Ηγέτης

Και να αναφέρω και το άλλο που «έπαθα» χθες, καθώς μετά την παρέλαση είπα να χαζέψω στο Διαδίκτυο για λίγο. Πέφτω πάνω σε ομιλία Ανδρέα, με ημερομηνία 27 Μαρτίου 1987, την ημέρα του «μεγάλου πολέμου» που δεν έγινε με την Τουρκία, για τις «σεισμικές έρευνες» του «Σισμίκ» στο Αιγαίο. 27 λεπτά ήταν όλη κι όλη η ομιλία του Αείμνηστου προς τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, προκειμένου να τους ανακοινώσει ότι το ΚΥΣΕΑ που είχε συνεδριάσει δύο ώρες νωρίτερα είχε αποφασίσει «πόλεμο» εάν η Τουρκία επέμενε στην απόφασή της να βγάλει το «Σισμίκ» στο Αιγαίο, και από το 10ο λεπτό άρχισα να νιώθω έναν κόμπο να μου σφίγγει τον λαιμό. Ύμνοι για την πατρίδα και την ελευθερία, και αποφασιστικότητα ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει ηττημένη από αυτόν τον πόλεμο. Μία προς μία έβγαιναν οι

λέξεις από το στόμα του – όλες ένα μήνυμα προς τον «γείτονα» αλλά και τους Αμερικανούς.

Όταν, δε, τελείωσε και μπήκα από κάτω να διαβάσω τα σχόλια όσων είδαν σαν κι εμένα αυτό το βίντεο, με δυσκολία συγκράτησα τα δάκρυά μου – δεν ξέρω, μπορεί και να μην μπόρεσα, μικρή σημασία έχει αυτό.

Σημασία έχει ότι ήταν καμιά χιλιάδα όσα μπόρεσα να διαβάσω. Αλλά τρεις λέξεις και άλλα τρεις αράδες. Όλα όμως με ένα κεντρικό νόημα: ότι ηγέτες σαν τον Ανδρέα δεν γνώρισε πολλούς αυτός ο τόπος στα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας του!

Και δεν είναι τυχαίο ότι πρόσφατη δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε, νομίζω, στην «ΕφΣυν» κατέτασσε τον Ανδρέα δεύτερο, μετά τον Ελευθέριο Βενιζέλο, στη συνείδηση των Ελλήνων.

Ο Ανδρέας. Ο μοναδικός. Ο ανεπανάληπτος ηγέτης Ανδρέας. Του οποίου την προσφορά στη χώρα και στον λαό νομίζω ότι θα καταδείξει ο ιστορικός του μέλλοντος, αφού δεν μπόρεσαν οι σύγχρονοί του. Διάδοχοι και μη. Κέρδισε έναν «πόλεμο», χωρίς να χυθεί μία σταγόνα αίμα ελληνικό. Ποιος άλλος μπορεί να το καυχηθεί αυτό από τους νεότερους;

 Γ. Παπαχρήστος -ΤΑ ΝΕΑ