Τα γεγονότα της αισχρής και παράλογης επιχείρησης μαζικής εισβολής στην Ελλάδα, χιλιάδων παράτυπων μεταναστών που προωθεί επίσημα το καθεστώς Ερντογάν, έρχονται συν τοις άλλοις, να αναδείξουν ένα εξίσου σοβαρό ζήτημα στο εσωτερικό της χώρας.
Αυτό της ύπαρξης «δύο Ελλάδων» μέσα στην Ελλάδα.
Η μια, αυτή που αγωνιά και μάχεται να κρατήσει τα σύνορα απροσπέλαστα και δίνει τον αγώνα να κρατήσει ψηλά τις αξίες, τον πολιτισμό , τον τρόπο ζωής του έθνους μας και το βιοτικό μας επίπεδο. Και η άλλη της μικροψυχίας, του δήθεν δημοκρατικού διεθνισμού που αδιαφορεί για σύνορα, πατρίδες, θρησκείες και τάσσεται υπέρ των ανοικτών συνόρων, δεν βλέπει καμιά εισβολή και προκαλεί την κοινή λογική με την θέση πως πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τους μετανάστες.
Η πρώτη, αυτές τις δύσκολες και συνταρακτικές μέρες ξημεροβραδιάζεται, περιμένοντας τα νέα και τις ειδήσεις από το μέτωπο του Έβρου και των νησιών μας που δέχονται κατά κύματα τις «επιθέσεις» των Τούρκων που αντί για όπλα χρησιμοποιούν χιλιάδες ταλαίπωρους μετανάστες από Αφγανιστάν, Πακιστάν, Μαρόκο, Αλγερία κλπ.
Η δεύτερη, αδιαφορεί λες και τα γεγονότα γίνονται κάπου στη μακρινή Αυστραλία, αμολάει τσιτάτα περί διεθνισμού και αδελφοσύνης των λαών και γράφει στα παλιά της τα παπούτσια ακόμα και την απαγόρευση των μαζικών εκδηλώσεων για λόγους δημόσιας υγείας.
Βγαίνει στους δρόμους της Πάτρας, της Κοζάνης, της Ξάνθης κ.α και ξεχύνεται σε ένα ξέφρενο γλεντοκόπι με σάμπες και καρναβαλικές μεταμφιέσεις. Άλλωστε ο Έβρος, η Λέσβος, η Σάμος, η Χίος είναι τόσο μακριά…
Εκεί μακριά στον Έβρο λοιπόν, με τα 120 χιλιόμετρα συνόρων με την Τουρκία, ο στρατός, η αστυνομία αλλά και ο ντόπιος πληθυσμός ξαγρυπνούν ημερόνυχτα για να μη σπάσουν τα σύνορα από τους χιλιάδες που το προσπαθούν από απέναντι. Δεν αγωνίζονται μόνο για τον τόπο τους αλλά για όλους εμάς που ζούμε στην υπόλοιπη Ελλάδα για να έχουμε τις ευκαιρίες να γλεντάμε και να χορεύουμε στους δρόμους.
Οι γυναίκες και οι άνδρες στα χωριά του Έβρου δεν γιόρτασαν τα κούλουμα ούτε πέταξαν αετούς. Μαγείρευαν φαγητά για τους στρατιώτες και τους αστυνομικούς και τα μετέφεραν στην πρώτη γραμμή δίνοντας τους κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουν. Και θα το κάνουν και αύριο και μεθαύριο και για όσο χρειαστεί ώστε η πίεση που υφίστανται οι ίδιοι τώρα, να μην φθάσει ως εμάς.
Είναι βλέπετε η μοίρα των Ακριτών κι αυτών που τάχθηκαν να υπερασπίζονται την ακεραιότητα της χώρας για να μπορούμε οι υπόλοιποι να αμπελοφιλοσοφούμε στα καφενεία, να τσακωνόμαστε για τις απόψεις μας, να τρέχουμε για την καθημερινότητα μας.
Το ξέρω πως το βασικό επιχείρημα όλων των γλεντζέδων και χορευταράδων του δρόμου είναι το «και τι θέλεις να κάνουμε; Να κλειστούμε στα σπίτια και να κλαίμε ή να αρματωθούμε και να πάμε κι εμείς στα σύνορα;».
Προφανώς όχι. Για τα σύνορα είναι άλλοι και κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Δεν χρειάζεται όμως να προκαλούμε με τη στάση μας και τις απόψεις μας. Η φύλαξη των συνόρων δεν είναι δεξιά πολιτική ούτε υπόθεση μόνο της κυβέρνησης. Είναι υπόθεση όλων όσων είναι και νοιώθουν Έλληνες και είναι όρος επιβίωσης του Έθνους μας. Δεν χωρούν διαχωρισμοί και κομματικές ταμπέλες σε τόσο σοβαρά θέματα.
Δεν ξέρω πως μπορεί να υπάρξει έστω και τώρα μια ενότητα του Ελληνισμού έναντι αυτού του σοβαρού κινδύνου που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας. Όταν το μισό πολιτικό σύστημα στην ουσία δεν βλέπει κανένα πρόβλημα ή μάλλον το μόνο πρόβλημα που βλέπει είναι πως στην κυβέρνηση βρίσκεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης και όχι αυτοί που τα ξέρουν και τα έκαναν όλα τόσο σωστά, ε τότε μάλλον τα περί ενότητας έναντι του κοινού εχθρού, είναι άτοπον.
Είναι οι «δυο Ελλάδες» που λέγαμε στην αρχή. Η μια που βλέπει και μάχεται τον εξ Ανατολών κίνδυνο και η άλλη που βλέπει μόνο εσωτερικούς εχθρούς!
Η μια, αυτή που αγωνιά και μάχεται να κρατήσει τα σύνορα απροσπέλαστα και δίνει τον αγώνα να κρατήσει ψηλά τις αξίες, τον πολιτισμό , τον τρόπο ζωής του έθνους μας και το βιοτικό μας επίπεδο. Και η άλλη της μικροψυχίας, του δήθεν δημοκρατικού διεθνισμού που αδιαφορεί για σύνορα, πατρίδες, θρησκείες και τάσσεται υπέρ των ανοικτών συνόρων, δεν βλέπει καμιά εισβολή και προκαλεί την κοινή λογική με την θέση πως πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τους μετανάστες.
Η πρώτη, αυτές τις δύσκολες και συνταρακτικές μέρες ξημεροβραδιάζεται, περιμένοντας τα νέα και τις ειδήσεις από το μέτωπο του Έβρου και των νησιών μας που δέχονται κατά κύματα τις «επιθέσεις» των Τούρκων που αντί για όπλα χρησιμοποιούν χιλιάδες ταλαίπωρους μετανάστες από Αφγανιστάν, Πακιστάν, Μαρόκο, Αλγερία κλπ.
Η δεύτερη, αδιαφορεί λες και τα γεγονότα γίνονται κάπου στη μακρινή Αυστραλία, αμολάει τσιτάτα περί διεθνισμού και αδελφοσύνης των λαών και γράφει στα παλιά της τα παπούτσια ακόμα και την απαγόρευση των μαζικών εκδηλώσεων για λόγους δημόσιας υγείας.
Βγαίνει στους δρόμους της Πάτρας, της Κοζάνης, της Ξάνθης κ.α και ξεχύνεται σε ένα ξέφρενο γλεντοκόπι με σάμπες και καρναβαλικές μεταμφιέσεις. Άλλωστε ο Έβρος, η Λέσβος, η Σάμος, η Χίος είναι τόσο μακριά…
Εκεί μακριά στον Έβρο λοιπόν, με τα 120 χιλιόμετρα συνόρων με την Τουρκία, ο στρατός, η αστυνομία αλλά και ο ντόπιος πληθυσμός ξαγρυπνούν ημερόνυχτα για να μη σπάσουν τα σύνορα από τους χιλιάδες που το προσπαθούν από απέναντι. Δεν αγωνίζονται μόνο για τον τόπο τους αλλά για όλους εμάς που ζούμε στην υπόλοιπη Ελλάδα για να έχουμε τις ευκαιρίες να γλεντάμε και να χορεύουμε στους δρόμους.
Οι γυναίκες και οι άνδρες στα χωριά του Έβρου δεν γιόρτασαν τα κούλουμα ούτε πέταξαν αετούς. Μαγείρευαν φαγητά για τους στρατιώτες και τους αστυνομικούς και τα μετέφεραν στην πρώτη γραμμή δίνοντας τους κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουν. Και θα το κάνουν και αύριο και μεθαύριο και για όσο χρειαστεί ώστε η πίεση που υφίστανται οι ίδιοι τώρα, να μην φθάσει ως εμάς.
Είναι βλέπετε η μοίρα των Ακριτών κι αυτών που τάχθηκαν να υπερασπίζονται την ακεραιότητα της χώρας για να μπορούμε οι υπόλοιποι να αμπελοφιλοσοφούμε στα καφενεία, να τσακωνόμαστε για τις απόψεις μας, να τρέχουμε για την καθημερινότητα μας.
Το ξέρω πως το βασικό επιχείρημα όλων των γλεντζέδων και χορευταράδων του δρόμου είναι το «και τι θέλεις να κάνουμε; Να κλειστούμε στα σπίτια και να κλαίμε ή να αρματωθούμε και να πάμε κι εμείς στα σύνορα;».
Προφανώς όχι. Για τα σύνορα είναι άλλοι και κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Δεν χρειάζεται όμως να προκαλούμε με τη στάση μας και τις απόψεις μας. Η φύλαξη των συνόρων δεν είναι δεξιά πολιτική ούτε υπόθεση μόνο της κυβέρνησης. Είναι υπόθεση όλων όσων είναι και νοιώθουν Έλληνες και είναι όρος επιβίωσης του Έθνους μας. Δεν χωρούν διαχωρισμοί και κομματικές ταμπέλες σε τόσο σοβαρά θέματα.
Δεν ξέρω πως μπορεί να υπάρξει έστω και τώρα μια ενότητα του Ελληνισμού έναντι αυτού του σοβαρού κινδύνου που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας. Όταν το μισό πολιτικό σύστημα στην ουσία δεν βλέπει κανένα πρόβλημα ή μάλλον το μόνο πρόβλημα που βλέπει είναι πως στην κυβέρνηση βρίσκεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης και όχι αυτοί που τα ξέρουν και τα έκαναν όλα τόσο σωστά, ε τότε μάλλον τα περί ενότητας έναντι του κοινού εχθρού, είναι άτοπον.
Είναι οι «δυο Ελλάδες» που λέγαμε στην αρχή. Η μια που βλέπει και μάχεται τον εξ Ανατολών κίνδυνο και η άλλη που βλέπει μόνο εσωτερικούς εχθρούς!
Βασίλης Στεφανακίδης-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.