσκει ψευτολογοπαίγνια του στυλ «οι μπουλντόζες δεν θα μπουν στο Ελληνικό αλλά στην πρώτη κατοικία», ατάκες καλές για την τηλεόραση αλλά που δεν είναι ικανές να μπουν στην βάσανο της σύγκρισης με τα δικά του πεπραγμένα.
Όσα κατηγορεί τον Κυριάκο τα χει κάνει ο ίδιος και όσα καινούρια φέρνει ο Κυριάκος πρώτα τον αιφνιδιάζουν και μετά τον βρίσκουν να φτιάχνει ταμπούρια για την υπεράσπιση του παλιού που ήθελε να καταπολεμήσει κάποτε. Βγάζει μια θλίψη εδώ που τα λέμε, αυτό το άλλοτε λαμπερό νεανικό πρόσωπο που σήμερα παλεύει να ξαναβρεί στίγμα και αδυνατεί. Είναι η μοίρα όσων έγιναν διάσημοι νωρίς και κατανάλωσαν την διασημότητα τους δίχως αποτέλεσμα. Γίνονται θλιβεροί μεσόκοποι και θλιβερότεροι γέροντες.
Δημ. Καμπουράκης-liberal.gr