Εμετρήθησαν, εζυγίσθησαν και ευρέθησαν ελλιπείς

Πάντα αλλότριοι παράγοντες φταίνε για την καταβαράθρωση ενός κόμματος που ξεκίνησε δοξαστικά, τροφοδότησε ελπίδες, αναβίωσε δοξασίες, και όταν του δόθηκε από τον λαό η εντολή, εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιπές.

Ως εκ τούτου φταίνε τα ΜΜΕ που υπό την επιρροή του Μητσοτάκη διόγκωσαν και δαιμονοποίησαν τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ, αναγκάζοντας τον μέσο πολίτη να υποκύψει στο σλόγκαν «να φύγουν αυτοί». Εκείνοι όμως που το ισχυρίζονται, δεν εξηγούν γιατί ο μέσος πολίτης συνήχησε τον Ιούλιο του 2019 με τις διαθέσεις των ΜΜΕ, ενώ δεν είχε συνηχήσει το 2015, και μάλιστα τρεις φορές.

Είναι δε πιο επιβαρυντικό για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ο ισχυρισμός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε όχι γιατί ο κόσμος ψήφισε υπέρ του Μητσοτάκη (η στήλη το αποδέχεται) αλλά «για να φύγουν αυτοί». Που σημαίνει ότι «αυτοί» προκάλεσαν τόσο πολύ με την διακυβέρνησή τους, την συμπεριφορά τους και την πενιχρότητα του έργου τους, που ο λαός οργισμένος τους εξεδίωξε.

Διαβάσαμε σε άκρως υπερασπιστικό για τον

Τσίπρα site, κάποιους λόγους για τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την εξουσία. Καθόλου παραδόξως συμφωνούμε με τα περισσότερα εκ των «αμαρτημάτων» που καταλογίζονται, έχοντες ωστόσο διαφορετική γνώμη για τη γενεσιουργό αιτία τους.

Ενδεικτικά:

1) «Ο Τσίπρας ως Πρωθυπουργός δεν απομάκρυνε εγκαίρως τον Καμμένο από την κυβέρνησή του. Ηταν στίγμα εξ αρχής αλλά προβάλλονταν ως αναγκαιότητα και γίνονταν αποδεκτό»!

Μα ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ένιωσε το άτοπον της συγκυβέρνησης με Καμμένο, ούτε το είδε ως στίγμα. Το θεώρησε φυσικό γιατί ήταν η αντεστραμμένη όψη του ίδιου νομίσματος. Συναντήθηκαν στο πυρώδες τοπίο του αντιμνημονίου και τους ένωσε ο λαϊκισμός και η χοντροκομμένη συνωμοσιολογική ερμηνεία της επιβολής των μνημονίων, τα οποία έφεραν την κρίση και όχι η κρίση αυτά.

2) «Γιατί ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής Νίκος Παππάς κατά τη νομιμοποίηση του τηλεοπτικού πεδίου, που όντως απέτυχε, το παρέδωσε άνευ όρων σε όποιον είχε γερό πορτοφόλι». Εδώ γίνεται και μνεία του (για μας περίεργου αν όχι ύποπτου) ταξιδιού στη Βενεζουέλα, στον Πετσίτη, «στους δημόσιους ευθείς ισχυρισμούς Μαρινάκη ότι πήγαινε σπίτι του - όντας υπουργός – και ότι του ζήτησε 20 εκατομμύρια ευρώ για να στήσει κανάλι ο, κακόφημος έτσι και αλλιώς, Καλογρίτσας, φίλος και εταίρος τουλάχιστον δυο σημερινών υπουργών».

Ο προπαναφερθείς 2ος λόγος είναι τόσο εύγλωττος που δεν θα συμπληρώσουμε κάτι. Μια μικρή υπενθύμιση μόνο. Ο Πρωθυπουργός Τσίπρας είχε πλήρως αποδεχθεί τον αντισυνταγματικό νόμο Παππά, που στην συνέντευξη στη ΔΕΘ είχε φροντίσει να προκαταλάβει την απόφαση του ΣτΕ, «προβλέποντας» την ευτυχή κατάληξη της απόφασης – ατύχησε βέβαια.

3) Γιατί η Ρένα Δούρου επέμενε να διεκδικήσει εκ νέου την τροχιοδεικτική - όπως το 2014 που την κέρδισε - περιφέρεια Αττικής μετά το Μάτι, αρνούμενη να αναλάβει την πολιτική της ευθύνη ως αιρετή».

Μα το ίδιο λέγαμε όλοι. Δεν ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για την «στραβή» που της έκατσε στη βάρδιά της. Αλλά υπήρχε και ένας αρχηγός κόμματος ο οποίος είχε υποχρέωση να της το υπενθυμίσει και να ανακόψει την υποψηφιότητά της. Δεν το έκανε, προφανώς γιατί δεν συναισθάνθηκε το βάρος του θρηνητικού γεγονότος. Είχαν άλλωστε αυτοστεφθεί με τον κότινο του «ηθικού πλεονεκτήματος» και θεωρούσαν ότι ο λαός τους έχει παραδώσει λευκή επιταγή.

4) «Γιατί το δραματικό βράδυ της πυρκαγιάς στο Μάτι οι υπουργοί Σκουρλέτης και φλαμπουράρης, ως αρμόδιοι για την Πολιτική Προστασία έστησαν το ανατριχιαστικό σκηνικό, με τον τότε Πρωθυπουργό να περιμένει να «ξημερώσει».

Μα το ίδιο έχουμε πει και πολλοί που κάνουμε κριτική για το φρικώδες βράδυ. Εντάξει ολιγώρησαν και μπερδεύτηκαν οι αρχές, ουδείς καθοδήγησε τον κόσμο που καιγόταν μόνος του σε μια θανάσιμη αλλοφροσύνη, αλλά η ένταση των καιρικών φαινομένων μάλλον θα υπερέβαινε κάθε κρατική προσπάθεια, όποιας κυβέρνησης.

Όμως ο Πρωθυπουργός που «περίμενε να ξημερώσει», δεν τοποθετείται σε δεύτερο πλάνο. Εκείνο το βράδυ διέπραξε την μέγιστη ύβριν ως ηγέτης χώρας: Αγνόησε τους νεκρούς - και τους οικείους τους, καθώς και τους έντρομους από το παρανάλωμα της φωτιάς κατοίκους, με το να ρωτάει πότε θα πετάξουν τα καναντέρ, προσποιούμενος άγνοια της φρίκης. Που και πως θα έβρισκε παρηγόρια και στήριξη ο αλαφιασμένος κόσμος, όταν ο Πρωθυπουργός του έπαιζε το θέατρο της άγνοιας κρυβόμενος ως ευθυνόφοβος έφηβος;

5) «Υπάρχει και κάτι απίστευτο και δραματικό: το σκάνδαλο Νοβάρτις στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε από νωρίς να σκοράρει κατά του εαυτού του. Ετσι αντί να εξελιχθεί η δικαστική έρευνα σε αφετηρία κάθαρσης στο δημόσιο βίο (…) σήμερα απολογείται η κυβέρνηση Τσίπρα και όχι οι προηγούμενες».

Μα χθες γράφαμε το ίδιο. Ότι το σκάνδαλο δεν διερευνήθηκε. Απλώς - κατ’ εμάς -χρησιμοποιήθηκε για να στιγματιστούν τα πλέον επιφανή στελέχη της αντιπολίτευσης και να οδηγηθεί αυτή αιχμάλωτη σε εκλογές - λαιμητόμο.

Κατά τον έμπειρο αρθρογράφο «Υπήρξαν και άλλα αυτοκαταστροφικά. Η σπουδή για την απλή αναλογική, η διατήρηση του σταυρού στις εκλογές, η παραμονή στην περιθωριακή και… αντιευρωπαϊκή «Ευρωπαϊκή Αριστερά» στο Ευρωκοινοβούλιο, η ακατανόητη έγκριση αλλαγής της διαδικασίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, οι θεωρητικές μονομέρειες του Τσακαλώτου ως υπουργού Οικονομικών».

Δηλαδή το σύμπαν σχεδόν της κυβερνητικής πολιτικής. Και όλα αυτά έγιναν επί Πρωθυπουργίας Τσίπρα. Πόσο μπορεί να τα αλλάξει τώρα; Και αν μπορεί, γιατί δεν τα μπόρεσε, δεν τα διείδε, δεν τα πρόλαβε και δεν τα ακύρωσε εν τη γενέσει τους;

Μήπως γιατί τόσο μπορούσε; Μήπως γιατί ο ίδιος και συλλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση εμετρήθησαν, εζυγίσθησαν και ευρέθησαν ελλιπείς;

Γ.Σιδέρης-liberal.gr