Η προϊούσα παράλυση ως… πολιτική “Αρετή”!

Του Θανάση Κ.  

 –Τι κάνει μια χώρα που πολιτεύεται με βάση το Διεθνές Δίκαιο, απέναντι σε επιθετικό γείτονα που παραβιάζει συστηματικά το Διεθνές Δίκαιο; Αρκεί να επικαλείται και μόνο τις Διεθνείς Συμβάσεις, που οι άλλοι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια;

–Τι κάνει μια χώρα που της παραβιάζουν συστηματικά τα κυριαρχικά δικαιώματα – και τώρα πλέον της απειλούν ευθέως και την ίδια την κυριαρχία; Αρκεί να λέει – και μόνο – ότι δεν συζητά τέτοιες προκλήσεις;

–Τι κάνει μια χώρα, όταν ζει μια πανδημία και κάποιοι αρνούνται να εφαρμόσουν τα μέτρα κατά της πανδημίας; Αρκεί να τους λέει ότι είναι “ανεύθυνοι” και να τους “καλεί να λογικευτούν”;

–Τι κάνει μια χώρα, όταν παραβιάζονται καθημερινά τα σύνορα της από “εργαλειοποιημένους” (λαθρο)μετανάστες, όπως η ίδια καταγγέλλει;

Τους δίνει… “καθεστώς ασύλου”; Και προσπαθεί να τους “τακτοποιήσει” μέσα στην επικράτειά της, ενώ δεν ξέρει καν ποιοί είναι, από πού έρχονται, γιατί βρίσκονται εδώ και τι σκοπεύουν να κάνουν;

Όλα αυτά είναι, φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους. Αλλά παραπέμπουν – όπως θα δούμε – στην ίδια αναπηρία. Και γίνονται δραματικά επίκαιρα σήμερα.

Συνδέονται, μάλιστα μεταξύ τους, γιατί – αν δεν αντιμετωπιστούν –  οδηγούν από κοινού σε εσωτερική κατάρρευση και εξωτερική συρρίκνωση.

Το κράτος οφείλει να ασκεί Πολιτική. Όχι απλώς να διατυπώνει σωστές “θέσεις” και να επιδεικνύει “καλές προθέσεις”. Το οφείλει στον εαυτό του και στην κοινωνία…

Αλλιώς χάνει (το) λόγο ύπαρξής (του).

Κατά κάποιο τρόπο “από-νομιμοποιείται” μόνο του!

[Για ένα οργανωμένο κράτος, το raison d’ etre είναι το raison d’ etat…]

* Είναι σωστή “θέση”, ότι δεν μπορείς να συζητάς την ίδια την κυριαρχία σου ή τις απαιτήσεις άλλων πάνω στα κυριαρχικά σου δικαιώματα. Ιδιαίτερα μάλιστα, με “κράτη- πειρατές” που προχωρούν έμπρακτα σε παραβιάσεις και προσπαθούν να επιβάλλουν παράνομα “τετελεσμένα”!

Και σε casus belli, δηλαδή σε ανοικτές απειλές χρήσης βίας…

Είναι σωστή “θέση”, αλλά δεν αρκεί! Γιατί αν ο γείτονάς σου εξακολουθεί  να κάνει τα ίδια, ή αν κλιμακώνει συνεχώς, έχεις υποχρέωση κάπου να τον σταματήσεις! Αλλιώς, είναι σαν να του διαμηνύεις:

–Εγώ δεν “συζητάω” μαζί σου τις παραβιάσεις σου, αλλά αν εσύ προσπαθήσεις να τα αρπάξεις με το ζόρι, τότε θα αναγκαστώ να τα,,, συζητήσω! Για να περισώσω ό,τι σώζεται.

Αυτό το μήνυμα δεν αποθαρρύνει την επιθετικότητα του γείτονα. Την αποθρασύνει!

* Είναι σωστή θέση, πως όταν υπάρχει “πανδημία”, ένα κράτος οφείλει να πάρει “μέτρα”. Αλλά όταν τα παίρνει, οφείλει να τα επιβάλει κι όλα! Αν τα παίρνει και δεν τα επιβάλει, τότε αδικεί αυτούς που τα τηρούν – κι “επιβραβεύει” όσους τα παραβιάζουν! Οπότε καλύτερα να μη τα πάρει καθόλου. Ας περιοριστεί σε “συστάσεις”…

Γιατί το χειρότερο που μπορείς να κάνεις, είναι να τα επιβάλεις σε αυτούς που είναι πρόθυμοι να τα εφαρμόσουν – και να αφήνεις ασύδοτους τους υπόλοιπους να βλάπτουν τη δημόσια υγεία με την “ανεύθυνη συμπεριφορά” τους.

Και τότε, επειδή η πανδημία συνεχίζει να καλπάζει, αναγκάζεσαι να πάρεις,  στη συνέχεια, “πρόσθετα μέτρα” Που και πάλι τα εφαρμόζουν μόνον οι “φιλόνομοι” πολίτες.,,

Οπότε το κράτος, άθελά του, γίνεται συνεργός με τους “ανεύθυνους” (που έτσι κι αλλιώς κάνουν ό,τι θέλουν) σε βάρος των φιλόνομων πολιτών (που συνεχίζουν να πληρώνουν τις αμαρτίες των ανεύθυνων και την αβελτηρία του κράτους).

Το ίδιο ισχύει σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου. Όταν κάποιος παραβιάζει το νόμο, λογοδοτεί και τιμωρείται. Δεν τιμωρείται μόνον όταν είναι “ασήμαντος” ή χωρίς “φίλους” έτοιμους να “διαμαρτύρονται” και να  χαλάνε τον κόσμο για λογαριασμό του.

Αλλιώς, είναι σαν να ομολογούμε ότι υπάρχουν δύο ειδών πολίτες: Οι ισχυροί, για τους οποίους δεν ισχύουν οι νόμοι – και όλοι οι υπόλοιποι για τους οποίους ισχύουν.

Στις σύγχρονες δημοκρατίες ακόμα και μεγαλόσχημοι παραπέμπονται σε δίκες, δικάζονται ή και καταδικάζονται – ακόμα και για ήσσονος σημασίας αδικήματα.

Πρωθυπουργοί, Πρόεδροι, υπουργοί, και μεγαλοεπιχειρηματίες, έχουν παραπεμφθεί και έχουν δικαστεί σε όλες τις σύγχρονες δημοκρατίες. Εδώ κάτι τέτοιο θεωρείται αδιανόητο και… “διχαστικό”!

Και ο Σαρκοζί στη Γαλλία και ο Σιράκ πριν απ’ αυτόν, και ο Κόλ στη Γερμανία και ο Κλίντον στις ΗΠΑ και ο Νίξον παλαιότερα, και ο Νετανιάχου στο Ισραήλ και τρείς Πρωθυπουργοί στην Ιταλία πριν μερικές δεκαετίες. Όλοι τους αντιμετώπισαν κατηγορίες όλοι τους κλήθηκαν να απολογηθούν, άλλοι παραπέμφθηκαν κάποιοι όχι, άλλοι καταδικάστηκαν, άλλοι όχι. Για κανένα δεν ίσχυσε το: “ήταν Πολιτικός, δεν τον δικάζουμε, για να μη θεωρηθεί… δίωξη κατά πολιτικού αντιπάλου”!

Μόνο στην Ελλάδα ακούγονται τέτοιες ανοησίες…

Με μία εξαίρεση, βέβαια: Όταν επί ΣΥΡΙΖΑ ασκήθηκε δίωξη κατά των πρώην Πρωθυπουργών Σαμαρά και Πικραμένου και στελεχών της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.

Τότε κανείς δεν βγήκε να πει ότι “τους πρώην Πρωθυπουργούς δεν τους καθίζεις στο σκαμνί”! Κανείς…

Ούτε οι ίδιοι οι καταγγελλόμενοι τότε δεν υποστήριζαν ότι είχαν την παραμικρή “ασυλία”. Αλλά διακήρυσσαν ότι ήταν θύματα σκευωρίας!

Αποδείχθηκε τελικά ότι είχαν δίκιο! Κι όταν κατέρρευσε η σκευωρία, κανείς δεν λογοδότησε γι’ αυτό!

Τη μόνη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, που παρέπεμψαν πρώην Πρωθυπουργούς και υπουργούς, ήταν για εντελώς στημένη σκευωρία…

Και όλες τις άλλες φορές που τα σκάνδαλα κραυγάζουν και η συμμετοχή “υψηλά ισταμένων στελεχών” γίνεται πασιφανής πλέον, ένα “αόρατο πέπλο” τα σκεπάζει όλα και ουδείς λογοδοτεί. Κυνηγάμε τους αθώους και καλύπτουμε τους κραυγαλέα ενόχους…

Και δεν είναι η μόνη φορά που κάνουμε τ’ ανάποδα: Επί χρόνια περνάνε παράνομα στην Ελλάδα εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες από την Τουρκία. Σε μία μόνο κατηγορία είχαμε αναμφισβήτητα αληθινούς πρόσφυγες που οφείλαμε να τους δώσουμε πλήρη προστασία και άσυλο. Ήταν η περίπτωση των αντικαθεστωτικών φυγάδων από την Τουρκία του Ερντογάν. Ήταν και η μόνη στην οποία παρά λίγο να τους επιστρέψουμε στους δημίους τους!!!

Και μάλιστα εκείνοι που “επείγονταν” να επιστρέψουν μερικές δεκάδες αληθινούς πρόσφυγες από την Τουρκία ήταν οι ίδιοι ακριβώς που μας έφερναν χιλιάδες δήθεν “πρόσφυγες” – και στην πραγματικότητα λαθρομετανάστες – από όλα τα μέρη της Ασίας και της Αφρικής.

Και δεν είναι η μόνη περίπτωση όπου “ωραία λόγια” και πλαστικές “μεγαλοστομίες” χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν την υπέρτατη υποκρισία και αυτοκτονικές συμπεριφορές (“αυτοκτονικές” για τη χώρα συνολικά):

–Δεν υπερασπιζόμαστε τα εθνικά μας δίκαια, στο όνομα της… Ειρήνης, λέει! Είμαστε εναντίον του Πολέμου, λέει, και ως εκ τούτου αποφεύγουμε να σταματήσουμε όσους μας επιβουλεύονται ανοικτά. Αποφεύγουμε και να κάνουμε αξιόπιστες συμμαχίες που θα τους αποθάρρυναν, ώστε να μη φτάσουν τα πράγματα στα άκρα. “Εμείς δεν πολώνουμε” την κατάσταση, λέει…

Την πολώνουν όμως, οι απέναντι! Ατιμώρητα.

–Δεν υπερασπιζόμαστε τη δημόσια υγεία από τους ανεύθυνους παραβάτες των μέτρων, γιατί δεν θέλουμε να προκαλέσουμε κοινωνική αναταραχή, λέει. Κι έτσι μένουν ασύδοτοι οι διαδηλωτές να προκαλούν χιλιάδες θανάτους. Μετά από κάθε έξαρση διαδηλώσεων εμφανίζεται έξαρση των κρουσμάτων, των διασωληνωμένων και των θανάτων.

–Δεν κυνηγάμε τα σκάνδαλα, λέει, για να μη “διχάσουμε” την κοινωνία. Μα η κοινωνία δεν διχάζεται από την τιμωρία των ενόχων…

Από την ατιμωρησία των ισχυρών διχάζεται.

  Όλα αυτά αποκαλύπτουν, σιγά-σιγά, μια κοινωνία κι ένα πολίτευμα, που δεν μπορούν ούτε τις εσωτερικές τους παθογένειες να θεραπεύσουν, ούτε τις εξωτερικές απειλές να αντιμετωπίσουν. Δηλαδή ένα πολίτευμα σε παραλυτική κρίση και μια κοινωνία σε προϊούσα αποσύνθεση.

Όποιος ασκεί Πολιτική δεν μπορεί να αποφύγει ρήξεις. Δεν τις επιδιώκει. Δεν “πετάει τη σκούφιά” του για εντάσεις! Δημιουργεί συμμαχίες για να τις αποτρέψει, κερδίζει χρόνο, κάνει τα πάντα για να βρεθεί σε θέση ισχύος (ή να πάψει να βρίσκεται σε θέση αδυναμίας), κάνει ό,τι μπορεί για να επιβάλει αυτό που χρειάζεται με το ελάχιστο κόστος και ρίσκο, αλλά ξέρει ότι κάποιες στιγμές θα αναγκαστεί να υπερασπιστεί τα εθνικά του συμφέροντα από αποθρασυνόμενους “πειρατές”, θα αναγκαστεί να επιβάλει το νόμο απέναντι σε αδιόρθωτους ανεύθυνους ή ακραίους, θα αναγκαστεί να παραπέμψει αδίστακτους υπονομευτές του πολιτεύματος.

Κι όσο πιο αποφασισμένος δείχνει κάποιος, ότι είναι έτοιμος να το κάνει, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να χρειαστεί, πράγματι, να το κάνει.

Γιατί αν οι επίβουλοι γείτονες ξέρουν ότι “δεν αστειευόμαστε”, γίνονται οι ίδιοι πιο προσεκτικοί.

Κι αν οι “ανεύθυνοι” ξέρουν ότι, αν περάσουν τα όρια θα υποστούν τις συνέπειες του Νόμου, τότε γίνονται λιγότερο ασύδοτοι.

Κι αν οι ακραίοι γνωρίζουν ότι το κράτος δεν παίζει, τότε φέρονται πιο “συγκρατημένα”.

Όποιος πιστεύει στα σοβαρά ότι τα πάντα λύνονται “με καλή πίστη και διάλογο”, οπλίζει και αποθρασύνει όλους τους “δαίμονες”, που απειλούν τη χώρα και υπονομεύουν το πολίτευμα.

Στην Πολιτική – εξωτερική και εσωτερική – πρέπει να ξέρεις πού να φρενάρεις και πού να μαρσάρεις, πρέπει να ξέρεις πού να κρατιέσαι και πού να προχωράς αποφασισμένος.

Αν δεν ξέρεις να κάνεις και τα δύο, τότε δεν κάνεις για Πολιτική. Κι αν τα μπερδεύεις και τα κάνεις ανάποδα, τότε προκύπτει καταστροφή.

Σίγουρη…

ΥΓ.1 Όταν λέμε δημόσια ότι δεν σκοπεύουμε να τρυπήσουμε στο βυθό της ΑΟΖ μας, γιατί είμαστε κατά των υδρογονανθράκων και υπέρ των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειες (ΑΠΕ), δηλαδή δεν μας ενδιαφέρει να βρούμε αέριο, αλλά μόνο να εγκαταστήσουμε ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά, λέμε ΑΝΟΗΣΙΕΣ!

Επικίνδυνες ανοησίες.

–Πρώτον, γιατί είναι σαν να λέμε στις ξένες χώρες και στις ξένες εταιρίες που ήδη ενδιαφέρονται, ότι αν θέλουν να αγοράσουν μελλοντικά ενεργειακούς πόρους από μας, καλύτερα να πάρει την ΑΟΖ η Τουρκία! Γιατί εμάς δεν μας ενδιαφέρει να την εκμεταλλευτούμε.

–Δεύτερον, γιατί δεν είναι ηλίθιοι οι Ισραηλινοί και οι Αιγύπτιοι, οι οποίοι στην ίδια περιοχή (Ανατολική Μεσόγειο) ψάχνουν και βρίσκουν και εκμεταλλεύονται τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων.

–Τρίτον, γιατί ακόμα και ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα, δηλαδή ο Πρόεδρος που υπέγραψε για λογαριασμό των ΗΠΑ την Συμφωνία του Παρισιού για τη μείωση των ρύπων του διοξειδίου του άνθρακα, ακόμα και ο “οικολόγος” Ομπάμα. λοιπόν, είχε εξαγγείλει ότι η χώρα του θα γίνει για πρώτη φορά εξαγωγέας φυσικού αερίου – και μάλιστα σχιστολιθικού (που είναι το πιο “προβληματικό” από περιβαλλοντικές απόψεως).

Σκεφτείτε: όλες οι άλλες χώρες σπεύδουν να αποκαλύψουν αποθέματα στο βυθό της θάλασσας και να τα εκμεταλλευτούν κι εμείς το παίζουμε… “οικολόγοι”! Και διακηρύσσουμε ότι δεν μας ενδιαφέρουν. Δηλαδή διευκολύνουμε να τα “παραχωρήσουν” στους γείτονές μας, που ήδη τα επιβουλεύονται…

–Τέταρτον, στην ίδια την Ευρώπη έχει αποφασιστεί ότι το φυσικό αέριο  θα είναι καύσιμο μετάβασης στην εποχή της “καθαρής ενέργειας” – μετά το 2050 (και βάλε). Δηλαδή στα επόμενα τριάντα χρόνια τουλάχιστον, το αέριο θα κυριαρχεί ως καύσιμο.

–Πέμπτον, ακόμα και η Γερμανία που το παίζει πολύ “οικολογική” τελευταία, έχει φροντίσει να αποκτήσει παροχή φυσικού αερίου απευθείας από τη Ρωσία και ευρύ εσωτερικό δίκτυο κατανομής του στο εσωτερικό.

Τελικά αυτοί που δεν θέλουν να εκμεταλλευτούν οι Έλληνες τα όποια φυσικά αποθέματα αερίου υπάρχουν στην Ελληνική ΑΟΖ είναι οι ανταγωνιστικοί προμηθευτές – σημερινοί και μελλοντικοί. Και, φυσικά, οι Τούρκοι που επιχειρούν να τα υφαρπάξουν.

ΥΓ.2 Τέτοιες πρωτοφανείς ανοησίες – που αποτελούν πλήρη ανατροπή της ενεργειακής πολιτικής η οποία εγκαινιάστηκε μετά το 2012, αποδυναμώνουν και τις νέες δυνητικές συμμαχίες της Ελλάδας με Ισραήλ, Αίγυπτο και Γαλλία. Οι χώρες αυτές ήθελαν να συνεργαστούν με την Ελλάδα, μεταξύ άλλων για να κάνουν από κοινού μαζί μας, αυτό που ήδη κάνουν από μόνη της η καθεμιά ξεχωριστά: Να εκμεταλλευτούν τα ενεργειακά αποθέματά της Ανατολικής Μεσογείου!

Αν η Ελλάδα “δεν ενδιαφέρεται”, θα βρουν άλλους να συνεργαστούν μαζί τους. Γιατί εκείνες εξακολουθούν πάντα να ενδιαφέρονται…

ΥΓ.3 Αν κάποιοι έχουν σκοπό να ανατρέψουν την Πολιτική της χώρας, με συνολική αναδίπλωσα παντού – και στα εθνικά και στα ενεργειακά και στα εσωτερικά – να το ξανασκεφτούν.

Δεν εξελέγησαν για να ολοκληρώσουν την καταστροφή της προηγούμενης κυβέρνησης…

Για να την διορθώσουν εξελέγησαν…

 dailypost.gr