Όλα τα λύσαμε, η εκλογολογία μας έλειπε...

«Αυτός ο χειμώνας θα είναι δύσκολος για τα νοσοκομεία. Οι Μονάδες Εντατικής θεραπείας και Λοιμώξεων είναι γεμάτες, με ασθενείς του κορωνοϊού. Το προσωπικό εργάζεται όλο το χρόνο στα όρια τη αντοχής του και τώρα σε όλη την επικράτεια υπάρχει ο κίνδυνος αδυναμίας πληρωμών (…) Τα νοσοκομεία χρειάζονται αυτή την ώρα δύο πράγματα: Βραχυπρόθεσμη ενίσχυση ρευστότητας και μακροπρόθεσμα επί τέλους έναν σχεδιασμό για τη νοσοκομειακή περίθαλψη, που θα αξίζει αυτό το όνομα».

Όχι δεν τα γράφει η «Αυγή» αυτά και δεν γράφονται για την Ελλάδα. Αφορούν -το πρότυπο της νοσοκομειακής οργάνωσης σε αριθμό ΜΕΘ - τη Γερμανία, και γράφονται στις σελίδες της «Kölner Stadt Anzeige»…

Παράλληλα στις 4 Ιανουαρίου ο Γερμανός κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέφεν Ζάιμπερτ χαρακτήρισε την κατάσταση στα γερμανικά νοσοκομεία «εξαιρετικά δύσκολη». Εμείς θα συμπληρώναμε ότι

και στους θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού (ο πιο αδιάψευστος δείκτης), η ισχυρή Γερμανία μας ζυγώνει. 506 είχαμε χθες εμείς, 491 είχε η Γερμανία (στοιχεία woldometers.info).

Για τους «ταγμένους», να πούμε πως δεν είναι προς υπεράσπισιν της κυβέρνησης αυτά που γράφουμε. Είναι η κοινή λογική. Όταν μια πανδημία με τέτοιο ρυθμό επιθετικού επιπολασμού εμφανίζεται μετά από 100 χρόνια (ισπανική γρίπη), δεν υπάρχει σύστημα υγείας έτοιμο να την αντιμετωπίσει. Η κυβέρνηση περισσότερο ατύχησε στις δηλώσεις για την αντιμετώπιση του ιού, παρά στην ίδια την αντιμετώπιση, δεδομένων των συνθηκών ότι το κράτος είναι το γνωστό ελληνικό, και η χώρα σέρνει πίσω της μια δεκαετία πτώχευσης.

Η πανδημία και η αντιμετώπισή της, σε παγκόσμιο επίπεδο , ήταν το… χυτήριο όπου δοκιμάστηκαν και ξεδιαλύθηκαν, όχι μόνο κυβερνήσεις και δομές κρατών (πχ Κίνα) αλλά και πολιτισμοί λαών ( πχ Νότια Κορέα).

Ως προς αυτό έχει δίκιο η Φώφη Γεννηματά, που στο άρθρο της στο «Παρόν» γράφει: «Μέσα στη δίνη της πανδημίας δοκιμάστηκαν όλα και επαναξιολογούνται όλοι. Δοκιμάστηκαν τα όρια όλων, ατομικά και συλλογικά. Κυβέρνηση, πολιτικά κόμματα, δημοκρατικοί θεσμοί, οικονομικά δεδομένα, εργασιακά κεκτημένα, κοινωνικές συνήθειες, διαπροσωπικές σχέσεις, θρησκευτικές πεποιθήσεις, όλα πέρασαν από τις πρωτοφανείς συμπληγάδες της πανδημίας.

Φυσικά το ερμηνεύει επ’ ωφελεία γράφοντας : «Είναι μια δοκιμασία και για το πολιτικό σύστημα. Αποκαλυπτική και καταλυτική που δημιουργεί όρους και προϋποθέσεις για ριζική αλλαγή του πολιτικού χάρτη. Όποιος αφουγκράζεται την κοινωνία, το γνωρίζει καλά».

Τίθεται ωστόσο το ερώτημα κατά πόσο το ΚΙΝΑΛ και η ίδια «αφουγκράζεται» την κοινωνία. Το κόμμα της έχει κατά καιρούς διατυπώσει ορθολογικές και επεξεργασμένες προτάσεις, αλλά πέρασαν ως μη υπάρχουσες. Και δεν φταίνε γι’ αυτό τα δαιμονοποιημένα από το ΚΙΝΑΛ και περισσότερο από τον ΣΥΡΙΖΑ, ΜΜΕ. Τα ΜΜΕ είναι πρωτίστως εμπορικές επιχειρήσεις. Οταν κάποιος ή κάτι κάνει «γκελ» στην κοινωνία, δεν το παραγνωρίζουν.

Ετσι φαντάζει κάπως υπερβολική η διαβεβαίωσή της «Η δική μας ώρα έρχεται. Εχουμε εναλλακτική πρόταση». Αυτοί μπορεί να έχουν, κάποιες σοβαρές προτάσεις μπορεί να έχουν, αλλά η κοινωνία δεν το «αφουγκράζεται» που θα έλεγε και η ίδια.

Αν πάντως κάτι συνάγεται ως πολιτικό συμπέρασμα από το άρθρο της, είναι η διαβεβαίωσή της: «Πορευόμαστε με ένα κίνημα προοδευτικό, ακηδεμόνευτο, που προχωρά αυτόνομα, με τις πλούσιες αποσκευές του και μια νέα προοπτική που ανοίγει. Είναι για το συμφέρον της χώρας να προστατέψουμε τη δημοκρατική παράταξη», καταλήγει!

Στην Ελλάδα ζούμε. Από τις εκλογές αμέσως αρχίζει η ειδησεογραφία περί ανασχηματισμού, και από τον ανασχηματισμό αμέσως η σεναριολογία της εκλογολογίας. Παραδόξως ακόμη εξιτάρουν αυτά την ελληνική ειδησεογραφία, ενώ είναι αμφίβολο εάν εξιτάρουν τους «ανά την επικράτεια καφενέδες», που έλεγε παλιός δημοσιογράφος.

Τα προβλήματα είναι πολλά, έρχονται μεγαλύτερα, όπως σε όλη την οικουμένη. Ειδικά στην Ελλάδα μετά την αποτυχία ΣΥΡΙΖΑ (τη διάψευση ελπίδων), η εκλογολογία όταν υφίσταται τέτοια διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου, δεν έχει καν σασπένς. Έχει χιούμορ!

Οι εμβολιασμοί θα «περπατούν» αργά, λόγω αδυναμίας προμήθειας από τις εταιρείες. Μας καθορίζει ο ιός. Η στήλη την Άνοιξη είχε την ελπίδα (και ψευδαίσθηση) ότι η πανδημία μπορεί να είχε τελειώσει ως το Φθινόπωρο που πέρασε, και είχε αναρωτηθεί « γιατί όχι εκλογές;». Λογάριαζε χωρίς τον ιό…

Πλέον είναι αναπόδραστο ότι εκλογές δεν μπορούν να γίνουν τον… Μάιο, όταν ακόμη δεν θα έχει λυθεί το θέμα του εμβολιασμού. Βέβαια όσοι το προάγουν δεν νομίζουμε ότι εξυπηρετούν σχέδια. Τι σκοπιμότητα άλλωστε μπορεί να υπάρχει όταν σε τρεις μήνες θα διαψευστείς;

Το Φθινόπωρο, εφόσον οι εμβολιασμοί επιτύχουν την ανοσία, θα είναι μια άλλη εποχή σε μια άλλη χώρα. Ως τότε όμως η κυβέρνηση έχει να δείξει και να αποδείξει πολλά. Όπως και το ΚΙΝΑΛ βέβαια. Η αυτόνομη πορεία που κηρύσσει η Γεννηματά γίνεται πιστευτή, αφού η βάση της είναι μεν αντιδεξιά, αλλά απεχθάνεται και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δύσκολα προοιωνίζεται ενδεχόμενο «προοδευτικής διακυβέρνησης.

Είναι μια εντελώς υποθετική αναφορά γιατί σε οχτώ – εννιά μήνες δεν αλλάζουν τόσο δραστικά οι λαϊκές διαθέσεις. Δεν πρόκειται ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ να πιάσουν τέτοιο ποσοστό που θα τους επέτρεπε να σχηματίσουν κυβέρνηση.

Ακόμη και ο τότε άφθαρτος και λαμπερός ΣΥΡΙΖΑ σε καυτούς καιρούς, χρειάστηκε πέντε χρόνια να ανέβει στο 36% και παρ' όλα αυτά να χρειαστεί και τη βοήθεια του Πάνου για να γίνει κυβέρνηση. Στα σοβαρά μιλάμε τώρα για «προοδευτική διακυβέρνηση»; Πόθεν;

Η ενδεχόμενη εκλογική προσφυγή το Φθινόπωρο είναι λογικό να απασχολεί τα επιτελεία των κομμάτων. Αλλά από τον Ιανουάριο να θεωρούνται κύριο πολιτικό θέμα οι εκλογές όταν έχουμε μπροστά μας τρίτο κύμα και αργή έλευση εμβολίων, είναι θέμα ελληνικής ιδιαιτερότητας. Δηλαδή όχι σοβαρό θέμα.

 Γ. Σιδέρης-liberal.gr