Τα συμβόλαια του ΣΥΡΙΖΑ

Δεν έχουν περάσει ούτε έξι χρόνια μα μοιάζει να έχουν περάσει δεκαετίες. Ηταν στη ΔΕΘ το 2014 όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έβαζε πλώρη για την εξουσία με την αδρή στήριξη των δανειστών. Αυτοί δεν έδωσαν τελικά την αξιολόγηση στην κυβέρνηση Σαμαρά, αν και οι ίδιοι άφηναν να διαρρεύσει λίγο πριν ότι είχε κλείσει. Επικαλέστηκαν δε ατύπως τις επερχόμενες εκλογές ως κύριο επιχείρημα. Το καθοριστικό εκείνο γεγονός υπήρξε το πολιτικό υπόβαθρο της αναμέτρησης στις αρχές του 2015, που διεξήχθη λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Οι δανειστές είχαν βάλει την υπογραφή τους. Νωρίτερα, στη ΔΕΘ του 2014, ο Αλέξης Τσίπρας είχε παρουσιάσει το πρώτο κυβερνητικό του συμβόλαιο με τον λαό. Ας θυμηθούμε κάποια βασικά σημεία σχετικά με κεντρικά θέματα της επαναδιαπραγμάτευσης όπως ο ίδιος τα ανέλυε ζητώντας εκλογές:

«- Τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους, ώστε να γίνει βιώσιμο. Εγινε για τη Γερμανία το 1953. Να γίνει και για την Ελλάδα το 2014. – Ρήτρα ανάπτυξης στην αποπληρωμή του υπόλοιπου, έτσι ώστε να εξυπηρετείται από την ανάπτυξη και όχι από το πλεόνασμα του προϋπολογισμού. – Περίοδο χάριτος, δηλαδή moratorium, στην εξυπηρέτησή του, για την άμεση εξοικονόμηση πόρων για την ανάπτυξη. – Εξαίρεση του προγράμματος δημόσιων επενδύσεων από τους περιορισμούς του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης. – Συμφωνία για «Ευρωπαϊκό New Deal», με δημόσιες επενδύσεις για την ανάπτυξη και χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. -Ποσοτική χαλάρωση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με απευθείας αγορά κρατικών ομολόγων. – Το πρόγραμμά μας είναι ρεαλιστικό και ανατρεπτικό. Μόνος ρεαλισμός είναι η ανατροπή των Μνημονίων στη χώρα και η διεκδίκηση ενός νέου ρόλου στην Ευρώπη».
Τα έξι αυτά σημεία ήταν η ραχοκοκαλιά του πρώτου συμβολαίου του ΣΥΡΙΖΑ με τον λαό. Πόσα από αυτά τηρήθηκαν; Ρητορική ερώτηση. Και όχι μόνο δεν τηρήθηκαν, αλλά, αντιθέτως, η Ελλάδα πέρασε τη γνωστή εφιαλτική περίοδο με τις εξίσου εφιαλτικές συνέπειες. Πέρα όμως από την ουσία, έχει ενδιαφέρον και η ρητορική. Ας θυμηθούμε, άνευ σχολίων, ορισμένα σημεία της. Οι αναγνώστες δεν θα δυσκολευτούν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Χρήσιμα τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ επανέρχεται, όπως αναφέρθηκε, με ένα νέο «συμβόλαιο» προετοιμάζοντας το ενδεχόμενο εκλογικό έδαφος:
«Φίλες και φίλοι, μας αφήνει αδιάφορους η παλαιοκομματική εθιμοτυπία των φθινοπωρινών υποσχέσεων στους Θεσσαλονικείς, οι οποίες ξεχνιούνται μόλις απογειωθεί το αεροπλάνο του εκάστοτε πρωθυπουργού για την Αθήνα. […] Η Ελλάδα του κ. Σαμαρά, όμως, δεν είναι απλώς απούσα από τις διεργασίες στην Ευρώπη. Είναι για άλλη μια φορά στη λάθος όχθη του ποταμού. Είναι ένα βήμα πίσω από την κυρία Μέρκελ. Απλώς την ακολουθεί. Συντάσσεται με τις δυνάμεις του χθες που αμύνονται. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σημείο αναφοράς σε όλη την Ευρώπη για μια μεγάλη και αναγκαία αλλαγή στρατηγικής. Μαζί μας συντάσσονται οι δυνάμεις του αύριο. […] Είναι κρίσιμο το πώς θα πάει η Ελλάδα να διεκδικήσει λύση βιώσιμη στο θέμα του χρέους. Με ποια στρατηγική, με ποιο πολιτικό σχέδιο. Θα πάει μόνη απέναντι σε όλους ή θα διεκδικήσει συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Ως ουραγός της γερμανικής στρατηγικής ή ως αιχμή του δόρατος για τις αναγκαίες αλλαγές στην Ευρώπη; […] Δεσμευόμαστε απέναντι στον ελληνικό λαό για ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης, με το οποίο θα αντικαταστήσουμε το μνημόνιο από τις πρώτες κιόλας μέρες της νέας διακυβέρνησης, προτού και ανεξάρτητα από την έκβαση της διαπραγμάτευσης».
Προφανώς, από τη συνέπεια του ΣΥΡΙΖΑ σε εκείνο το συμβόλαιο φαίνεται και το πόσο (δεν) αξίζει κανείς να ασχοληθεί σοβαρά με το σημερινό.
Γ. Μαλούχος-in.gr