Όχι εμφύλιος, αλλά συμμοριτοπόλεμος

Ας πούμε ότι είναι δύο χιλιάδες. Θέλετε να είναι τρεις; Δεν είναι, πάντως, παραπάνω οι οργανωμένοι οπαδοί του Κουφοντίνα, που μεταφέρονται από εκδήλωση σε εκδήλωση. Ας προσθέσουμε τώρα και μερικές εκατοντάδες από συλλόγους χουλιγκάνων. Και για να κλείσει ο λογαριασμός της Νέας Σμύρνης, ας προσθέσουμε και όσους κατοίκους γοητεύονται από τον αντιδεξιό λόγο και φαντασιώνονται αστυνομικά κράτη, χούντες και λοιπά απαίσια. Όλοι αυτοί μαζί, πάντως, δεν συνιστούν «κοινωνικό φαινόμενο». Συμποσούνται στον αριθμό καταμετρημένων κρουσμάτων δύο ημερών. Ως εκ τούτου, είμαι αναγκασμένος να αποδώσω τον κίνδυνο «εμφύλιου διχασμού» στη φθορά της σημασίας των λέξεων εξαιτίας της αλόγιστης χρήσης της γλώσσας μας. Η ελληνική κοινωνία δεν είναι διχασμένη. Κοιτάζοντας την Ιστορία, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως περνάει μια περίοδο κοινωνικής ειρήνης. Μπορεί να την ταλαιπωρεί η πανδημία και η οικονομική ανασφάλεια, όμως πουθενά δεν διαφαίνεται η έστω μακρινή προοπτική μιας ταξικής σύγκρουσης. Τότε, πώς εξηγείται η εμμονή της βίας; Μάλλον θα πρέπει να τη χρεώσουμε στις συμμορίες που εδώ και χρόνια έχουν κατακτήσει σχεδόν θεσμική υπόσταση. Δεν είναι τυχαίο ότι είμαστε η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που αντιμετωπίζει ακόμη πρόβλημα εγχώριας τρομοκρατίας.

Συμμορίες όπως οι οπαδοί του Κουφοντίνα, οι Ρουβίκωνες, οι «Αλληλέγγυοι» με τους

μετανάστες, που τις κρίσιμες στιγμές συναντιούνται με χουλιγκάνους ή τον βαθύ υπόκοσμο. Κρίσιμες είναι οι στιγμές όταν αυτές οι συμμορίες έρχονται αντιμέτωπες με την αστυνομία. Οι Σπαρτιάτες απέφευγαν να συγκρούονται επί μακρόν με τον ίδιο εχθρό για να μη διαφθαρούν από τα ελαττώματά του. Η αστυνομία συγκρούεται εδώ και δεκαετίες με τις ίδιες συμμορίες. Είναι λογικό να έχει διαφθαρεί από τα ήθη τους. Η «άτυπη επιτροπή Αλιβιζάτου» προχθές απεφάνθη ότι τα επεισόδια της αστυνομικής αυθαιρεσίας οφείλονται στην ατιμωρησία. Ας το δεχθώ. Πού, όμως, είναι οι δολοφόνοι της Μαρφίν; Και πόσους συμμορίτες έχει συλλάβει η αστυνομία και τα δικαστήρια τους αφήνουν ελεύθερους για να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους;

Το 2008 ή το 2011 οι συμμορίες νομιμοποιούσαν τη δράση τους εντάσσοντάς την σε μια πολιτική προοπτική. «Η γενιά των 600 ευρώ», οι μούντζες στο Κοινοβούλιο για τα μνημόνια. Τώρα η σχέση έχει αντιστραφεί. Η αντιπολίτευση προσπαθεί να δημιουργήσει πολιτική προοπτική επικαλούμενη τη δράση των συμμοριών. Πρόβλημα για τη δημοκρατία; Θα είναι πρόβλημα αν η δημοκρατία μας δεν μπορέσει να αναδείξει αυτούς που το προκάλεσαν. Διότι κατά τα λοιπά η δημοκρατία μας αντιμετώπισε πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο το 2015 από ό,τι σήμερα με τη δράση των κουφοντινιστών. Ίσως είναι και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να τελειώνουμε μαζί τους.

 Τάκης Θεοδωρόπουλος-Καθημερινή