Δεν νικήθηκε τόσο ο Κουφοντίνας, όσο… ο ΣΥΡΙΖΑ

Ο Αρης Βελουχιώτης είχε το κουράγιο να δώσει ραντεβού «στα γουναράδικα» και το κεφάλι του να κρεμαστεί σε φανοστάτη των Τρικάλων. Γι’ αυτό και έγινε σύμβολο. Για τους αριστερούς σημείο συναισθηματικής και σημειολογικής αναφοράς ανυπότακτου, για την αντίθεσή του στη Βάρκιζα.

Για τους αντιπάλους έγινε σημείο καταγγελίας η προηγούμενη ζωή του, τη δράση του στον εμφύλιο και λιγότερο η εντεταλμένη ή όχι, «δήλωση μετανοίας» που υπέγραψε το ‘39. Αυτή την ξέπλυνε το τέλος του.

Σε κάθε περίπτωση, και χωρίς να κάνουμε ιστορία, το όνομά του γράφτηκε σε αυτή. Και παρότι οι επί μέρους πτυχές αφορούν τους ιστορικούς, οι ένθεν κακείθεν φανατισμοί στα σόσιαλ μήντια τον χρησιμοποιούν ως πολιτικό επιχείρημα του σήμερα. Πρωτοστατούν πάντως οπαδοί της Αριστεράς και του πέριξ χώρου, που ακόμη απειλούν με «πηγάδες» (το 2021)!

Πάντως ο Βελουχιώτης, άσχετα με την πολιτική γνώμη του καθενός μας, έζησε στους καιρούς της φωτιάς και

αναμετρήθηκε μαζί τους, ώσπου κάηκε.

Ο σύγχρονος «αντάρτης πόλεων» (θου Κύριε) Δημήτρης Κουφοντίνας έζησε εν καιρώ πλήρους δημοκρατίας, και ο ίδιος είχε τα χαρακτηριστικά της μικροαστικής Ελλάδας του καιρού του.

Εφτιαξε μεζονέτα στον Βαρνάβα, πήρε επιδοτήσεις από την ΕΕ για τα μελίσσια του, βιάστηκε να χτυπήσει με αποτέλεσμα τον θάνατο του Αξαρλιάν, επειδή η συμβία γκρίνιαζε που είχαν αργήσει να πάνε διακοπές, ο γιος του ασχολείται με το σπορ των ευκατάστατων, την ιππασία, ενώ δεν έχει διαψευσθεί ότι πήγε και σε ιδιωτικό σχολείο (αν ζούσε ο θεωρητικός του αντάρτικου πόλης Κάρλος Μαριγκέλα, θα έκανε χαρακίρι).

Ο Κουφοντίνας ναι, νικήθηκε στην κοινωνία. Αλλά νικήθηκε σε εκείνους που ούτως ή άλλως δεν ήταν αποδεκτός. Τα memes των σόσιαλ σκόρπισαν γέλιο. «Όταν οι αντάρτες έρθουν στην Αθήνα, το Σύνταγμα θα λέγεται ταβέρνα Κουφοντίνα» και διάφορες χιουμοριστικές απαξιωτικές ανεκδοτολογικές ατάκες των χρηστών.

Όμως δεν νικήθηκε καθοριστικά, εν αντιθέσει με τον ΣΥΡΙΖΑ που το φυσάει και δεν κρυώνει. Η αξιωματική αντιπολίτευση επένδυσε σε αυτό που χαρακτήρισε «δίκαιο αίτημά του», γιατί όπως πάντα, θεωρεί τη βαβούρα των σοσιαλ μήντια, ως κοινωνία.

Είδε επίσης μέσα από μεγεθυντικό φακό την απαράδεκτη συμπεριφορά ενός αστυνομικού στη Ν. Σμύρνη, και σε συνδυασμό με τα πανεπιστήμια, προσπάθησε να δημιουργήσει κίνημα εναντίον της «αστυνομοκρατίας».

Τελικά κατανόησε ότι αυτά θα τα βρει μπροστά του αύριο, θα του πάρει το κίνημα η καρικατούρα του Μπόμπι Σταντς, που παρότι κιότεψε, στη δήλωσή του παρουσίασε εαυτόν ως αρχηγό των ατάκτων. Και τα κινήματα αναγνωρίζουν τους πιο ορίτζιναλ.

Γι’ αυτό εναγωνίως έδωσε γραμμή σε φιλικά του «ακάουντ» στα σόσιαλ μήντια, τα οποία ως μετανοούσες Μαγδαληνές, άρχιζαν να χαρακτηρίζουν τον Κουφοντίνα «δολοφόνο» (ενώ ως εκείνη την ώρα ήταν «κρατούμενος»). Παράλληλα να διαχωρίζουν τη θέση τους διαβεβαιώνοντας ότι ο αγώνας δεν ήταν για τον Κουφοντίνα, αλλά για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Για τα ανθρώπινα δικαιώματα στοιχήθηκαν πίσω από το «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη».

Ο Κουφοντίνας έχασε σε αξιοπιστία (σ.σ. μην σοκάρει αυτό. Εννοούμε ότι στάθηκε αναντίστοιχος και με την φρικώδη εικόνα του σούπερ ντούπερ εκτελεστή που δεν δειλιάζει). Όμως δεν ηττήθηκε στις ομάδες που απευθύνεται.

Τα μέλη τους δεν νιώθουν απογοητευμένα με την στάση του. Η αίγλη του παραμένει. Στις συγκεντρώσεις που κάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ το ΣΚ, κάποιοι που παραβρέθηκαν από περιέργεια, μας είπαν ότι βασικό θέμα ήταν ο Κουφοντίνας, ενώ το κυρίαρχο σύνθημα ήταν «ΕΛΑΣ Ελλήνων αστυνομικών του κράτους δολοφόνων και των βασανιστών». Και ότι στόχος είναι ο συνεχής «αγώνας κατά της αστυνομοκρατίας» (όταν τόσο καιρό λέει τέτοια η αξιωματική αντιπολίτευση, τι θα κάνουν οι νέοι; ) .

Αν ο Κουφοντίνας δημιουργήσει κίνημα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει ψήφους και επιρροή σε άτομα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που συσστρατεύτηκαν και τον ψήφισαν το ‘19 για να μην έρθει η «ακροδεξιά, νεοφιλελεύθερη, κυβέρνηση Μητσοτάκη» (είναι ο κύριος όγκος αυτών που λείπουν τώρα στις Δημοσκοπήσεις).

Οι «γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» θα είναι ο κοινωνικός στρατός του πάλι τον Σεπτέμβριο όπου θα ζητά την αποφυλάκισή του. Και το δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μεγάλο.

 Γ. Σιδέρης-liberal.gr