Τη στάση των Γερμανών δεν την ξεχνάμε

 

Ο ζήλος των Γερμανών για τα δίκαια της Τουρκίας μας αναγκάζει να αναρωτηθούμε αν εμείς είμαστε τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή η Τουρκία. Οι Γερμανοί δεν πρέπει να αναρωτιούνται γιατί η Αθήνα απομακρύνεται από το Βερολίνο. Ο Μακρόν είναι εκείνος που πρέπει να αναρωτηθεί για το μέλλον της Ευρώπης. Κι αν η Ευρώπη περιμένει τις ΗΠΑ για να αποφασίσει σχετικά με την Τουρκία, μπορούμε κι εμείς να αναφερόμαστε, πλέον, αποκλειστικά στην Ουάσιγκτον… 

Είναι γνωστό αυτό που λένε ότι αν δεν έχεις δικά σου νύχια να ξυστείς δεν θα σου δώσει κάποιος τα δικά του την κρίσιμη ώρα. Αλλά εδώ μιλάμε για μία «Ένωση». Η οποία μπορεί να μην έχει κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα, αλλά δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τι τελικά θα είναι αυτή η Ένωση χωρίς αυτά τα δύο βασικά συστατικά. Θα είναι κάτι ημιτελές και ανίσχυρο. Σαν ένα εμπορικό κέντρο που έχει μείνει στα μπετά. Όταν ξεκίνησε να κατασκευάζεται οι άνθρωποι το αντιμετώπισαν με θαυμασμό, επειδή φαντάστηκαν πως θα είναι στο τέλος. Όταν οι μηχανικοί και οι εργάτες το εγκατέλειψαν, οι άνθρωποι είδαν αυτό που πραγματικά είναι: Ένα μάτσο σίδερα, μπετά και τούβλα… 

Δεν είναι το γεγονός ότι η Ευρώπη δεν μας κάνει το χατίρι. Δεν μιλάμε εδώ για χάρες. Το διεθνές δίκαιο είναι το ζήτημα. Κι αν η Ευρώπη των δικαιωμάτων δεν μπορεί να εξασφαλίσει για τα μέλη της την ασφάλεια, τότε τι να το κάνει το ευρώ. Ένα κοινό νόμισμα είναι χρήσιμο, αλλά όχι αρκετό. Τι να το κάνει κανείς το κοινό νόμισμα, αν η Ευρώπη σέρνεται πίσω από τις βασικές πολιτικές επιλογές του Πούτιν και του Ερντογάν; Σε αυτή την περίπτωση μάλλον μοιάζει πιο ελκυστικό το δολάριο. Απ’ όλες τις απόψεις! Μία Ευρώπη που έχει ακρωτηριαστεί πολιτικά από την Ρωσία και την Τουρκία δεν έχει μέλλον. 

Το ξέραμε ότι οι Γερμανοί δεν ήταν δυνατοί στο μάθημα της γεωπολιτικής. Το εμπεδώσαμε έπειτα από δύο παγκόσμιους πολέμους. Οι Γάλλοι, από την άλλη, θα πρέπει να αποφασίσουν: Ή τώρα ή ποτέ. Το «μετά» δεν σώζει το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης. Αν η δυνατή και φιλελεύθερη Ευρώπη αποδειχθεί ανίκανη να προστατεύσει τον εαυτό της, τότε δεν υπάρχει «μετά». Και σήμερα ίσως δεν υπάρχει η προοπτική μιας ενωμένης Ευρώπης. Πιθανότατα μιλάμε για περισσότερες από δύο Ενώσεις. Την πρώτη φορά το «σχέδιο» των πολλών ταχυτήτων και με αφορμή την χρεοκοπία της Ελλάδας απέτυχε. Και πάλι η Ελλάδα είναι στο επίκεντρο! Τραγική η μοίρα μας στην διαμόρφωση των ισορροπιών στον σύγχρονο κόσμο μας.

Η διαφορά του 2010 με το 2020 είναι ότι τότε την πρωτοβουλία των κινήσεων την είχε ακόμη η Ευρώπη, ενώ το 2020 την έχει ο Ερντογάν! Θα μπορούσε και να είναι κωμικό, αν δεν ήταν τόσο αληθινό. 

Πάμε τώρα στα δικά μας! Στα αμιγώς δικά μας. Κατά τα φαινόμενα πρέπει να ασχοληθούμε περισσότερο με τα δικά μας και να μην έχουμε πολλές ελπίδες για ουσιαστική βοήθεια από τους συνεταίρους. Και τα χρήματα του πακέτου; Θα ήταν αφελές να πάμε στην γωνία μόνοι μας και να το «παίξουμε» παρεξηγημένοι. Θα πάρουμε ό,τι μπορούμε, αλλά δεν τους έχουμε πλέον εμπιστοσύνη. Δεν τους πιστεύουμε και διατηρούμε το δικαίωμά μας να δείξουμε κάποια στιγμή την μεγάλη μας δυσαρέσκεια. Κάποια μέρα το Βερολίνο θα πάψει να είναι τόσο Αλαζονικό. Έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν… 

Περιμένοντας, λοιπόν, τους Αμερικάνους. Οι οποίοι είναι πιθανόν να «στριμώξουν» τον Ερντογάν και όσους αγνόησαν τις ρητές εντολές της Υπερδύναμης για συναλλαγές με Ιράν και Βενεζουέλα. Αλλά την Τουρκία δεν θα θελήσουν να την «τραυματίσουν». Το αντίθετο, θα προσπαθήσουν να την δελεάσουν για να απομακρυνθεί από την Ρωσία. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι δικές μας «πιέσεις» δεν θα σταματήσουν οπωσδήποτε επειδή οι Αμερικανοί θα επιστρέψουν στην γειτονιά μας. Μπορούμε όμως να ελπίζουμε σε μία πιο λογική Τουρκία. Με μία άλλη Τουρκία μπορεί και να τα βρούμε. Αλλά την στάση των Γερμανών δεν θα την ξεχάσουμε.
 

Θανάσης Μαυρίδης