Άρθρο μίσους από τον Θανάση Καρτερό: «Όταν έκλαψε ο Τσιόδρας»

Συνέχεια στην εκστρατεία μίσους εναντίον του Σωτήρη Τσιόδρα από φιλικά προσκείμενα στο ΣΥΡΙΖΑ μέσα ενημέρωσης, δίνει ο γνωστός αρθρόγραφος της Αυγής Θανάσης Καρτερός.
Σε άρθρο του με τίτλο «Όταν έκλαψε ο Τσιόδρας» - που παραφράζει τον τίτλο του γνωστού βιβλίου του Ίρβιν Γιαλόμ «Όταν έκλαψε ο Νίτσε» - ο δημοσιογράφος που διετέλεσε διευθυντής του γραφείου τύπου του Αλέξη Τσίπρα και πλέον αρθρογραφεί στην κομματική εφημερίδα "Αυγή", ειρωνεύεται τον κ. Τσιόδρα επειδή πήγε πρόσφατα να ψάλλει σε εκκλησία της περιοχής του, τον κατηγορεί ότι εμφανίζεται ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης Μητσοτάκη και ότι «όταν κλαίει» - όπως γράφει - κάνει προπαγάνδα καθώς «δεν εκπροσωπεί τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής, ούτε τους παραπεταμένους από το σύστημα».
Το άρθρο κινείται στην ίδια ακριβώς λογική των επιθέσεων που έχουν εξαπολύσει τον τελευταίο καιρό στον κ. Τσιόδρα μέσα ενημέρωσης φίλα προσκείμενα στο ΣΥΡΙΖΑ και στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης (left.gr, Κώστας Βαξεβάνης), επιχειρώντας να τον αποδομήσουν και 
ασκώντας του κριτική επειδή είναι «πράος, πολύτεκνος και χριστιανός ορθόδοξος».
Στο άρθρο του ο κ. Καρτερός στρέφει τα βέλη του, χωρίς να τον κατανομάσει και κατά του πρώην υπ. Υγείας επί ΣΥΡΙΖΑ, Ανδρέα Ξανθού, ο οποίος είχε δηλώσει ότι «κι εμείς ένα Τσιόδρα θα είχαμε σε αυτή την θέση».
Αναλυτικά στο άρθρο του ο Θανάσης Καρτερός γράφει τα εξής:
«Το είπε ο Τσιόδρας. Ακούσατε χθες, σήμερα, προχθές, τον Τσιόδρα. Αλλοι τρεις νεκροί, το ανακοίνωσε ο Τσιόδρας. Ευτυχώς που υπάρχει ο Τσιόδρας. Κι εμείς ένα Τσιόδρα θα είχαμε σε αυτή τη θέση -αυτό από ευγενείς συριζαίους. Και η σκηνή των σκηνών, που συγκίνησε περισσότερο κι από θρήνους συγγενών. Ο Τσιόδρας να κλαίει βουβά επί του βήματος. Έσπασε ο Τσιόδρας, λύγισε ο Τσιόδρας, δάκρυσε ο Τσιόδρας, έκλαψε ο Τσιόδρας. Τίτλοι και παράθυρα, υπότιτλοι και φεγγίτες, ηχητικά και διαδικτυακά, με τον Τσιόδρα ασχολούνται. Όπου και να ΜΗΝ πας, Τσιόδρα ακούς και βλέπεις. Πανδημία δίχως Τσιόδρα, σκορδαλιά χωρίς τα σκόρδα.
Υπάρχει βέβαια και ο Τσιόδρας ψάλλων. Αλλά όσοι ασχολήθηκαν μ'αυτό, και τόλμησαν να του κάνουν κάποια προσεκτική έως και αβρή κριτική, κατηγορήθηκαν ότι δεν σέβονται τον επιστήμονα και χριστιανό. Αλλά ο ίδιος σέβεται τον εαυτό του, όταν κάνει αυτά που μας συμβουλεύει να μην κάνουμε εμείς; Οταν επιτίθεται σε δημοσιογράφο ότι σπέρνει τον φόβο, επειδή τον ρωτάει τι γίνεται με τους εν οίκω κλεισμένους και επί ξύλου κρεμασμένους. Οταν δηλώνει ότι αν δεν έκαναν -ο Μητσοτάκης, δηλαδή, άντε και ο ίδιος- όσα έκαναν, ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ 2.265 νεκρούς. Υποθετικούς, για χρήση τρομοκρατικής προπαγάνδας, αλλά όλα κι όλα. Μετρημένους φέρετρο φέρετρο.
Προπαγάνδα ο Τσιόδρας; Θα πέσει φωτιά να μας κάψει. Τι κάνει όμως αν όχι αυτό; Μετράει νεκρούς και κρούσματα, παρέχει στους φοβισμένους το γλυκύ έαρ των πατρικών συμβουλών του και συνεχώς αφήνει να διαπερνάει κάθε του λέξη μια υπόρρητη και άρρητη ανακούφιση. Καλά είμαστε. Και είμαστε καλά, επειδή τα κάναμε και τα κάνουμε σωστά. Μήπως τον ακούσατε ποτέ να λέει έστω μια λέξη για τα μηνύματα αγωνίας των ανθρώπων της πρώτης γραμμής, που παλεύουν χωρίς τα απαραίτητα; Να σημειώνει κάποιο λάθος, κάποια αβλεψία, κάποιου είδους ευθύνη; Να ασκεί μια επιστημονική κριτική ουσίας, που ακουμπάει στην πραγματικότητα και όχι στις προδιαγραφές του Μητσοτάκη;
Από την άλλη όμως, τι περιμέναμε; Δεν εκπροσωπεί τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής, ούτε τους παραπεταμένους από το σύστημα, ούτε βέβαια -ύπαγε οπίσω μου- πρόσφυγες, Ρομά, φυλακισμένους και απόκληρους. Την κυβέρνηση της Δεξιάς εκπροσωπεί. Τον Μητσοτάκη εκπροσωπεί. Αυτός τον τοποθέτησε εκεί. Αυτός τον λιβανίζει ως τεχνοκράτη μεγάλου βεληνεκούς. Εκπρόσωπος επί της πανδημίας είναι, αλλά δικός τους εκπρόσωπος . Και ως εκπρόσωπος μιας κυβέρνησης, και ενός πρωθυπουργού, υποστηρίζει τους εκπροσωπούμενους. Είναι θέμα δεοντολογίας, Πολιτικής, όχι επιστημονικής, αλλά πάντως δεοντολογίας.
Εκείνο που δεν είναι καθόλου δεοντολογικό, ούτε έντιμο, είναι να κρύβονται όλοι τους, με πρώτο τον Μητσοτάκη, πίσω από τον δήθεν ουδέτερο τεχνοκράτη. Δεν είναι ουδέτερος ο Τσιόδρας. Κι όταν μιλάει, κι όταν κλαίει, αυτούς εκπροσωπεί. Την πολιτική τους εξωραϊζει. Και το κάνει μια χαρά».
liberal.gr