Οι νοσταλγοί του Παυλόπουλου και το σχέδιο που ναυάγησε

Την τιμητική του έχει ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας στον οποίο έχει αφιερώσει την στήλη του στα Νέα ο Γιάννης Πρετέντερης. 
Ο αρθρογράφος της εφημερίδας αναφέρεται στο σχέδιο που ναυάγησε εξηγώντας πως ο Προκόπης Παυλόπουλος είχε αναλάβει μια ειδική αποστολή αλλά ευτυχώς γλιτώσαμε…
Γράφει στο άρθρο του με τίτλο «Σχέδιο»:

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ που νοσταλγούν τον Προκοπή Παυλόπουλο; Φαίνεται πως ναι. Οπως υπάρχουν φίλοι του Παπαγελόπουλου, ψηφοφόροι του Πολάκη και θαυμαστές της Τουλουπάκη.
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ υπάρχει Θεός.
ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ οι τεθλιμμένοι νοσταλγοί διακρίνονται κυρίως για την κριτική στη διάδοχο του Παυλόπουλου. Θεωρούν ότι δεν βρίσκεται στο ύψος του προκατόχου της.
ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΚΟΜΗ και μεταξύ τους δεν μπορούν να συμφωνήσουν τι ακριβώς της προσάπτουν.
ΟΤΙ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΙ το «κυβερνητικό αφήγημα» (στελέχη και τύπος ΣΥΡΙΖΑ); Ή ΟΤΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ δεν την εμπιστεύεται ώστε να
συγκαλέσει συμβούλιο πολιτικών αρχηγών (παραδημοσιογράφοι ΣΥΡΙΖΑ);
ΧΑΛΕ ΓΥΡΕΥΕ. Ως γνωστόν η λογική δεν συνοδεύει την κακοήθεια.
ΕΧΩ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ότι η νοσταλγία των τεθλιμμένων δεν αφορά προσωπικά τον Παυλόπουλο. Δεν τους έλειψαν δηλαδή τα «αυστηρά μηνύματά» του.
ΑΦΟΡΑ το «σχέδιο Παυλόπουλου», το οποίο βυθίστηκε με τη μη επανεκλογή του.
ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΕΝΤΡΑ είχαν ποντάρει στον προηγούμενο Πρόεδρο για να λειτουργήσει ως αντίβαρο στον Μητσοτάκη κι ως ασπίδα προστασίας των ιδίων ή ενός ΣΥΡΙΖΑ εκτός εξουσίας.
ΩΡΑΙΑ ΙΔΕΑ, αλλά για πάρτη τους. Το νταραβέρι δεν είναι δουλειά κανενός Προέδρου.
ΤΟ «ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΡΧΗΓΩΝ» για παράδειγμα δεν αποτελεί συνταγματική πρόβλεψη, ούτε πολιτειακό θεσμό, ακόμη λιγότερο υποχρέωση. Είναι απλώς μια πολιτική πρακτική.
ΑΛΛΟΤΕ ΣΥΓΚΑΛΕΙΤΑΙ (Ιούλιος 2015) κι άλλοτε όχι (Σκοπιανό). Συνήθως μοιράζει ρόλους ακόμη και σε όσους δεν παίζουν στο σενάριο.
ΘΥΜΙΖΩ ΠΩΣ ΜΕΣΑ σε οκτώ μήνες (Ιούλιος 2015 – Μάρτιος 2016) ο Παυλόπουλος είχε συγκαλέσει τρία (!) συμβούλια πολιτικών αρχηγών για «πάσα νόσο». Από τη διάσωση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μετά το δημοψήφισμα έως το Ασφαλιστικό και το Μεταναστευτικό.
ΟΛΑ ΟΜΩΣ είχαν την ίδια στόχευση. Να διασφαλίσουν μια «συνεννόηση» της αντιπολίτευσης με τον Τσίπρα και να εξασφαλίσουν υποστήριξη ή κάποια ανοχή στην κυβερνητική πολιτική.
ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ δεν λέγεται πολίτικη πρακτική. Λέγεται πολιτικό σχέδιο. ΕΥΤΥΧΩΣ για τη δημοκρατία που ο Μητσοτάκης (μετά την εκλογή του στην αρχηγία) αλλά από κοντά και η Γεννηματά έκοψαν τον βήχα του Προέδρου. ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ όμως του στοίχισε. Ο Πρόεδρος δεν επιτρέπεται να έχει ατζέντα, ούτε ρόλο. Δεν νταραβερίζεται.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ πολιτικό εφετείο, ούτε επιδιαιτητής.
ΟΙ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ προσδιορίζονται αυστηρά από το Σύνταγμα. Κι ο Μητσοτάκης δεν έψαχνε για αντίβαρα, ούτε χρειάζεται μεσολαβητές με τον Τσίπρα για να κυβερνήσει.
ΕΤΣΙ ΑΝΟΙΞΕ ο δρόμος στη σημερινή Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Οχι για να τα κάνει όπως ο προκάτοχός της. Αλλά για να τα κάνει αλλιώς.
ΔΙΟΤΙ το «σχέδιο Παυλόπουλου» αποδείχτηκε τελικά πιο επικίνδυνο από τον ίδιο τον Παυλόπουλο.
ΚΙ ΕΥΤΥΧΩΣ γλιτώσαμε.
 tomanifesto.gr/