Αλέξης Τσίπρας: Κλεψύδρες

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι χθες στη Βουλή ήταν μια καλή ημέρα για τον Τσίπρα. Όσο καλή μπορεί να είναι μια ημέρα κατά την οποία κάποιος τσαλακώνεται, έχοντας όμως στο τέλος αποφύγει τον πιο δεινό από τους κινδύνους που τον απειλούν.
Αν πιστέψει κανείς τις δημοσκοπήσεις –όλες τις δημοσκοπήσεις– το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στον ΣΥΡΙΖΑ και στον πρόεδρό του είναι ένας εκλογικός αιφνιδιασμός το φθινόπωρο.
Ο Μητσοτάκης είχε διαψεύσει το ενδεχόμενο πολύ κατηγορηματικά ώστε να μπορεί μετά να αθετήσει τη δέσμευση. Ήταν όμως τέτοιο το στρες της αντιπολίτευσης, που τα αρμοδιότερα μυαλά της εξακολουθούσαν να εξηγούν τη διάψευση ως ελιγμό: Είχαν πείσει τους εαυτούς τους ότι ο πρωθυπουργός αποκλείει τις πρόωρες για να τους κοιμίσει.
Μετά τη χθεσινή τοποθέτηση του Μητσοτάκη, πρέπει να ησύχασαν και οι πιο πονηρεμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ. Από αυτήν την άποψη, ο ορίζοντας καθαρίζει όχι τόσο για τα
στελέχη της συμπολίτευσης – τα οποία έχουν τώρα να περιμένουν τον κυοφορούμενο ανασχηματισμό πριν από τα πρώτα γενέθλια της κυβέρνησης. Ο ορίζοντας καθαρίζει περισσότερο για τον Τσίπρα, που μπορεί να ψάξει το στίγμα του χωρίς να μετράει κόκκους στην κλεψύδρα.
Ο μετεκλογικός χρόνος κύλησε με την αξιωματική αντιπολίτευση χωρίς στρατηγικό πλάνο. Η ατζέντα της γέμιζε και γεμίζει μόνο με κυβερνητικά ατυχήματα· μόνο με αλιεύματα της παλιάς συριζαϊκής σκανδαλοθηρίας – ένας υφυπουργός και μετά ένας γενικός γραμματέας χωρίς πτυχίο· ένα φιάσκο στην ηλεκτρονική κατάρτιση και μια αχρείαστη συσκότιση στη διανομή κρατικής διαφήμισης.
Πέρα όμως από αυτά τα σπαράγματα σκανδαλολογίας, θα δυσκολευτεί κανείς πολύ να διακρίνει στον Τσίπρα έστω και ίχνος στρατηγικού πλάνου.
Ακούγοντάς τον τις τελευταίες ημέρες, ξεχωρίζουν δύο, μάλλον όχι πολύ επεξεργασμένα, μοτίβα. Το ένα είναι η μόνιμη πίεση στο ΚΙΝΑΛ, στο όνομα της συγκρότησης ενός αντιδεξιού μετώπου. Το δεύτερο είναι η προσδοκία μιας μεγάλης κρίσης, που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει σχεδόν χωρίς να κρύβει ότι έχει συνδέσει την ανάκαμψή του με τη βύθιση της οικονομίας.
Το πρόβλημα είναι ότι καμία από τις δύο μισοψημένες γραμμές του μετεκλογικού Τσίπρα δεν εξαρτάται από τον ίδιο. Η προσπάθεια ρυμούλκησης του Κινήματος Αλλαγής δεν εξαρτάται καν από την ηγεσία του ίδιου του ΚΙΝΑΛ. Τα ποσοστά των ψηφοφόρων του κόμματος της Κεντροαριστεράς που δηλώνουν ικανοποιημένοι από τις επιδόσεις της κυβέρνησης δεν επιτρέπουν σκέψεις για «αντιδεξιές» συσπειρώσεις.
Τι μένει; Να έρθει ξανά η Ιστορία να συναντήσει τον απαράλλαχτο ΣΥΡΙΖΑ με το χάδι μιας νέας καταστροφής. Το βέβαιο είναι ότι θα έχει χρόνο να σπαταλήσει περιμένοντας.
 ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗΣ-Καθημερινή