Φύγε δεν κάνεις για υπουργός

Τα βαφτίσια λοιπόν. Η τελετή εννοώ. Η εξαίρεση με βούλα και υπογραφή. Και ο Αδωνις Γεωργιάδης ως νονός. Αποτέλεσμα; Χαμός. Ευκαιρία για ΣΥΡΙΖΑ να ορμήσει ακάθεκτος ως ταύρος φοβερός. Ελάτε τώρα. Ο κόσμος χάνεται ο Αλέξης χτενίζεται.

Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν κάτι τραγικό. Λες; Δεν μπορεί κάτι σοβαρό συμβαίνει μ αυτή την οικογένεια. Κάτι πολύ κακό. Το μυαλό μου πήγε προς κάτι μη αναστρέψιμο και εφιαλτικό.  Μακάρι να διαψευστώ. Και προφανώς ο Αδωνις είναι στενός φίλος του ζευγαριού. Προφανώς είχε υποσχεθεί να βαφτίσει το νεογέννητο μωρό. Και προφανώς παραμέρισε την υπουργική του ιδιότητα και πορεύτηκε με τα αισθήματά του. Δικής μου επινοήσεως το σενάριο αυτό. Μπορεί να πέφτω έξω. Τέλος πάντων
Μετά  το ξανασκέφτηκα. Κάτω από άλλο πρίσμα. Πως λέμε «η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια αλλά να  δείχνει πως είναι τίμια». Κάπως έτσι. Εν ολίγοις η ιδιότητα. Ο υπουργός. Το αξίωμα. Το παράδειγμα. Το υπόδειγμα. Βαριά η καλογερική. Κάθε αξιωματούχος, ιδιαιτέρως κάθε υπουργός, πρέπει απαραιτήτως να αφήνει έξω από την πόρτα του γραφείου του  τα προσωπικά του αισθήματα. Αμείλικτος. Όσο πιο σκληρός είναι με τον εαυτό του, τόσο καλύτερος υπουργός

Ο ρόλος. Όχι ο άνθρωπος. Ο ρόλος πάνω στην τεράστια πολιτική σκηνή. Με πλήθος εκατομμυρίων θεατών. Που προσέχουν και σημειώνουν το κάθε τι. Ο ρόλος του «ηθοποιού». Οσο καλύτερα ενσαρκώνει τον χαρακτήρα του ρόλου του. Οσο περισσότερο ταυτίζεται με τον ρόλο του, τόσο θα παινευτεί. Το παραμικρό φάλτσο θα σημειωθεί και θα του καταλογιστεί. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, ως θεατές της Επιδαύρου, εκτόξευαν κλούβια αβγά εναντίον  κακών ερμηνευτών


Γι αυτό λέμε «βαριά η καλογερική». Δεν μπορείς; Δεν το αντέχεις; Τότε να φύγεις. Δεν κάνεις για υπουργός. Δεν είσαι πρωταγωνιστής. Δεν σε θέλει  το σανίδι της Σκηνής. Δεν θα σε χειροκροτήσει το πλήθος το αυστηρό. Εκείνοι οι «κοινοί θνητοί» έχουν δικαίωμα στο φάλτσο, στην παρασπονδία και στην  κακή ερμηνεία. Εσύ όχι. Εσύ  πρέπει να το αντέξεις μέχρι λιποθυμίας

Το πιο κραυγαλέο και χαρακτηριστικό παράδειγμα  προκύπτει από το αβυσσαλέο χάος που χωρίζει έναν μεγάλο πρωταγωνιστή από την πραγματική του ζωή. Πάνω στη σκηνή μπορεί να υποδύεται τον άμεμπτο, τον άριστο, τον τρομερό. Στην ιδιωτική του ζωή το ακριβώς αντίθετο. Δύο πρόσωπα στη συσκευασία του ενός. Πρώτα ο ρόλος μετά ο άνθρωπος. Πρώτο ο υπουργός Ανάπτυξης μετά ο Αδωνις Γεωργιάδης


Θέλετε ένα τελευταίο και πρόσφατο παράδειγμα; Μα φυσικά η περίπτωση του πρίγκιπα της Μεγάλης Βρετανίας του Χάρι. Που για να εκδικηθεί την «αιωνόβια» γιαγιά του  νυμφεύτηκε την Μέγκαν Μαρκλ,. Μια τριτοκλασάτη ηθοποιό, με ρίζες αφρικανικής προελεύσεως


Ο Χάρι λοιπόν, κακομαθημένος και παραχαιδεμένος, ισχυρίζεται τώρα πως δεν ήξερε περί βασιλικών καθηκόντων. Τρίχες κατσαρές για τσατσάρες πριγκιπικές. Μα φυσικά και ήξερε. Μα φυσικά και εκπαιδεύτηκε να υπηρετεί τον ρόλο του πρίγκιπα. Μα φυσικά ο ρόλος του απαιτεί πλήρη και ολοκληρωτική υποταγή στο πρωτόκολλο  του παλατιού. Τι λέμε τώρα. Γνωστά όλα αυτά


Επομένως όλα αυτά τα καμώματα εκ του πονηρού. Και για να τελειώνω επαναλαμβάνω. Δεν αντέχεις το βάρος του ρόλου σου;  Ε τότε φύγε, δεν κάνεις για υπουργός. Γιατί κι εγώ θα υπέκυπτα σε μια τέτοια σοβαρή περίπτωση. Και εγώ θα είχα συγκινηθεί. Κι εγώ θα έσπευδα να βαφτίσω το νεογέννητο μωρό του φίλου μου. Όμως εγώ δεν είμαι υπουργός. Απλώς «κοινός θνητός»!

 Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ