Στην πρώτη φάση δεν είχαμε με ποιον να θυμώσουμε. Φοβηθήκαμε, δεν είχαμε εμπιστοσύνη στον κρατικό μηχανισμό, δεν θέλαμε να πέσουμε στα χέρια του Συστήματος Υγείας. Και κρυφτήκαμε. Βγήκαμε ζωντανοί. Και επειδή εξακολουθούσαμε να μην έχουμε εμπιστοσύνη στον κρατικό μηχανισμό και στις οδηγίες του, πιστέψαμε ότι βγήκαμε ζωντανοί επειδή ο κίνδυνος δεν ήταν πραγματικός. Ηρθε και το αθάνατο ελληνικό καλοκαίρι και ξεσαλώσαμε. Γάμοι, βαφτίσια, πανηγύρια, ο πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας. Κακό είναι; Καθόλου κακό. Ξεθάρρεψε και ο δημοκρατικός μας εαυτός και άρχισαν να φυτρώνουν οι απόψεις. Ο ένας δεν πιστεύει στον κορωνοϊό, ο άλλος πιστεύει αλλά δεν πιστεύει στη μάσκα, ο τρίτος πιστεύει στη μάσκα αλλά πιστεύει και στην ελευθερία της μύτης του. Οχι, δεν θα μας κλείσουν σπίτια μας, δεν θα μας φιμώσουν. Λες και αν δεν μας φιμώσουν, έχουμε να πούμε κάτι σημαντικό.
Επιτέλους, βρήκαμε τον εαυτό μας. Οι εντατικές γεμίζουν, όμως η ανεμελιά μας είναι όλη δική μας. Και επειδή δεν μπορούμε να θυμώσουμε με τον κορωνοϊό, θυμώνουμε με όσους μας υπενθυμίζουν την ύπαρξή του. Και όσους μας υποχρεώνουν να φορέσουμε μάσκα. Ο θυμός είναι λέξη ελληνική. Κάποτε σήμαινε την ψυχή. Σήμερα σημαίνει την οργή. Η ψυχή μας ταυτίζεται με την οργή. Ο κορωνοϊός μάς εξοργίζει περισσότερο και από τον Ερντογάν. Γιατί πρέπει να φοράμε μάσκα και δεν μπορούμε να περάσουμε τρεις-τέσσερις ώρες με την παρέα μας. Ελευθερία ή θάνατος. Και αν δεν πεθάνω εγώ, ας πεθάνεις εσύ για να είμαι ελεύθερος.
Τάκης Θεοδωρόπουλος-Καθημερινή
Και τι δεν κατεβασε ο ποιητης με τον σημερινο αχταρμα του, το ανακατεμα απο ειρωνεια, γλωσικες συγκρισεις κι εξυπναδες (κορωνοϊός και Ερντογάν), τις υποψιες (δεν είχαμε εμπιστοσύνη στον κρατικό μηχανισμό..) και με ταλλα εξυπνα, τσαλαβουτισματα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν τον συμπαθω ιδιαιτερα τον κονδυλοφορο τουτον, αλλα για να πω την αληθεια μου αρεσε το αρθρο του οπως περιγραφει τις μπερδεμενες ελληνικες συμπεριφορες μας!!