Ο πολεμιστής κι ο καφενόβιος

Σε στιγμές κρίσης, αυτός που κρατά τα σκήπτρα της εξουσίας έχει και την μερίδα του λέοντος στην δημοσιότητα. Αυτό δεν είναι πάντα καλό για τον πρωταγωνιστή κι ας φαίνεται έτσι από πρώτη ματιά. Διότι αν τα πηγαίνει καλά με την κρίση εισπράττει όλες τις εύφημες μνείες, αν τα πηγαίνει άσχημα τρώει όλη την κατακραυγή και την διαμαρτυρία κατακέφαλα. Για θυμηθείτε το Μάτι. Δίχως να κουνήσει το δακτυλάκι της η τότε αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ βίωσε μια πολιτική καταστροφή.

Ας μην νομίζουμε λοιπόν ότι αυτή η ιστορία του κορονοϊού ήταν βούτυρο στο ψωμί του Κυριάκου. Θα μπορούσε κάλλιστα να έχει κάνει δυο λάθος κινήσεις και σήμερα να βλέπουμε κομβόι από ελληνικά στρατιωτικά οχήματα να κουβαλάνε φέρετρα, αντί για ιταλικά. Θα μπορούσε αυτή η ξαφνική πανδημία, αντί να εμπεδώσει αισθήματα εμπιστοσύνης του κόσμου προς την κυβέρνηση, να έχει πείσει τους Έλληνες ότι άλλη μια παρέα άσχετων και επικίνδυνων βρέθηκε ξανά στην εξουσία.

Θα μπορούσε ο κορονοϊός να γίνει η

αιτία πλήρους απομυθοποίησης της ομάδας Μητσοτάκη μέσα σε χρόνο dt. Και αυτή η απομυθοποίηση να αποκαθάρει εμμέσως τον Αλέξη από τα ανομήματα που τον έστειλαν στην αντιπολίτευση. Προφανώς κανένας Συριζαίος (πέραν ίσως κάποιων ηλιθίων) δεν θα ευχόταν μια εκατόμβη νεκρών για να πάρουν εκδίκηση από την ΝΔ, οι περισσότεροι όμως απ’ αυτούς ήταν πεπεισμένοι ότι η ανάλγητη Δεξιά (όπως την έχουν στο μυαλό τους) δεν γινόταν εκ των πραγμάτων να τα πάει καλά σε μια κρίση δημόσιας υγείας.

Η πανδημία λοιπόν, ήταν για την αριστερά μια «αντικειμενική» ευκαιρία αποκάλυψης της κρυφής ταξικής ατζέντας της ΝΔ. Διότι (όπως είναι πεπεισμένοι) σε περιόδους οικονομικής επέκτασης και ευμάρειας η δεξιά μπορεί προσωρινά να παρουσιάζεται με σοσιαλδημοκρατικό προσωπείο, όμως σε περιόδους κρίσης (όπως το 2010-15) φανερώνεται υποχρεωτικά όλο το αποκρουστικό της πρόσωπο. Έτσι σκέφτονται τα πράγματα οι αριστερώς σκεπτόμενοι και αντιστοίχως με την σκέψη τους διαμορφώνουν την στρατηγική τους. Διότι αν η δεξιά μπορεί να είναι καλή κ’ αγαθή, τι νόημα έχει η ύπαρξη της αριστεράς;

Αυτό λοιπόν που συμβαίνει τώρα, είναι άλλη μια μετωπική σύγκρουση του ΣΥΡΙΖΑ με την πραγματικότητα, η οποία επιμένει να μην προσαρμόζεται με τις ιδεολογικοπολιτικές ονειρώξεις των ινστρουκτόρων του. Η αμφισημία τους στην συμμετοχή σ’ ένα ενιαίο μέτωπο για την  αντιμετώπιση της απειλής, ο διαχωρισμός τους σε ‘’σκληρούς ‘’ που κάνουν κριτική και σε ‘’μαλακούς’’ που παριστάνουν τους λογικούς, η μανία τους να ψάχνουν στις λεπτομέρειες για να βρουν κάτι να κατακεραυνώσουν, η μεμψιμοιρία τους γενικώς και η δυσκοιλιότητα τους για μια καλή και ενθαρρυντική κουβέντα, τους έβγαλαν εν τέλει ολοκληρωτικά εκτός κάδρου.

Την ώρα που γίνεται πόλεμος, δεν μπορεί ο κοσμάκης να τρώει την ώρα του για να αντιληφθεί τις λεπτεπίλεπτες αποχρώσεις των Συριζαϊκών συναισθημάτων, ούτε να διερμηνεύει και να διπλοαναλύει θέσεις μπας και καταλάβει τι εννοούν κάθε φορά, ούτε να καταγίνεται με την αμηχανία των μισών και την βλακώδη σκληρότητα των άλλων μισών. Στέκεται στο πλευρό αυτού που πολεμά κι αφήνει τον άλλον να πελαγοδρομεί στο καφενείο.

Ο επικοινωνιακός θρίαμβος του Κυριάκου γύρω από την πανδημία και η αντίστοιχη πλήρης εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι κάποιο τεχνητό και κατασκευασμένο γεγονός από εξαγορασμένα μέσα ενημέρωσης. Είναι η αυτόματη μεταφορά στο πεδίο της επικοινωνίας, του πραγματικού ειδικού βάρους που έχει επιδείξει η κάθε πλευρά σ’ αυτή την κορυφαία μάχη. Ο κόσμος δεν είναι χαζός, καταλαβαίνει ποιος είναι ο μαχητής και ποιος ο καφενόβιος. 

Δ. Καμπουράκης-liberal.gr