Το τέλος της κωμωδίας

Ο τρόπος με τον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας βγήκε κουρεμένος πιστεύοντας πως πάει για μαλλί θα έπρεπε να είναι σεμιναριακή διδασκαλία. Αλλά σε τι είδους σχολή; Κανείς δεν πληρώνει καμία σχολή που να διδάσκει γκάφες, αυτογκόλ, τελετουργίες ήττας – ούτε καν στον κινηματογράφο που, έχω την εντύπωση, τις τελευταίες δεκαετίες δεν γυρίζονται σλάπστικ κωμωδίες, ούτε καν χοντροκομμένες φάρσες, κι ο μόνος που προσπαθεί, ο Μπόρατ, αντιμετωπίζεται από το πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας σαν αισθητικό περιθώριο.

Τα λέω όλα αυτά για να πω ότι, επειδή έχει χαθεί και απουσιάζει από τη δημόσια ζωή η αίσθηση του κωμικού, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να παραμείνει στη θέση της λίγο καιρό ακόμα, αναμετρώμενη με την πολιτική ανεπάρκειά της, η οποία πηγάζει από την αδυναμία κατανόησης της κατάστασης.

Η αλήθεια είναι ότι, μερικές φορές, βλέποντας τις πολιτικές κινήσεις του κόμματος της αξιωματικής ανυιπολίτευσης είναι σαν να βλέπω το πλήρωμα ενός ούφο, που απειλεί με

τρακατρούκες έναν κόσμο που δεν έχει καταλάβει τη λειτουργία του. Ο,τι συμβαίνει είναι θεαματική φλυαρία χωρίς καμία επίπτωση. Τα ούφο δεν επηρεάζουν τίποτα και οι άνθρωποι τα προσπερνούν αδιάφοροι, αφού δεν μπορούν να επηρεάσουν τις εξελίξεις.

Αλλά γιατί την πάτησαν έτσι στον ΣΥΡΙΖΑ; Πολύ απλά, επειδή κέρδισαν την εξουσία σε έκτακτες συνθήκες, μέθυσαν απ’ αυτή ασκώντας τη χωρίς αρχές, αρχικά στην κόψη του ξυραφιού και στη συνέχεια παραβλέποντας τα θεσμικά αντισταθμίσματα στην αυθαιρεσία τους (δικαιοσύνη, Τύπος κ.λπ.), που πίστευαν ότι δεν είναι ουσιαστικό εμπόδιο. Και όταν οι έκτακτες συνθήκες υποχώρησαν, επιτρέποντας στους πολίτες έναν στοχαστικό αναστοχασμό και την αναθεώρηση της επιπόλαιης πολιτικής επιλογής τους, η αξιωματική αντιπολίτευση συνεχίζει να πολιτεύεται όπως όταν υποσχόταν τον παράδεισο. Πώς; Απλούστατα: με ένα νόμο και με ένα άρθρο. (Ναι, ο Τσίπρας επανέλαβε την υπόσχεση για τον πτωχευτικό κώδικα, με την κατηγορηματικότητα με την οποία θα έσκιζε τα Μνημόνια – μοναδική διαφορά είναι ότι τότε υποσχόταν τον παράδεισο ενώ τώρα το καθαρτήριο).

Αυτή την αντιπολίτευση των υπολειμμάτων της λαϊκιστικής υπόσχεσης ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν δυσκολεύτηκε να τη συντρίψει. Είτε επικαλούμενος τον Λαφαζάνη είτε τα πρακτικά της Βουλής, είτε αρχεία και δημοσιεύματα εφημερίδων, ο Πρωθυπουργός είπε με απλά λόγια ότι οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί αποφασίστηκαν επί υπουργίας Ευκλείδη Τσακαλώτου, με συμφωνία των τραπεζών. Αναφερόμενος στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, είχε την ευκαιρία να περιγράψει την κυβερνητική περίοδο ΣΥΡΙΖΑ ως περίοδο αποδυνάμωσης της εθνικής ισχύος. Απάντησε στις κατηγορίες της αντιπολίτευσης ότι η κυβέρνηση τηρεί εθνικιστική στάση, επικαλούμενος την κυβερνητική σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου. Αντέστρεψε τις κατηγορίες για προβληματική αντιμετώπιση της πανδημίας, αναφερόμενος σε αριθμούς και συγκρίνοντας την Ελλάδα με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.

Αλλά το καλύτερο στην ομιλία του Πρωθυπουργού ήταν η προσφυγή του στην κωμωδία της κλασικής αρχαιότητας, στους «Ιππής» του Αριστοφάνη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης περιέγραψε τον Τσίπρα με μια φράση του Αριστοφάνη προς τον δημαγωγό Κλέωνα: «Οπως ακριβώς συμβαίνει – και το ξέρεις – με τους ψαράδες των χελιών, δεν πιάνουν τίποτε όταν η λίμνη είναι ήσυχη. Αν όμως τη λάσπη αναμοχλεύσουν και τα κάνουν όλα άνω-κάτω, τότε πιάνουν. Ετσι και εσύ έμαθες να κερδίζεις. Μόνο εάν την πόλη αναστατώνεις».

Αλλά πλέον η πόλη έχει μάθει να ξεχωρίζει και τους ταραχοποιούς και τους εξωγήινους.

 Ηλίας Κανέλλης-in.gr