Αντιπολίτευση τού «ό,τι να ’ναι»

Οι δημοσκοπήσεις κλείνουν το 2020 σχεδόν όπως ξεκίνησαν. Με μια άνετη κυριαρχία της Ν.Δ. και του Κ. Μητσοτάκη, τον ΣΥΡΙΖΑ αρκετά κάτω από τον πήχη των εκλογών του 2019 και τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης να βράζουν στο ζουμί τους.

Για τους κάθε λογής «Kyriakistas» η ερμηνεία είναι απλή: η κυβέρνηση τα έχει πάει σχεδόν άριστα, άρα η κοινή γνώμη την επιβραβεύει με την αποδοχή της.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, «το παιχνίδι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο», όπως τραγουδάει ο λαϊκός βάρδος. Η κυβέρνηση έχει αποτύχει παντού, ακολουθεί ακραία νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά πολιτική, αλλά διαθέτει ένα πυρηνικό όπλο: τον Πέτσα και τη λίστα του. Τα «μπουκωμένα ΜΜΕ» κρύβουν την αλήθεια. Ο λαός λοιπόν, «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος», πιστεύει το ψέμα.

Δεν είναι δύσκολο να αποδειχθεί ότι και οι δυο σχολές σκέψης είναι εσφαλμένες. Γιατί η κυβέρνηση ούτε άριστη είναι, ούτε όμως έχει καταστρέψει τον τόπο. Λάθη έχουν γίνει, αρκετά και σημαντικά, όπως στη διαχείριση του δεύτερου κύματος της πανδημίας, αλλά ο γενικός της βαθμός δεν είναι κάτω από τον μέσο όρο της διακυβέρνησης τα τελευταία δέκα χρόνια στη χώρα μας.
Επιπρόσθετα, είναι δύσκολο να της καταλογιστεί το Μεγάλο Λάθος, ένας χειρισμός δηλαδή που να αποτελεί σημείο καμπής και να οριοθετεί την αρχή του τέλους της. Όπως ήταν στο πρόσφατο παρελθόν η διαχείριση του Ασφαλιστικού το 2001 για την κυβέρνηση Σημίτη, η υπόθεση του Βατοπεδίου για τον Καραμανλή, η τρικυμία του δημοψηφίσματος για τον Γ. Παπανδρέου, το Μάτι για τον Τσίπρα.

Αν αυτά είναι τα δεδομένα για την κυβέρνηση, τι κάνει η αντιπολίτευση; Από υγεία ελπίζω καλά. Για τα υπόλοιπα, μην τα ρωτάς καλύτερα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ασχολείται κάπου 18 μήνες με το μάδημα της μαργαρίτας: «είμαι Αριστερά, δεν είμαι Αριστερά». Tην ίδια ώρα που ο «ακροδεξιός» και «νεοφιλελεύθερος» Κυριάκος έχει λεηλατήσει το Κέντρο και έχει διεισδύσει σημαντικά στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Το βλέπουν, μπορούν να αντιδράσουν, έχουν κάποιο σχέδιο; Αγνωστο...

Στα διαλείμματα της μαργαρίτας, ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι κάνει διεύρυνση. Προς τα πού, με ποιους, με τι όρους; Επίσης άγνωστο και κυρίως αόρατο μέχρι στιγμής. Τα ίδια πρόσωπα στις ίδιες ή παρεμφερείς θέσεις. Εκτός αν η εμβληματική αλλαγή ήταν η αμοιβαία μετάθεση Τζανακόπουλου με Σκουρλέτη. Αν είναι έτσι, sorry guys, δεν το πιάσαμε το υπονοούμενο.

Στο περιθώριο των προηγούμενων ευγενών ενασχολήσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ ασκείται σε ένα νέο είδος αντιπολίτευσης: την αντιπολίτευση του «αχταρμά», του «ό,τι να ’ναι».

Αρκούν δυο πρόσφατα παραδείγματα.

Η χρηματοδότηση του Endeavor (της Μαρέβας, εννοείται) σε κάποιον Κουτσολιούτσο, που δεν ήταν όμως ο κανονικός Κουτσολιούτσος της Folli Follie. Και το «στρίμωγμα» στον Μητσοτάκη να δώσει στη δημοσιότητα το ενοίκιο που πληρώνει στο… ιδιόκτητο σπίτι του στον Λυκαβηττό. Κουβέντες του καφενείου που επιχειρούν να αναδειχθούν σε πολιτικό λόγο. «Ο,τι του λαλεί...».

Μπορούν να το γυρίσουν; Αγνωστο, επίσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει ένα πολιτικό κεφάλαιο, ακόμη και στην τρέχουσα εποχή της μαργαρίτας. Τον Τσίπρα, ο οποίος διατηρεί ακόμη ηγετικότητα, χαρισματικότητα και ισχυρή επαφή με τον λαό. Ομως ένα κόμμα για να διεκδικήσει την εξουσία χρειάζεται τουλάχιστον τρία στοιχεία: τον αρχηγό, μια ηγετική ομάδα και ένα πολιτικό σχέδιο.

Είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι τα άλλα δύο λείπουν. Καλή δουλειά λοιπόν το 2021...

 Θαν. Τσεκούρας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ