Ονειρεύεται το Μαξίμου

Υπάρχει πάντα η κλασική παροιμία, απόσταγμα της λαϊκής σοφίας, ότι «ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται». Και υπάρχει και η ζοφερή πραγματικότητα που θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ, στα 4½ χρόνια που κυβέρνησε τη χώρα, να κερδίζει επάξια και άνευ αντιπάλου, που λέει ο λόγος, «στα χαρτιά» με 3-0 άνευ αγώνος, τον τίτλο της χειρότερης, της πιο καταστροφικής κυβέρνησης που πέρασε από τον τόπο, τα 47 χρόνια, από τη Μεταπολίτευση και μετά. Χειρότερη και από την κυβέρνηση του ντεμέκ Καραμανλή, μπορώ να παραδεχτώ, και μη σου πω και από τη διετή κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη. Ωστόσο, επειδή, μια άλλη παροιμία, αραβική αυτή, λέει ότι «η καμήλα δεν κοιτάει τη δική της καμπούρα, των άλλων βλέπει», ο «Λεγάμενος» ορέγεται (ωραίο ρήμα, θα σας το πει και ο καθηγητής Μπαμπινιώτης – αντί του λαϊκότροπου «λιγουρεύεται») την εξουσία.

Τούτου δοθέντος, από το κόμμα της χαράς δόθηκε προς τα έξω, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν που λένε, απόσπασμα της τοποθέτησής του, κατά την επεισοδιακή συνεδρίαση του Πολιτικού του Γραφείου, σύμφωνα με την οποία:

«Η ραγδαία κυβερνητική φθορά του τελευταίου μήνα μπορεί να οδηγήσει σε πολιτικές εξελίξεις. Η κατάρρευση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς την κυβέρνηση σε συνδυασμό με τα φαινόμενα παρακμής που διαρκώς βλέπουν το φως της δημοσιότητας έχουν δημιουργήσει ένα πνιγηρό κλίμα στην ελληνική κοινωνία».

Αντε και να δεχτώ ότι έχει δημιουργηθεί «ένα πνιγηρό κλίμα στην ελληνική κοινωνία». Τι είναι αυτό που τον κάνει να πιστεύει ότι οι Ελληνες θα τον αναζητήσουν; Αναρωτιέμαι…

Οι μαγικές συνταγές και η απορία

Και δεν αναρωτιέμαι μόνο εγώ, αναρωτιούνται και πολλοί άλλοι, όσοι ζήσαμε αυτό το απίθανο συνονθύλευμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, του οποίου προΐστατο και του οποίου οι απίθανες πρωτοβουλίες έθεσαν τη χώρα και τον λαό της κάτω από τον ζυγό του 3ου και χειρότερου Μνημονίου: Να έρθει πίσω για τα υπόλοιπα; Είμαστε που είμαστε υπό τα δεσμά των δανειστών, με τους πιο εξευτελιστικούς όρους, ως το 2060, και κατ’ άλλους ως το τέλος του 21ου αιώνα, να μας φορέσει και άλλα φέσια θέλει; Διότι τις μαγικές του συνταγές τις είδαμε, τις γνωρίσαμε, τις νιώσαμε στο πετσί μας. Κι αν δεν βρίσκονταν κοντά του δυο – τρεις σοβαροί άνθρωποι (θυμάμαι, πρόχειρα, τον κορυφαίο νομικό κύριο Σπύρο Σαγιά) που τον προειδοποίησαν για τις νομικές συνέπειες που θα είχαν οι αποφάσεις του να βγει η χώρα από την Ευρωπαϊκή Ενωση, θα μας είχε οδηγήσει στην απόλυτη χρεοκοπία. Οτι οι τρέλες του, και των υπολοίπων που τον περιστοίχιζαν, πως… θα αλλάξει την Ευρώπη, θα είχαν ένα μόνο αποτέλεσμα: τα πιο μεγάλα δεινά για τον ελληνικό λαό.

Ευτυχώς που τους άκουσε (τους ελάχιστους σοβαρούς δίπλα του) εκείνο το βράδυ της 5ης Ιουλίου 2015. Αλλιώς, θα είχαμε τελειώσει.

Τι τον κάνει λοιπόν να πιστεύει ότι ο ελληνικός λαός τα έχει ξεχάσει όλα αυτά και θα τον αναζητήσει ως μεσσία να επιστρέψει;

Αυτοκριτική, αυτή η άγνωστη

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν φταίει μόνον αυτός. Ευθύνονται και οι γύρω του. Που δεν τόλμησαν ποτέ να του ζητήσουν να κάνει μια αυτοκριτική, να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί «ενώπιος ενωπίω» τι πιστεύει για τα 4½ χρόνια της εξουσίας του. Αγνωστη λέξη είναι γι’ αυτόν η αυτοκριτική. Αγνωστη – την έχει αποδιώξει εντελώς από το υποσυνείδητό του. Φουσκώνει σαν διάνος την άνοιξη και νομίζει ότι έχουμε και οι υπόλοιποι την ίδια εντύπωση. Σκληρό, αλλά κάποιος πρέπει να τον επαναφέρει στη (ζοφερή) πραγματικότητα. Μια τραγική περίοδος ήταν η διακυβέρνησή του, με τα όσα συνέβησαν και στη διάρκεια των οποίων καταλύθηκαν θεσμοί, βιάστηκαν άλλοι, χρησιμοποιήθηκαν το κράτος και οι δομές του για την εξόντωση των πολιτικών του αντιπάλων και όλα αυτά μέσα σε ένα πλαίσιο καταστροφικών πολιτικών στην οικονομία, στην παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό. Εν κατακλείδι, αυτή δεν ήταν Πρώτη Φορά Αριστερά στην κυβέρνηση. Το τσίρκο Μεντράνο σε περιοδεία ανά την χώρα, ήταν…

Η Δημοκρατία την «πρώτη φορά»

Η πλάκα δεν είναι ότι ο «Λεγάμενος» κατέληξε στην εκτίμηση περί του «πνιγηρού κλίματος στην ελληνική κοινωνία» που τον ξαναφέρει πίσω. Είναι ότι οι «ερμηνευτές» του, όπως ο Θανάσης ο «μαρούλιας», όχι μόνο δεν κάνουν τίποτε για να τον συνεφέρουν, αλλά στην πραγματικότητα τον σπρώχνουν κιόλας προς αυτή την κατεύθυνση. Το ότι συμφωνούν μαζί του δεν το σχολιάζω. Αν δεν συμφωνούσαν και αυτοί, τότε θα ήταν πραγματικά πρόβλημα. Γράφει λοιπόν χθες, στην «Αυγή», ο Θανάσης, αναλύοντας την κατάσταση (με τα δικά του φυσικά μάτια, τα τσαχπίνικα, τα συριζαίικα):

«Ολα αυτά (περί του μεγάλου σκανδάλου που συνιστά η βλακεία όσον αφορά τη φύλαξη Φουρθιώτη κ.λπ.) επίσης προειδοποιούν ότι είναι πολύ πιθανόν να έχουμε εξελίξεις με ευθύνη των από κει. Που πάει να πει για τους από δω: αγρυπνείτε, συμμαζευτείτε, ετοιμαστείτε. Δεν είναι καιρός για μωρές παρθένες. Διότι εκείνοι που ελέγχουν το σήμερα δεν πρόκειται να αφήσουν ελεύθερα τα χέρια της δημοκρατίας το αύριο. Με την αποτυχία του Παπανδρέου μάς προέκυψε ο Παπαδήμας. Με την αποτυχία του Σαμαρά η ραδιουργία της παρένθεσης. Το unfair είναι δεύτερη φύση τους. Καλώς λέγεται ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα αλλά κάποτε συμβαίνει επίσης στα αδιέξοδα να μην υπάρχει και τόση Δημοκρατία».

Θανάση μου, δεν θέλω να σ’ το χαλάσω, αλλά επί «Λεγάμενου», εδώ που τα λέμε, δεν ήταν και η ευτυχέστερη περίοδος για τη Δημοκρατία στη χώρα – και υπάρχουν μερικά παραδείγματα. Οπως το λέγε με Παπαγγελόπουλο, λέγε με Παππά, λέγε με Καμμένο κ.ο.κ.

Η ζωή μετά

Και μέσα σε όλα αυτά, έχουμε και νέα παρέμβαση της κυρίας Ζαννέτ ( όπως ονομάζουν στην εύανδρο Ηπειρο – και πιο συγκεκριμένα στην Αρτα – τη Γιαννούλα) Τσίπρα, αδελφής του «Λεγάμενου». Βαρυσήμαντη δεν μπορώ να την αξιολογήσω, αλλά περίεργη σίγουρα. Η κυρία Ζαννέτ λοιπόν έκανε χθες αργά τη νύχτα (σύμφωνα με το iefimerida.gr) μια ανάρτηση στο Facebook – την ακόλουθη, συγκεκριμένα:

«Ημουν, είμαι και θα είμαι στρατιώτης στο κόμμα και την αριστερά. Από τα νιάτα μου. Πάντα!!! Ο αδερφός μου έχει την πορεία του στην αριστερά και εγώ τη δική μου. Ημουν εδώ πριν, θα είμαι εδώ και μετά».

Εγώ που μπήκα στο προφίλ της, κατά τις 12 χθες το μεσημέρι, και αφού είχα διαβάσει αυτή την ανάρτηση, δεν τη βρήκα. Την είχε αποσύρει. Μπορώ να καταλάβω το γιατί. Διότι η κατάληξή της, αυτό το «θα είμαι εδώ και μετά», προφανώς υπονοεί ή θα μπορούσε να εκληφθεί ότι υπονοεί πως εκείνος που δεν θα είναι στην Αριστερά, είναι ο «Λεγάμενος». Ξέρει κάτι η γυναίκα, περισσότερο από μας, το θεωρώ σίγουρο. Το ερώτημα είναι αν φύγει «που του το ‘χουνε στρωμένο» (για να θυμηθώ και πάλι τη γενέθλια εύανδρο). Όσοι, πιστοί, προαιρείσθε, δώσετε μιαν απάντηση στο διαφαινόμενο μέγα ερώτημα…

 Γ. Παπαχρήστος-ΤΑ ΝΕΑ