Το όριο που σε ξεχωρίζει από τον εξευτελισμό

 

Να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Όταν η αντιπολίτευση βρίσκει κάπου «ανοιχτή» την κυβέρνηση, απλά της «την πέφτει», της επιτίθεται για να αναδείξει το όποιο θέμα και να αποκομίσει πολιτικά οφέλη. Τόσο απλά. Αυτό γινόταν πάντα… από την εποχή του Οθωνα μέχρι σήμερα και λογικό είναι να το κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως στο παρελθόν το έχει κάνει και η Ν.Δ. και θα το κάνουν όλοι για όλους παντού. Αλλωστε είναι γνωστό ότι η πολιτική ορισμένες φορές γίνεται πιο σκληρό παιχνίδι και από το μποξ χωρίς γάντια.

Πάντοτε, όμως, στις «επιχειρήσεις» αυτές της «δεδομένης αντιπολίτευσης» -που συμβαίνουν αρκετές φορές τον χρόνο- υπάρχει ο τρόπος, η μέθοδος, η συνταγή που λένε, ώστε η αντιπολίτευση και τη δουλειά της να κάνει, αλλά και να μην υπερβεί το όριο. Δηλαδή μια νοητή κόκκινη γραμμή στην επιχειρηματολογία που, αν ξεπεραστεί, αντί για καλό, κάνει κακό και πιθανόν γυρνάει και μπούμερανγκ στον επιτιθέμενο.
Τη δοσολογία της αντιπολίτευσης την καθορίζουν συνήθως στα κόμματα επικοινωνιακές ομάδες ειδικών, δημοσιογράφων, επικοινωνιολόγων και φυσικά την ευθύνη και τον τόνο δίνει ο ίδιος ο αρχηγός. Στην υπόθεση Λιγνάδη την ευθύνη, λοιπόν, την είχε ο κ. Τσίπρας και σε κάθε περίπτωση αυτή η γραμμή, η οριοθέτηση δηλαδή μέχρι «πού πάει και τι λέμε», προκύπτει κεντρικά από μία οδό, ασχέτως αν ο κάθε συμπαθών δημοσιογράφος ή «εργαλείο» του κόμματος φτιάχνει το «οικοδόμημα» με τα δικά του υλικά και γράφει ό,τι να ’ναι.

Εδώ, λοιπόν, η γραμμή «Ν.Δ. παιδεραστές» που αποτέλεσε και hashtag με χιλιάδες «σχολιαστές» στα social media δεν βγήκε από κάποιον δημοσιογράφο, αλλά από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι ευθύνη του κεντρικού μηχανισμού του κόμματος να ακούγεται το μήνυμα που θέλει να εκπέμψει ο αρχηγός και το κόμμα, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, πιο δυνατά από εκείνο του Πολάκη ή της «λογικής Πολάκη». Εκτός αν θεωρούν ότι επί της ουσίας το σλόγκαν «Ν.Δ. παιδεραστές» τους συμφέρει ή πιστεύουν ότι όντως η Ν.Δ. είναι «παιδέρες», όπως γράφουν σε εφημερίδες τους.

Ας δούμε, όμως, την ουσία. Ηξερε η κυβέρνηση τα «απόκρυφα» και ποινικώς κολάσιμα του κ. Λιγνάδη και τον έβαλε σε αυτήν τη θέση; ΟΧΙ, κανείς νορμάλ άνθρωπος δεν το πιστεύει αυτό, θεωρώ στ’ αλήθεια ούτε ο κ. Τσίπρας. Ούτε η πρώην υπουργός Πολιτισμού επί ΣΥΡΙΖΑ, ηθοποιός Λυδία Κονιόρδου, το ήξερε όταν συμπρωταγωνιστούσε μαζί του μόλις πριν από λίγους μήνες. Ούτε για άλλους που μπορεί να βρεθούν στον δρόμο του -και να πρόσκεινται στον πολιτικό χώρο του- μπορεί να ξέρει ο κ. Τσίπρας. Οφειλε ο πρωθυπουργός να μη συγκαλύψει την υπόθεση και αυτό το έκαναν και ο ίδιος και η υπουργός του, τον «παραίτησαν» πέντε ώρες μετά την πρώτη καταγγελία, η οποία ήταν σοβαρή μεν, αλλά ούτε καν επώνυμη τότε (Βασίλης K.). Επικοινωνιακές αστοχίες υπήρξαν, δόλος όμως όχι.

Αλλο αυτό όμως και άλλο το «Ν.Δ. παιδεραστές», που απλώς «το ξεφτιλίζει», όπως και η απόπειρα σύνδεσης του Μητσοτάκη με την παιδεραστία. Και θεωρώ ότι έχει το αντίθετο αποτέλεσμα για την αντιπολίτευση.

Νομίζω ότι οι λόγοι που ο ΣΥΡΙΖΑ δύο χρόνια μετά δεν φτάνει ούτε κοντά στο ποσοστό που πήρε στις εκλογές του 2019 -σε όλες τις δημοσκοπήσεις- δεν είναι γιατί δεν κάνει την αντιπολίτευση που του συστήνουν οι «φανατικοί» του, αλλά ακριβώς για το αντίθετο. Οσο το πάνε έτσι τόσο διευκολύνουν τον αντίπαλό τους, δηλαδή τον Μητσοτάκη. 

 Τάσος Καραμήτσος-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ