Πανδημία

 

Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς μπορεί κάποιος να κάνει αντιπολίτευση μέσα σε μια πανδημία χωρίς να δίνει την εντύπωση ότι αντιπολιτεύεται την… πανδημία!

Για τον απλούστατο λόγο ότι μπροστά σε ένα κακό που σαρώνει τον πλανήτη, η δράση κάθε επιμέρους κυβέρνησης είναι επιμέρους ζήτημα – εκτός αν δεχτούμε ότι όλες οι κυβερνήσεις του πλανήτη είναι επικίνδυνες κι ανίκανες.

Προφανώς λοιπόν κάνουν λάθη και σωστά, αλλά το θέμα είναι η πανδημία. Οχι η κάθε κυβέρνηση. Κι ως εκ τούτου το γενικό επικαλύπτει το ειδικό.

Παράδειγμα. Η αντιπολίτευση διαμαρτύρεται για τα μέσα μεταφοράς. Να το δεχτώ.

Αλλά ακόμη κι αν συμφωνήσω ότι για τον συνωστισμό στα μέσα μεταφοράς της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης ευθύνεται η κυβέρνηση, το ερώτημα είναι για τη διασπορά του ιού στα Γιάννινα, την Κοζάνη ή τις Σέρρες ποιος ευθύνεται;

Και στο Παρίσι, το Λονδίνο ή τη Βαρκελώνη όπου δεν υπάρχει συνωστισμός γιατί ο ιός εξαπλώνεται με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα;

Το ερώτημα είναι λοιπόν πώς μπορείς να

κάνεις αντιπολίτευση χωρίς να σε διαψεύδουν η λογική και τα γεγονότα. Δεν μπορείς. Και γι’ αυτό πρέπει να κάνεις κάτι άλλο.

Θυμήθηκα μια ωραία ιστορία. Τον Απρίλιο και τον Μάιο 1940, η Μεγάλη Βρετανία κατέρρεε. Οι γερμανικές στρατιές έκαναν παρέλαση στην Ευρώπη.

Στο Λονδίνο συζητούσαν αν θα πρέπει για ασφάλεια να μεταφερθεί η βασιλική οικογένεια στον Καναδά.

Τότε τέθηκε το θέμα μιας κυβέρνησης συνασπισμού μεταξύ των Συντηρητικών (που ήταν κοινοβουλευτική πλειοψηφία), των Εργατικών (που ήταν αξιωματική αντιπολίτευση) και των Φιλελεύθερων, η οποία θα ηγηθεί της πολεμικής προσπάθειας.

Μέσα στο Εργατικό Κόμμα υπήρξαν έντονες αντιδράσεις με τη γνωστή παλαιο-αριστερή λογική της «ιδεολογικής καθαρότητας» ή της «αντιπολιτευτικής σύγκρουσης» με τους δεξιούς.

Ο αρχηγός των Εργατικών Κλέμεντ Ατλι τις προσπέρασε.

Κι αντί να τσακώνεται με την κυβέρνηση για τον συνωστισμό στα μέσα μεταφοράς, μπήκε ο ίδιος στην κυβέρνηση. Θέτοντας ως μοναδικό όρο να ανατεθεί η πρωθυπουργία στον Τσόρτσιλ.

Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου υπήρξε ένας διακριτικός και σταθερός υποστηρικτής του Πρωθυπουργού, ακόμη κι όταν ο Τσόρτσιλ έκανε αμφιλεγόμενες κινήσεις ή χειρισμούς.

Αλλά έτσι βρέθηκε μαζί του στο στρατόπεδο των νικητών και εισέπραξε μερίδιο από τις δάφνες.

Αποτέλεσμα; Η Μεγάλη Βρετανία κέρδισε τον πόλεμο. Αμέσως προκηρύχθηκαν εκλογές. Ο Τσόρτσιλ έχασε. Κι ο διακριτικός κύριος Ατλι εκλέχτηκε πρωθυπουργός.

Θα μου πείτε ότι αυτά δεν γίνονται κάθε μέρα. Συμφωνώ. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να γίνονται τα άλλα.

Γ. Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ