Καλύτερη δουλειά, καλύτερη ζωή (...χρόνια τώρα)

Τις τελευταίες ημέρες γίνεται αρκετή συζήτηση για τον νέο εργασιακό νόμο που προτίθεται να ψηφίσει και να εφαρμόσει η κυβέρνηση, για τον οποίο αντιδρά με σφοδρότητα η αντιπολίτευση - κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ. Λογικό είναι η αντιπολίτευση να κάνει τη δουλειά της και ειδικά σε θέματα εργασιακά, όπου τα αριστερά κόμματα έχουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία παγκοσμίως. Μοιάζει, όμως, περισσότερο όλη αυτή η υπόθεση σαν μια παραδοσιακή αντίθεση μεταξύ κενών ιδεολογικών διαφορών παρά με κάτι ουσιαστικό, τουλάχιστον σε χώρες της Ενωμένης Ευρώπης και γενικά του δυτικού κόσμου.

Πρώτα απ’ όλα, λοιπόν, όλα άλλαξαν δραματικά με την παγκοσμιοποίηση των οικονομιών που άνοιξαν τα σύνορα, έγιναν πιο εύκολα και σε συνδυασμό με την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων η εικόνα μεταβλήθηκε δραματικά. Τα φτηνά εργατικά χέρια της Κίνας και της Ινδίας στη βιομηχανία της υφαντουργίας και του ενδύματος, ας πούμε, μετέφεραν εκατομμύρια θέσεις εργασίας από τη Δύση στην Ανατολή. Πάνω από 20 χρόνια τώρα ό,τι φοράμε στην καθημερινότητά μας παράγεται στη συντριπτική του πλειοψηφία εκεί, ακόμα και κάποιες ακριβές μάρκες. Αυτό δεν αλλάζει.

Η δεύτερη μεγάλη επανάσταση που άλλαξε πλήρως τις συνθήκες εργασίας είναι αυτή με το Ιντερνετ και την τηλεργασία, η οποία ξεκίνησε την τελευταία δεκαετία και κατέστη σχεδόν απαραίτητη τους τελευταίους 15 μήνες λόγω της πανδημίας. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο εργάστηκαν και εργάζονται, επικοινωνούν βασικά μέσω ενός λάπτοπ, κινητού ή κομπιούτερ σε απόσταση που μπορεί να είναι από ένας όροφος (για να μην έρθουν σε επαφή και κολλήσουν κορωνοϊό) μέχρι μία ήπειρος. Σύμφωνοι, πάντοτε στις ώρες εργασίας υπάρχουν νόμοι και κανόνες, υφίσταται και θα συνεχίσει να υφίσταται το περίφημο οκτάωρο, το οποίο ασφαλώς και δεν πρόκειται να καταργηθεί στην Ε.Ε. από κάποιον «κακό νόμο» που υποθετικά έφερε στην Ελλάδα ο κ. Χατζηδάκης. Και φυσικά η «επένδυση» σε τέτοιου είδους αντιπολίτευση, ότι δηλαδή ο Μητσοτάκης καταργεί το οκτάωρο, προφανώς θα πιάσει τόπο, θα γίνει πιστευτή μόνο στον «γνωστό πυρήνα της Αριστεράς», που ό,τι και αν συμβεί πιστεύει ότι για όλα φταίει ο καπιταλισμός. Πολιτική προκοπή με αυτό δεν γίνεται όμως, αλλά ΟΚ, κάτι πρέπει να πει και η αντιπολίτευση, η οποία μακάρι να πάει και στην ουσία.

Ειδικά για την Ελλάδα, όμως, θα πρέπει να λάβει κανείς υπ’ όψιν του όταν αναφέρεται στα Εργασιακά τι συνέβη την εποχή του μνημονίου, όπου οι συνθήκες εργασίας και αμοιβών μεταβλήθηκαν δραματικά. Ποιος δεν γνωρίζει ότι πολυεθνικές εταιρείες με τεράστια κέρδη, τη δύσκολη μνημονιακή περίοδο 2010-2018 (π.χ. αυτές της κινητής τηλεφωνίας), δεν απασχολούσαν με τετραωρίες εργαζομένους αντί μηνιαίου μισθού 400 ευρώ;

Θεωρώ, λοιπόν, πολύ πιο σημαντικό -σε ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο- για την εργασία να θεσπιστούν όροι με τους οποίους θα εξασφαλίζεται η ποιότητα της εργασίας, αλλά κυρίως το πώς θα αποφευχθεί η ανασφάλιστη εργασία, γεγονός που βλάπτει σοβαρά το κράτος και τον ίδιο τον εργαζόμενο. Ακόμα και το ύψος των αμοιβών με βάση τα αποτελέσματα και την πρόοδο θα μπορούσε να θεσπιστεί με ισχυρά κίνητρα που θα έπαιρνε η επιχείρηση σε περίπτωση αυξήσεων των μισθών και των ημερομισθίων.

ΥΓ.: Διάβασα το σύνθημα της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ επί του ίδιου θέματος, του νέου Εργασιακού: «Λιγότερη δουλειά, περισσότερη ζωή». Μα, αλήθεια τώρα, δεν τους έχει πει κανείς ότι εδώ και... άπειρα χρόνια όσοι δουλεύουν πολύ, συνήθως, αμείβονται περισσότερο και περνάνε καλύτερη ζωή; Στα ελεύθερα καθεστώτα, τουλάχιστον.

 Τάσος Καραμήτσος-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ