Σχετικά με την Έλενα

Η Έλενα Ακρίτα λοιπόν. Για πρώτη και τελευταία φορά. Το εννοώ. Η γραφίδα της κοφτερή, λαμπερή, ιδιαίτερη. Και στις επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές και στις λοιπές συγγραφικές δραστηριότητες και στην αρθρογραφία της.  Αυτές είναι δικές της επιτυχίες και καθόλου δικές μου αυθαιρεσίες. Πάμε παρακάτω.

Χωρίς διάθεση παροτρύνσεων και άλλων τέτοιων εύκολων και κοινότοπων συμβουλών. Μερικές σκέψεις μονάχα. Τίποτα άλλο

Θα μπορούσε, λόγου χάριν, μέσα από τις σελίδες της «Αυγής» να εκτοξεύει κεραυνούς εναντίον Αλέξη Τσίπρα και Ευκλείδη Τσακαλώτου; Ποτέ των ποτών.

Θα μπορούσε να εκτοξεύει μύδρους εναντίον «υπαρκτού σοσιαλισμού» μέσα από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη»; Ούτε κατά διάνοια.

Θα μου πει, και δικαίως, πως και οι δύο αυτές εφημερίδες είναι κομματικά όργανα. Συμφωνώ. Το ερώτημα λοιπόν είναι αν θα μπορούσε, διαρκώς και συστηματικώς, να έγραφε και να σχολίαζε σαρκαστικά και χλευαστικά την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και των στελεχών του, μέσα από τις

σελίδες φιλικών εφημερίδων. Ούτε αυτό

Η απόλυτη ελευθερία είναι όνειρο απατηλό. Νομίζω πως το γνωρίζει αυτό καλύτερα από εμένα. Οποιος πιστεύει πως κάπου, σε οποιοδήποτε σημείο της γης υπάρχει, κατοχυρωμένη και αδιαπραγμάτευτη απόλυτη ελευθερία, αυτός είναι βαθιά νυχτωμένος. Ούτε ξέρει που πατάει ούτε που πηγαίνει

Η ελευθερία κάθε εργαζόμενου, ειδικά δημοσιογράφων και αρθρογράφων συναρτάται από το κάθε εκδοτικό συγκρότημα. Όλα έχουν τα όριά τους. Το απόλυτο είναι αυταπάτη τυλιγμένη σε πυκνά σύννεφα ψευδαισθήσεων. Πάμε παρακάτω

Η Ελενα, η ταλαντούχα Ελενα Ακρίτα, σχολιάζει, σαρκάζει και χλευάζει τους πάντες και τα πάντα. Πλην των προσωπικών της πολιτικών, κοινωνικών και καλλιτεχνικών της επιλογών. Στο παρελθόν κι εμένα μ έχει πιάσει και με είχε «δείρει». Δικαίωμά της. Το κέφι της κάνει. Πάντως εγώ ούτε της απάντησα ούτε τώρα θα της απαντήσω. Πάμε παρακάτω

Η αλαζονεία  εχθρός της αυτογνωσίας. Η εγωπάθεια εχθρός της αυτοκριτικής. Η υπαρξιακή ανωτερότητα εχθρός της αμφισβήτησης. Και η παντογνωσία εχθρός της πραγματικότητας. Στοιχειώδες

Αν στο καθημερινό λεξικό σου απουσιάζει η «συγγνώμη». Αν στο  μυαλό σου  έχει εκτοπιστεί το «λάθος». Αν από το οπτικό σου πεδίο διαφεύγει το μέτρο και το μπόι σου. Αν παντού, μέσα σου, κυριαρχεί η εγωπάθειά σου. Τότε σπαταλάς το ταλέντο σου. Τότε κολυμπάς στις ψευδαισθήσεις σου

Για παράδειγμα. Ποια η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα; Γιατί απογοήτευσε τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του; Μπας και άλλα έλεγε και άλλα έκανε; Μπας και συμβιβάστηκε; Μπας και το «μεγάλο κεφάλαιο», αυτό που ο Ευκλείδης Τσακαλώτος κατακεραύνωνε, μπας και αυτό τον κρατικοδίαιτο καπιταλισμό  ωφέλησε; Λέω τώρα εγώ

Και γιατί όλοι αυτοί οι απογοητευμένοι Αριστεροί το έστριψαν και επέστρεψαν προς τα Δεξιά; Από συλλογική μακακία; Από διάθεση μαζικού αυτοχειριασμού; Και σε τελευταία ανάλυση ποιες παθογένειες του συστήματος καταπολέμησε; Μήπως έστω διόρθωσε τον ξεχαρβαλωμένο δημόσιο μηχανισμό;

Η πραγματικότητα είναι μελαγχολική. Αλλά η Ελενα αρέσκεται να κοιτάει και να σχολιάζει αλλού. Η πραγματικότητα είναι το εξάμηνο των καταστροφικών διαπραγματεύσεων. Το εξάμηνο των υπαρξιακών θριάμβων του Γιάννη Βαρουφάκη. Του Μνημονίου. Του δανεισμού. Και όλων των υπόλοιπων δεινών

Μήπως αγαπητή Ελενα είδες, έστω και ως δείγμα, προσπάθεια ενθάρρυνσης και ανάπτυξης της παραγωγικής, βιομηχανίας; Μήπως είδες, έστω και ως δείγμα, καταπολέμηση του μεσολαβητικού, μεσιτικού, κεφαλαίου; Μήπως τα επιδόματα προς χιλιάδες ανέργους και  καταστραμμένους  είναι φιλοδωρήματα  προς άγραν εκλογικής πελατείας; Που στο καλό είδες εσύ έστω και μερικά ίχνη αυθεντικής αριστερής πολιτικής; Στα λόγια; Στις κορώνες; Στην αθυροστομία του Παύλου Πολάκη; Στις αρλούμπες του Καρανίκα;

Και κάτι τελευταίο. Τα διαμερίσματα στο Λονδίνο τα έβγαλε με την δουλειά της. Δικαίωμά της. Το επίπεδο ζωής της κι αυτό από την δουλειά της. Ποτέ δεν κρίνω τον άλλο με κριτήριο τα περιουσιακά του στοιχεία. Εκτός κι αν αποδεδειγμένα προέρχονται από μαύρες πηγές. Μ ενδιαφέρει μόνο η πολιτική, οι απόψεις του, οι θέσεις του. Και όταν τοποθετούμαι πάντα μέσα μου ένα ανθρωπάκι μου ψιθυρίζει «μήπως κάνεις λάθος; Το έψαξες; Είσαι σίγουρος; Για πρόσεξε»

Δυσδιάκριτη η  απόσταση ανάμεσα στο υπάρχω και δεν υπάρχω. Δυσδιάκριτη η απόσταση ανάμεσα στον σημερινό θρίαμβο και στην αυριανή πανωλεθρία. Δυσδιάκριτη η απόσταση ανάμεσα στην αλαζονεία και την αυταπάτη. Δυσδιάκριτη η απόσταση ανάμεσα στην υπαρξιακή ασυλία και την ψευδαίσθηση. 

Κάποτε υπήρχε μια διαφήμιση που σε κάποιον παντογνώστη έλεγε «μα ποιος είσαι η Δομή είσαι;». Οποιος παριστάνει τον θεό από τους κοινούς θνητούς θα το βρει.  Δεν κάνει κακό, από καιρού εις καιρόν να καταφεύγουμε στην ρήση του Σωκράτη. Αν και ιστορικές πηγές το αμφισβητούν αυτό. Τέλος πάντων. Εν οίδα ότι ουδέν οίδα. Ένα ξέρω πως τίποτα δεν ξέρω. Σα να λέμε όποιος καμώνεται πως τα ξέρει όλα δεν ξέρει που παν τα τέσσερα!

 Δημ .Δανίκας -ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ