Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος: Τσακίσματα

Η φωνή του ήταν ατσάκιστη. Τίποτε στον τόνο του δεν πρόδιδε την περιπέτεια που είχε περάσει ο ίδιος. Η φωνή του Αρχιεπισκόπου –ο πολιτικά ζυγισμένος σαρκασμός της προτροπής «δείτε τι γίνεται στις παραλίες»– δεν ήταν φωνή ενός ανθρώπου που μόλις επέζησε από το κακό. Ηταν η σταθερή φωνή μιας εξουσίας που δεν επιτρέπει στις αγωνίες των φθαρτών όντων να νοτίζουν τις σκοπιμότητές της.
 
Αν ακολουθήσει κανείς τον συρμό, αν δει την αντιπαράθεση Εκκλησίας – Πολιτείας ως παίγνιο ισχύος, η αυτοπεποίθηση του Ιερωνύμου δεν οφείλεται μόνο στη σιδηρά επιρροή του αρχαίου πόλου εξουσίας που εκπροσωπεί. Οφείλεται και στο γεγονός ότι αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να πολυπροσπαθήσει για να επικρατήσει. Δεν χρειάστηκε καν να εκπληρώσει τον ρόλο του ισορροπιστή που του αποδίδει το μιντιακό στερεότυπο. Μέσα σε λιγότερες από 24 ώρες, από τη στιγμή που εκδηλώθηκαν οι πρώτες αντιδράσεις, η κυβέρνηση είχε συμβιβαστεί. Είχε άρει τα υγειονομικά μέτρα που η ίδια είχε επιβάλει, δικαιώνοντας έτσι τον Αδωνι Γεωργιάδη.
Το Σάββατο ήταν επιστημονικώς εγκεκριμένη και υγειονομικώς επιβεβλημένη η επιβολή αυστηρού lockdown, προκειμένου να υπηρετηθεί η προτεραιότητα της επαναλειτουργίας των σχολείων. Μέχρι την Τρίτη τι μεσολάβησε; Αλλαξε γνώμη η επιτροπή ειδικών; Αλλαξαν τα επιδημιολογικά δεδομένα; Οχι. Μεσολάβησε αυτό που με ακούσια ειλικρίνεια και ασυναίσθητη προφητικότητα –σαν μεταμοντέρνα εκδοχή διά Θεόν σαλού– είχε διατυπώσει ο υπουργός Ανάπτυξης: ο «σεβασμός στην πίστη» επικράτησε της υγειονομικής πολιτικής. Τα θρησκεύματα κατίσχυσαν της παιδείας.
 
Αυτή η χωρίς επιστημονικό άλλοθι κυβερνητική επιλογή εξηγείται ως διαχείριση πολιτικού κόστους. Η κυβέρνηση –καμία κυβέρνηση– δεν αντέχει να αντιταχθεί στην Εκκλησία. Αλήθεια, όμως; Απέφυγε η κυβέρνηση το πολιτικό κόστος;

Απέφυγε μήπως να δυσαρεστήσει τους πιο ακραιφνείς ανάμεσα στους πιστούς που ήταν ήδη αγανακτισμένοι επειδή «λειτουργούσαν τα νυχάδικα και όχι οι εκκλησίες»; Απέφυγε να βάλει απέναντί της τους ιεράρχες, που κήρυτταν ανυπακοή επειδή δεν τους ζητήθηκε προηγούμενη συγκατάθεση για τα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας;
 
Ούτε το ανάθεμα της μειοψηφίας του ποιμνίου απέφυγε· ούτε και τη δυσφορία της πλειοψηφίας εκείνων που, ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων, αγωνιούν για τον ιό και τις βαριές επιπτώσεις του, χωρίς να ξεχωρίζουν τον λατρευτικό από τον ακτιβιστικό συγχρωτισμό. Χωρίς να αθωώνουν δογματικά κανέναν από τους υγειονομικούς κινδύνους.
 
Κόστος σίγουρα δεν έχει η Εκκλησία. Δεν θα της ζητηθεί να λογοδοτήσει. Ο πιστός που θα νοσήσει δεν θα χρεώσει στον ποιμένα του το γεγονός ότι δεν θα τύχει περίθαλψης αρχιεπισκοπικού επιπέδου. Για την Πολιτεία ισχύει, βέβαια, το αντίθετο. Θα χρειαστεί να λογοδοτήσει, αν σε δύο εβδομάδες αναγκαστεί να ξανακλείσει τα σχολεία.

 Mιχ. Τσιντσίνης-Καθημερινή