Στρατηγικό αδιέξοδο στις Βρυξέλλες…

Του Θανάση Κ.

Απέφυγα για κάποιες μέρες να γράψω για την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών και τα… «αποτελέσματα» της.

Τις πρώτες ώρες επικράτησε το σοκ της απογοήτευσης από τη μια…

Και μια προσπάθεια πολιτικάντικες εκμετάλλευσής της από την άλλη.

Δεν ήθελα να εμπλακώ ούτε στο ένα ούτε στο άλλο.

Η απογοήτευση είναι δικαιολογημένη, αλλά το σοκ όχι. Το περιμέναμε αυτό που συνέβη. Όποιος “έπεσε από τα σύννεφα”,  βρισκόταν στα σύννεφα!

Από την άλλη, όταν μια Πολιτική οδηγείται σε αδιέξοδο, αυτό είναι λόγος να αλλάξει κανείς Πολιτική. Όχι να κερδοσκοπεί πάνω στους φόβους και στους κινδύνους που θεριεύουν πλέον από παντού…

Τώρα που κόπασε ο πρώτος κουρνιαχτός μπορούμε να μιλήσουμε καθαρά:

Η Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελλών, ήταν ένα… φιάσκο!

Από το οποίο, αντί να γκρινιάζουμε και να μεμψιμοιρούμε, οφείλουμε να βγάλουμε κρίσιμα συμπεράσματα. Και επειγόντως…

Δεν φταίει η κυβέρνηση που δεν πάρθηκαν μέτρα κατά της Τουρκίας από τους Ευρωπαίους εταίρους μας.

Η κυβέρνηση και επιδίωξε μέτρα και τα «πάλεψε». Μέχρι την τελευταία στιγμή. Δεν φταίει η Ελληνική κυβέρνηση για ό,τι δεν έκαναν όλοι οι υπόλοιποι…

Τα λάθη της κυβέρνησης, τα οποία οφείλει να δει, να κατανοήσει και να διορθώσει είναι άλλα:

* Πρώτον, είχε ανεβάσει πολύ τις προσδοκίες  πριν τη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου. Για δεύτερη φορά μάλιστα (όλο τον Αύγουστο περίμενε να ληφθούν μέτρα στη Σύνοδο Κορυφής του Σεπτεμβρίου. Δεν συνέβη αυτό και μετέθεσε τις ελπίδες της για την αντίστοιχη Σύνοδο του Δεκεμβρίου, ελπίδες «επαυξημένες μάλιστα» – κάποιοι μιλούσαν για «μέτρα που θα δαγκώνουν». Και διαψεύστηκε ξανά…). Το λάθος εδώ ήταν επικοινωνιακό και πολιτικό:

–Το επικοινωνιακό σφάλμα ήταν ότι δημιούργησε υψηλές προσδοκίες στο «εσωτερικό κοινό» οι οποίες διαψεύστηκαν πανηγυρικά. Κι αυτό της κοστίζει…

Κυρίως γιατί όφειλε να γνωρίζει πως δεν πρόκειται να γίνει τίποτε.

— Από την άλλη πλευρά, το πολιτικό λάθος – γιατί κάποτε εκτός από την «επικοινωνία» πρέπει να ασχολούμαστε και με την ουσία της Πολιτικής – ήταν ότι εναπέθεσε όλες τις ελπίδες της για «ανάσχεση» της Τουρκίας στην «Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική» που ΔΕΝ υπάρχει! Και στην στάση της Γερμανίας, η οποία διακηρυγμένα κρατάει «ίσες αποστάσεις» ανάμεσα στην Τουρκία και τα θύματα του Τουρκικού επεκτατισμού (Ελλάδα και Κύπρο).

Η κυβέρνηση πόνταρε σε λάθος «άλογο»! Ως ΜΗ όφειλε…

Και έχασε γι’ αυτό ακριβώς: γιατί προσπάθησε να «εξουδετερώσει» την Τουρκία με αυτούς που την… ενθαρρύνουν και την καλοπιάνουν! Προσπάθησε να ασκήσει «αποτρεπτική πολιτική» έναντι της Τουρκίας, στηριζόμενη σε αυτούς που έχουν υιοθετήσει το ακριβώς αντίθετο: Πολιτική Κατευνασμού της Τουρκίας!

Κι αυτό ήταν λάθος πολιτικής ΟΥΣΙΑΣ! Όχι λάθος «επικοινωνιακής Πολιτικής»…

Πίστεψε στο «αφήγημά» της (θα μας σώσει η ΕΕ). Και παγιδεύτηκε σε ένα απατηλό αφήγημα…

* Δεύτερον, μετά το φιάσκο των Βρυξελλών, προσπάθησε να “διασκεδάσει” τις εντυπώσεις, με επιχειρήματα που έκαναν τα πράγματα χειρότερα!

Ακούστηκε για παράδειγμα, ότι η απειλή κυρώσεων (που παραμένει υποτίθεται, για τη Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου πλέον), είναι σημαντικότερη απ’ ό,τι οι ίδιες οι κυρώσεις!

Τότε γιατί επιδιώκαμε “μέτρα” κατά της Τουρκίας σήμερα – και μάλιστα μέτρα που να «δαγκώνουν» – αφού είναι «προτιμότερο» να επικρέμονται τα μέτρα ως… «απειλή» για το μέλλον;

Προφανώς δεν έχουν ακούσει ότι η απειλή είναι αποτρεπτική, όσο παραμένει ΑΞΙΟΠΙΣΤΗ.

Όταν παύει να είναι «αξιόπιστη», δεν αποτρέπει την επιθετικότητα του άλλου. Τον ενθαρρύνει, να γίνει ακόμα πιο επιθετικός.

Αν ο εχθρός σου “φωνάξει της μπλόφα σου” κι εσύ συνεχίζεις να του «επισείεις» ψεύτικες απειλές, δεν τον αποθαρρύνεις. Τον αποθρασύνεις!

Δηλαδή σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα, του στέλνεις και λάθος μήνυμα!

Κι αυτό ήταν επιπρόσθετο λάθος.

Δεν φτάνει που πόνταραν στην «ανύπαρκτη» γεωπολιτικά Ευρώπη – και στην «επιτήδεια ουδέτερη» Γερμανία – να τιθασεύσουν την Τουρκία. Τώρα στέλνουν στην Τουρκία το μήνυμα: ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε παραπάνω,  από το να περιμένουμε τα «μέτρα» που ΘΑ πάρουν στο μέλλον, αυτοί που δηλώνουν ότι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να πάρουν μέτρα…

* Τρίτον, ενώ η ελληνική διπλωματία, μέχρι την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής ενημέρωνε προς πάσαν κατεύθυνση ότι μετά τις τουρκικές προκλήσεις δεν έχει νόημα να κάνουμε «διερευνητικές επαφές» με την Τουρκία και ότι η μόνη βάση επίλυση των προβλημάτων είναι το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας (κι όσα αυτό προβλέπει υπέρ της Ελλάδος), στη Σύνοδο Κορυφής δόθηκε η έγκριση να προετοιμαστεί Πανευρωπαϊκή Συνδιάσκεψης για την επίλυση των προβλημάτων αυτών!

Όπου η Τουρκία θα συμμετάσχει μόνο ζητώντας να υφαρπάξει κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας,

η Ελλάδα θα πιέζεται να συμβιβαστεί παραχωρώντας κυριαρχικά της δικαιώματα

και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι συμμετέχοντες θα πιέζουν – ανάλογα με τα συμφέροντά του ο καθένας – στην Ελλάδα τι να δώσει και στην Τουρκία σε τι να μην επιμένει (να αρπάξει).

Την «πολυμερή διάσκεψη» τη ζήταγε η Τουρκία για να παρακάμψει τη Χάγη!

Πρόσφατα την ιδέα της Τουρκίας, την υιοθέτησε και η Γερμανία.

Τώρα φαίνεται ότι – «κατ’ αρχήν» τουλάχιστον – την υιοθετήσαμε κι εμείς!

— Η επιμονή στη Χάγη ήταν αδιέξοδη έτσι κι αλλιώς. Γιατί η Τουρκία δεν δεχόταν να πάμε στη Χάγη με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Ζητούσε να υπογράψουμε «συνυποσχετικό» που θα παρέκαμπτε όλες τις θετικές για την Ελλάδα προβλέψεις του Δικαίου της Θαλάσσης. Δηλαδή ζητούσε να συνθηκολογήσουμε με όλες τις απαιτήσεις της ΠΡΙΝ πάμε στη Χάγη – και το Διεθνές Δικαστήριο να αποτυπώσει στο χάρτη (και να «νομιμοποιήσει» εκ των υστέρων) όλες τις παραχωρήσεις που εμείς θα είχαμε κάνει από πριν. Αυτό ουσιαστικά μας ζητούσαν…

Και γι’ αυτό δεν υπήρξε ως τώρα ούτε «συνυποσχετικό» (συνθηκολόγησης της Ελλάδας) ούτε προσφυγή στη Χάγη.

–Αυτό που μας σερβίρουν τώρα – Πανευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη – είναι ακόμα χειρότερο: Βάζει στη «διαιτησία» άλλων χωρών (κι όχι ενός Διεθνούς Δικαστηρίου) τις πιέσεις της Τουρκίας προς την Ελλάδα. Όπου κάθε συμμετέχουσα «τρίτη» χώρα θα σταθμίζει τη θέση της (για το τι πρέπει να παραχωρήσει η Ελλάδα στην Τουρκία), ανάλογα με τα δικά της μικροσυμφέροντα!

Όχι βάσει του Διεθνούς Δικαίου της Θαλάσσης.

Αλλά με βάση ποια συμβόλαια έχει πάρει κάθε χώρα από την Τουρκία, και ποιες “διευκολύνσεις” επιχειρηματικών δραστηριοτήτων φιλοδοξεί να αποσπάσει από την Τουρκία.

Κι όπου η Ελλάδα θα πιέζεται για παραχωρήσεις με αντάλλαγμα πιο ελαστική χρήση των πόρων από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης. Που προβλέπει μεν 32 δισεκατομμύρια, αλλά με προϋποθέσεις που μπορούν να γίνουν πολύ «απαγορευτικές» (δηλαδή να εκταμιευθούν πολύ λιγότερα) ή πολύ «ελαστικότερες», ανάλογα με το πόσο «εφεκτική» θα αποδειχθεί η Ελλάδα στις τουρκικές πιέσεις.

–Μια υπόμνηση στο σημείο αυτό: Όταν το 2018 υπέγραφε η κυβέρνηση Τσίπρα τη Συμφωνία των Πρεσπών, μας έλεγαν τότε ότι «κλείνουμε το ένα «δευτερεύον» μέτωπο με τα Σκόπια, ώστε να μπορέσουμε, στη συνέχεια, να συσπειρώσουμε όσο γίνεται περισσότερους συμμάχους και να απελευθερώσουμε το «πολιτικό κεφάλαιο της χώρας» για να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία. Δηλαδή
“δίνουμε τη Μακεδονία”, για να εξασφαλίσουμε “στηρίγματα” έναντι της Τουρκίας…

“Ρεαλισμός” και καλά! Που αποδείχθηκε θλιβερή καρικατούρα…

Γιατί όταν δύο χρόνια αργότερα ήλθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε την Τουρκική επιθετικότητα, οι ίδιοι εταίροι που μας πίεζαν τότε να κλείσουμε με μείζονα παραχώρηση τη διαφορά μας με τα Σκόπια, οι ίδιοι ακριβώς μας πιέζουν σήμερα να κάνουμε μείζονες παραχωρήσεις και προς την Τουρκία! Οι ίδιοι ακριβώς…

Τι προσέφεραν τότε ως «αντάλλαγμα»; Να μην εφαρμόσει η Ελλάδα τα τελευταία μνημονιακά μέτρα – περικοπές ύψους 4 δισεκατομμυρίων το χρόνο – που είχαν επιβάλει οι δανειστές στην κυβέρνηση Τσίπρα (μείωση αφορολογήτου και νέες περικοπές συντάξεων).

Και τι προσφέρουν τώρα ως «αντάλλαγμα» σήμερα για νέες μείζονες παραχωρήσεις της Ελλάδας; Να διευκολύνουν την “απορρόφηση” των κονδυλίων που έχουν ήδη αποφασίσει να πάρει η χώρα, αλλά με διαδικασίες που μπορεί να γίνουν πολύ αυστηρές ή πολύ ελαστικές (ανάλογα με το αν εμείς «συμμορφωθούμε» ή όχι στις πιέσεις τους “να τα βρούμε” με την Άγκυρα)…

Προσοχή: η Ελλάδα επισήμως δεν τα έχει αποδεχθεί όλα αυτά. Αλλά εκεί την σέρνουν. Και πρέπει να αποδεσμευτεί επειγόντως…

Και μπορεί να το κάνει. Ακόμα…

Έχει δυνητικούς συμμάχους. Και μέσα στην Ευρώπη και εκτός.

Αρκεί η ίδια να δείχνει ότι είναι διατεθειμένη να υπερασπιστεί την κυριαρχία της και τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Δεν πρόκειται να το κάνεις κάποιος άλλος για μας…

Αν εμείς δείξουμε διατεθειμένοι να το κάνουμε, θα βρούμε συμπαραστάτες.

Αν δείξουμε να συρόμαστε απ’ όσους μας θεωρούν “αναλώσιμους”, δεν θα μας στηρίξει κανείς.

ΥΓ. Η Τουρκία ήδη εκδίδει Navtex με τις οποίες ζητάει απροκάλυπτα και ευθέως αποστρατιωτικοποίηση νησιών στο Αιγαίο. Προετοιμάζεται να θέσει πολύ σοβαρότερο ζητήματα και στη Θράκη. Διακηρύσσει ότι θα βγάλει και «γεωτρύπανο»!

Εμείς τι θα κάνουμε με όλα αυτά που ήδη κυοφορούνται και εξαγγέλλονται;

Θα ζητάμε …Πανευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη;

Θα ψελλίζουμε παρακλητικούς λόγους για «προσφυγή» στη Χάγη;

Θα προσδοκούμε «μέτρα» στη Σύνοδο Κορυφής του… Μαρτίου;

Τελικά πότε θα καταλάβουμε ότι έχουμε παγιδευτεί στο ίδιο το δικό μας το «αφήγημα»;

(Που βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου…)

 www.dailypost.gr