Η πιο κρίσιμη ώρα

 

Σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες ανακοινώνουν η μία μετά την άλλη, με μικρές διαφορές μεταξύ τους, το δεύτερο lockdown μέσα στο ίδιο έτος. Λίγη σημασία έχει αν τελικά οι κυβερνήσεις έλαβαν μια τόσο σκληρή, βασανιστική, αλλά αναγκαία απόφαση με διαφορά ουσιαστικά λίγων ημερών, ούτε καν μιας εβδομάδας.

Το δεύτερο lockdown βρίσκει την παγκόσμια κοινότητα με έναν μεγάλο εχθρό, την κούραση και τον θυμό του κόσμου, αλλά και με έναν εξίσου μεγάλο σύμμαχο, την ελπίδα ότι σε περίπου δύο μήνες από σήμερα θα υπάρχουν εμβόλια. Θα γίνει η αρχή για να φτάσουμε σταδιακά στο τέλος αυτής της τεράστιας κρίσης, η οποία συγκρίνεται πλέον με παγκόσμιο πόλεμο ακόμα και σε θύματα.
Ο εχθρός, λοιπόν, είναι η ίδια η ψυχολογία του κόσμου, η οποία δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με εκείνη της πρώτης περιόδου, την άνοιξη. Τώρα -και είναι απολύτως λογικό- δεν κυριαρχεί ο φόβος, αλλά η κόπωση του κόσμου που μετατρέπεται σε οργή και φυσικά η αγωνία για την οικονομική επιβίωση. Υπάρχουν και πολλοί που φοβούνται να μην κολλήσουν τον ιό, τηρούν τα πρωτόκολλα και σέβονται τον διπλανό τους, αλλά, δυστυχώς, η πλειοψηφία πιστεύει ότι δεν την αφορά, ειδικά στις ηλικίες έως 40-45 ετών, και ενδεχομένως να έχουν δίκιο. Να μην τους αφορά υγειονομικά, να «τη γλιτώσουν» αν νοσήσουν, χωρίς φυσικά αυτό να είναι βέβαιο.

Ολοι σε ένα τέτοιο παγκόσμιο και πρωτοφανές στη νεότερη Ιστορία φαινόμενο όπως αυτό που ζούμε -αν το αναλύσει κανείς- μπορεί να έχουν και ένα δίκιο. Να μην αντέχουν, με απλά λόγια, τον εφιάλτη που ζούμε, λαμβανομένης υπ’ όψιν της ψυχικής πίεσης που δημιουργεί ο υποχρεωτικός εγκλεισμός σε συνδυασμό με την οικονομική αβεβαιότητα, και να αντιδρούν παράλογα. Η πραγματικότητα, όμως, είναι μία και δεν μπορεί να αγνοηθεί, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν που ακολουθείται σε όλο τον κόσμο. Το επώδυνο μέτρο του περιορισμού.

Ακουσα τον κ. Τσίπρα να λέει ότι το δεύτερο lockdown έχει την υπογραφή του κ. Μητσοτάκη. Σωστό, όπως και στη Γερμανία της Μέρκελ, στη Γαλλία του Μακρόν, στην Ιταλία του Κόντε, στην Αγγλία του Τζόνσον, στο Βέλγιο του Ντε Κρο, στο Ισραήλ του Νετανιάχου κ.λπ. κ.λπ. Εντάξει, απολύτως κατανοητό ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει αντιπολίτευση και φυσικά να επισημαίνει και να αναδεικνύει τα λάθη της κυβέρνησης, η δουλειά του είναι, ας το κάνει και καθ’ʼ υπερβολήν.

Πόσο έξυπνο πολιτικά είναι εκ μέρους του να βάζει (ή να ανέχεται, το ίδιο είναι) ισχυρά σε δημόσιο λόγο και παρουσία στελέχη του κόμματός του να επιτίθενται χυδαία στον κ. Τσιόδρα θα φανεί από το αποτέλεσμα, προσωπικά δεν του δίνω πολλές πιθανότητες. Πιθανώς ο κ. Τσίπρας να αντιλαμβάνεται ότι στο συγκεκριμένο λεπτό θέμα το «πρέπει» είναι να είναι με τον κ. Ξανθό, έναν μετριοπαθή, με συγκροτημένο λόγο πολιτικό. Αλλά η καρδιά του πρώην πρωθυπουργού είναι σίγουρα όλη με τον Πολάκη. Φαίνεται ότι έτσι είναι ο ίδιος, αυτός είναι, αλλά είναι δικό του θέμα.

Το θέμα μας φυσικά δεν είναι η συμπεριφορά της αντιπολίτευσης σήμερα, αλλά η μάχη για την επιβίωση της χώρας στις Εντατικές καταρχάς, για να μη μας συμβεί ό,τι βίωσε η υπόλοιπη Ευρώπη (αλλά όχι κι εμείς) στο πρώτο κύμα, και φυσικά η εξασφάλιση πόρων ώστε να σωθούν όσο περισσότερες θέσεις εργασίας γίνεται.

Και η μάχη αυτή θέλει μεγάλη προσοχή και προσήλωση, γενναιότητα και εργατικότητα από όσους τη χειρίζονται και λιγότερο επικοινωνία, ευθυνοφοβία ή επίρριψη ευθυνών σε τρίτους, κλασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής και των πολιτικών. 

 Τάσος Καραμήτσος-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ