Ερντογανολάγνων παραμύθια κι άλλα τινά

Ο Ερντογάν δεν έχει αλλάξει. Έτσι ήταν, τέτοιος είναι. Ο Τούρκος Πρόεδρος, είχε εξαρχής στο μυαλό του έναν μεγαλεπήβολο σχεδιασμό για τη «μεγάλη Τουρκία». Πιο κουμπωμένος στο παρελθόν, επιθετικότερος σήμερα, στο διά ταύτα κινείται στην ίδια διαδρομή. Λεγόταν στο παρελθόν, από τους γνωστούς θαυμαστές του στην Ελλάδα και την Κύπρο, πως μόλις «ελέγξει τον στρατό, το βαθύ κράτος», θα δείξει τον πραγματικό του εαυτό και τις πραγματικές του προθέσεις. Αυτό έλεγαν οι ερντογανολάγνοι και  εννοούσαν πως ο Ταγίπ θα προχωρούσε στην επίλυση του Κυπριακού, των ελληνοτουρκικών, το κουρδικό και θα προωθούσε τη δημοκρατία στη χώρα. Διαψεύστηκαν πλήρως. Μόλις ο Ερντογάν πήρε στα χέρια του τον πλήρη έλεγχο, τότε ενίσχυσε βαθμηδόν την επιθετικότητα της χώρας του, που ουδέποτε βέβαια είχε εγκαταλειφθεί ως εργαλείο επιβολής. Ακόμη και την περίοδο, κατά την οποία είχε «αγιοποιηθεί» από την πλατφόρμα της άκρατης πολιτικής αφέλειας, ο Τούρκος ηγέτης δεν είχε διαφορετική πολιτική από αυτή που ακολουθεί σήμερα. Σε αυτή τη φάση, προφανώς η διαφοροποίηση έγκειται στο γεγονός ότι στα πλαίσια της τακτικής, θεωρείται από τουρκικής πλευράς ότι υπάρχει πρόσφορο έδαφος ή είναι ευνοϊκή η συγκυρία, για την επιβολή νέων τετελεσμένων. Κι αυτό πράττει, αξιολογώντας τα δεδομένα. 
Σημείο αναφοράς για τους ερντογανολάγνους είναι το 2004 και το σχέδιο Ανάν, επειδή, όπως αναφέρεται από αυτούς, τότε η Τουρκία «ήθελε λύση». Και γιατί να μην θέλει «λύση» όταν το σχέδιο ικανοποιούσε τους στρατηγικούς στόχους της; Υπενθυμίζεται πως επιπλέον «προίκα» για να… πεισθεί η Άγκυρα πήρε, στο Μπούργκενστοκ, όσα είχε ζητήσει (τα γνωστά σημεία Ζιγιάλ).
Ο Σενέρ Λεβέντ έγραφε (17 Ιουλίου 2020, «Αβρούπα», Πολίτης):
«θέλω να πω μερικά λόγια στους Ελληνοκύπριους φίλους μου. Στην αρχή ήταν πολύ αισιόδοξοι για τον Ταγίπ Ερντογάν. Μάλιστα, είχε και πολλούς θαυμαστές. Νομίζω ότι έχει ακόμα και τώρα! Τότε θεωρούσαν ότι ο Ερντογάν ήθελε να κάνει θετικά και θαρραλέα βήματα στο Κυπριακό, όμως δεν μπορούσε να τα κάνει επειδή υπήρχε το εμπόδιο του στρατού. Τώρα πρέπει να έχουν καταλάβει ότι έκαναν λάθος. Ο Ερντογάν έφτιαξε τον δικό του στρατό. Έθεσε τα πάντα υπό τον έλεγχό του. Έγινε ο μόνος κυρίαρχος. Δηλαδή δεν έχει κανένα εμπόδιο. Παρά ταύτα, δεν έκανε αυτό που ήθελαν οι Ελληνοκύπριοι που έλπιζαν σε αυτόν. Δηλαδή, αποδείχθηκαν κενού περιεχομένου όλα όσα έλεγαν εκείνοι που έλεγαν ότι ”υπάρχει το εμπόδιο του στρατού”. Όμως, οι κάτοχοι αυτών των ανόητων ιδεών ακόμα πουλούν πνεύμα στην κοινότητα σάμπως και δεν έκαναν λάθος…».

Η ανάγνωση των εξελίξεων από τους ερντογανολάγνους, με ρεβανσισμό για τις άλλες απόψεις, παραμένει στην ίδια λογική. Μόνο, που τώρα δεν μπορούν να δείξουν -οι περισσότεροι- δημόσια τον θαυμασμό τους στον Ταγίπ.

Η διαχρονική συμπεριφορά του Ερντογάν και του καθεστώτος του είναι αυτή που παρακολουθούμε σήμερα, αλλά δεν γινόταν από κάποιους αντιληπτή. Ακόμη και τις ακραίες ρητορικές του εξάρσεις τις δικαιολογούσαν (κάποιοι ακόμη και σήμερα), παραπέμποντας σε εκλογικές αναμετρήσεις και τακτικές κινήσεις του νεοσουλτάνου για να ελέγξει το τουρκικό κράτος.
Η τουρκική πολιτική έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου είναι διαχρονική και ισχύει έκπαλαι. Ακόμη και πριν την εμφάνιση του «σωτήρα» Ερντογάν. Το ισλαμοφασιστικό καθεστώς της Άγκυρας, μπορεί μέχρι σήμερα να έχει αποφύγει τη στρατιωτική σύγκρουση με Ελλάδα και Κύπρο, ωστόσο, έχει περάσει στο στάδιο της εφαρμογής της πολιτικής της επιβολής διά της ισχύος. Κατάφερε, σε κάποιες περιόδους, να εξασφαλίσει κέρδη χωρίς να ρίξει μια σφαίρα. Με την τακτική της αμφισβήτησης της κυριαρχίας, των απειλών, έθετε νέες αξιώσεις στην ατζέντα μιας μελλοντικής διαπραγμάτευσης. Η τουρκική πολιτική διέπεται από πνεύμα κατακτητή και ασκείται με διάφορες τακτικές κινήσεις, έχοντας, όμως, την ίδια στρατηγική.
Ο Ερντογάν λειτουργεί στη βάση μιας αναθεωρητικής πολιτικής, πέραν από την προσπάθεια ενταφιασμού του κοσμικού κράτους.  Επιδιώκει αλλαγή συνόρων κι αυτό, με βάση τον οδικό χάρτη, θα υλοποιηθεί μέχρι το 2023, όταν θα γιορτάζονται τα 110 χρόνια τουρκικού κράτους. Μέχρι τότε, το σίγουρο είναι πως το κράτος θα αλλάξει πλήρως, ενώ ανοικτός παραμένει ο δεύτερος στόχος, της επέκτασης των συνόρων, σε ξηρά και θάλασσα.
Η Άγκυρα δεν μπορεί να επιβάλλει τα σχέδια της εάν δεν βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Εάν σε Ελλάδα και Κύπρο, υιοθετούνται απόψεις των εκφραστών του τουρκικού εθνικισμού. Υπάρχουν αποτρεπτικά εργαλεία (διπλωματικά κι άλλα), που μπορούν να λειτουργήσουν τροχοπέδη στα τουρκικά σχέδια. Υπάρχουν δυνατότητες ανατροπής αυτών των σχεδιασμών, φτάνει να υπάρχει σχέδιο δράσης και στη δική μας πλευρά, όραμα και αποφασιστικότητα. Διπλωματία και άμυνα, είναι εργαλεία αποφυγής ενός επεισοδίου. Ελλάδα και Κύπρος έχουν ένα πρώτο βήμα -αν και άργησε- να κάνουν: Να υπογράψουν μεταξύ τους ΑΟΖ και να υποστηρίξουν την κίνησή τους αυτή.
Κώστας Βενιζέλος- https://infognomonpolitics.gr