Δημο-δικτατορία μειοψηφιών

Με ρωτάνε με απορία και υπόγειο χλευασμό: «Μα, εσύ, ένας αριστερός, να στηρίζεις τον Κυριάκο τον δεξιό;». Απαντώ χωρίς χλευασμό και κομπασμό: «Λάθος, ο Κυριάκος είναι βενιζελικός, δεν είναι παραδοσιακός δεξιός». Με ρωτάνε, πάλι, με υπόγειο χλευασμό: «Εστω, είναι βενιζελικός, αλλά η παράταξή του είναι εντελώς δεξιά, επομένως τι περιμένεις από τόσο δεξιούς;». Απαντώ: «Από τον Κυριάκο περιμένω αλλαγές τόσο ώριμες όσο και άκρως ευεργετικές. Από αυτή τη Δεξιά».

Ποια η αλήθεια; Οτι η ελληνική Δεξιά, η παραδοσιακή, απελπιστικά καθυστερημένη. Οι λόγοι είναι ιστορικοί και έχουν να κάνουν με την πορεία την ελληνική. Ομως στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης όλες τις μεγάλες αστικές μεταρρυθμίσεις τις εμπνεύστηκαν και τις επέβαλαν δεξιές, κεντροδεξιές κυβερνήσεις. Αντιθέτως, η ελληνική Δεξιά έκανε ό,τι μπορούσε να εμποδίσει την εφαρμογή μεγάλων αλλαγών. Ετσι, το γήπεδο των μεταρρυθμίσεων έμεινε κενό από δεξιούς και γέμισε από αριστερούς. Ολων των αποχρώσεων.
Γι’ αυτό η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα προκάλεσε τόσο μεγάλη απογοήτευση. Αντί με την εφαρμογή απαραίτητων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων να πραγματώσει τον ιστορικό της προορισμό, εξάντλησε τον όποιο αρχικό δυναμισμό της στη ρητορική φλυαρία, στην αστήρικτη αντιστασιακή μονομανία και κυρίως στην κακή αναπαραγωγή των ίδιων παθογενειών. Γι’ αυτό δεν είναι κόμμα αριστερό, αλλά μόρφωμα αποκρουστικό!

Πάμε παρακάτω. Στο καθημερινό. Σε όλα αυτά που φωνάζουν από μακριά «είμαι παθογένεια σταθερή με ιδιαιτερότητα ελληνική». Μεθερμηνευόμενο, δημο-δικτατορία μειοψηφιών.

Ενα, λοιπόν. Μειοψηφία οι φοροκλέφτες. Μικροί, μεσαίοι, μεγάλοι. Ολοι. Εν Ελλάδι η φοροδιαφυγή είναι της τάξεως του 35%-40%. Η μεγαλύτερη στην Ευρώπη. Κάπως έτσι συντηρείται και αναπαράγεται το συμπαθές στρώμα των μικρομεσαίων και μεγαλομεσαίων. Κάπως έτσι λειτουργεί ασταμάτητα η μηχανή του μαύρου χρήματος. Τα κορόιδα πληρώνουν. Οι τζάμπα μάγκες αποταμιεύουν.

Δύο, λοιπόν. Μειοψηφία ο υπαλληλικός δημόσιος μηχανισμός. Και ξεχαρβαλωμένος. Και ανυπόληπτος. Και εξασφαλισμένος εφ’ όρου ζωής. Και σαδιστικός. Μοναδική ελπίδα η μεγάλη ψηφιακή ορμή του Κυριάκου Πιερρακάκη. Που δεν είναι δεξιός. Πάντως, μέχρι στιγμής οι «κοινοί θνητοί» της πλειοψηφίας μαστιγώνονται ανηλεώς. Ενώ η μειοψηφία των «βασανιστών» απολαμβάνει μονιμότητα και προνόμια ιδιοκτητών.

Τρία, λοιπόν. Μειοψηφία τα στελέχη του «εργατοπατερισμού». Οι αρχι-συνδικαλιστές. Οι τάχα υπερασπιστές της εργασίας, του μόχθου και του ιδρώτα. Από τις αλλεπάλληλες και αναίτιες, πολλές φορές, κινητοποιήσεις τους κατάφεραν τρία πράγματα. Και να απομακρύνουν τους ενδιαφερομένους. Και να ευτελίσουν την ιερή υπόσταση του συνδικαλιστικού κινήματος. Και να θεωρηθεί λυτρωτικό το «αντεργατικό» νομοσχέδιο το κυβερνητικό. Εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκαν οι καλύτεροι σύμμαχοι του συστήματος.

Τέσσερα, λοιπόν. Μειοψηφία οικτρή, καταστροφική και νοσηρή συγκροτούν οι «εκλεκτοί» του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού, των θαλασσοδανείων και της παρασιτικής οικονομίας. Αυτοί ροκανίζουν τα θεμέλια της παραγωγικής βάσης. Αυτοί, με τα δανεικά και αγύριστα, καταχρεώνουν τα ταμεία. Αυτοί αλληθωρίζουν προς το παρελθόν. Αυτοί μας καθηλώνουν. Αυτοί μας ευτελίζουν.

Με έναν λόγο, αυτές και άλλες μειοψηφίες κάνουν κουμάντο. Αυτές διαμορφώνουν τον τελικό λογαριασμό που πληρώνουν οι κοινοί θνητοί. Αυτές με την πρακτική τους και την ασυλία τους έχουν επιβάλει ένα σύστημα εκτρωματικό, κάτι μεταξύ τύπου Δημοκρατίας και τύπου Δικτατορίας.

Ορατός ο Τούρκος ο μωαμεθανός. Αόρατος και μόνιμος ο εσωτερικός εντός των τειχών. Και κατά μία έννοια, χειρότερος από τον εξωτερικό εχθρό. Το πολιτικό σύστημα σε διαρκή ομηρία αυτών των φρικτών, αναχρονιστικών, καθυστερημένων και προνομιούχων μειοψηφιών. Όσο αυτές οι παθογένειες θα διαρκούν τόσο η χώρα θα τραμπαλίζεται ανάμεσα στον Τρίτο Κόσμο και στην ευρωπαϊκή προοπτική.

Όποιος κυβερνήτης καταφέρει όλους τους αθεράπευτους «ιούς» να εξολοθρεύσει και να σκοτώσει, αυτός θα κερδίσει τον τίτλο του πραγματικού εθνάρχη. Γι’ αυτό ποντάρω στον Κυριάκο Μητσοτάκη. H καλύτερη στιγμή είναι αυτή. Με την τριπλή επίθεση: οικονομική, μουσουλμανική και COVID-19. Σήμερα, κοντά στον πάτο του βυθού. Αύριο, ίσως στον αφρό ενός ευρωπαϊκού προορισμού. Για την πλειοψηφία και τη Δημοκρατία, ρε γαμώτο! 
Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ