Από τους δρόμους της Γένοβας, στο δρόμο… με τον Στέφανο και την Μαριλίζα!

Πόσο γρήγορα γέρασαν τα εγερτήρια νεανικά όνειρα της νέας Αριστεράς στους δρόμους του πλανήτη. Πώς κουράστηκαν τα Κινήματα στις… Γένοβες, τις Πράγες, τις Μαδρίτες, τις Νέες Υόρκες με τα Occupy Wall street. Πόσο η ουτοπία ενός άλλου κόσμου ηττήθηκε -ή προσαρμόστηκε- στον αδήριτο ρεαλισμό του υπάρχοντος.

Το πρόβλημα με εκείνη τη δική μας αριστερά που τους περπάτησε, διακηρύσσοντας ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», είναι ότι παλινδρόμησε στη θαλπωρή που παρέχει η ασφάλεια των παλιών δογμάτων. Τα νέα θέλουν πρωτότυπο όραμα, φαντασία αλλά και παιδεία.

Ήταν συμβολική η φωτογραφία που κυκλοφόρησε χθες με τον Αλέξη Τσίπρα στη διαδήλωση ανάμεσα στον Στέφανο Τζουμάκα και την Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου. Δε μειώνουμε τα δύο πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Αντιθέτως, έχουν την

εκτίμηση μας, καθώς διαθέτουν πολιτική άποψη, παρωχημένη κατ’ εμάς αλλά πλέον συγκροτημένη εκείνης της «όσα παίρνει ο άνεμος» πολλών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Επίσης, δεν τους θεωρούμε σαλταδόρους της πολιτικής, όπως είναι πολλοί άλλοι δευτερεύοντες πασόκοι, που προσέτρεξαν να απολαύσουν τους καρπούς της νέας εξουσίας, που φευ γι’ αυτούς δεν κράτησε πολύ, και που δε φαίνεται να επανέρχεται σύντομα.

Οπότε ο τίτλος δεν αφορά την πολιτική ποιότητα των συγκεκριμένων προσώπων, αλλά τον συμβολισμό που εκπέμπουν. Την αγκίστρωση του ΣΥΡΙΖΑ στο «παλιό καλό» και ξεπερασμένο ΠΑΣΟΚ, και η οποία είναι ενδεικτική της έλλειψης συμμάχων. Δεν είναι τυχαίο που πλαισιώθηκε και από αυτούς, σε μια εκδήλωση, την Τρίτη κατά σειρά για την εργατική πρωτομαγιά, για να επιδείξει «διεύρυνση».

Κατέβηκαν στο δρόμο κηρύσσοντας τη «Μάχη των μαχών» για ένα νομοσχέδιο που ακόμη δε γνωρίζουν, και με «αγωνιστικά» αιτήματα τη διατήρηση ενός νομικού εργασιακού στάτους που δημιουργήθηκε 40 χρόνια πριν, και το οποίο αντανακλούσε την τότε παραγωγική δομή της χώρας, η οποία έχει ξεπεραστεί από τις τεχνολογικές εξελίξεις και τις νέες κοινωνικές ανάγκες.

Δεν εννοούμε ότι η αντιπολίτευση θα έπρεπε οπωσδήποτε να το αποδεχθεί. Άλλωστε εδώ σε αυτές τις στήλες στις 4 Μαρτίου, διατυπώσαμε τις επιφυλάξεις μας για το κατά πόσο οι προβλέπεις για το 10ωρο και τις αντίστοιχες ώρες σχόλης, θα βρουν ανταπόκριση στη θάλασσα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, εκεί που το αφεντικό είναι αφεντικό με την παλιά έννοια, χωρίς να ασχολείται με μάνατζμεντ, διαχείριση ανθρώπινων πόρων, δικαιώματα και άλλες τέτοιες «μοντερνιές».

Από την άλλη, σύμφωνα με αυτά που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, το ν/σ έχει και πρωτοπόρες διατάξεις για την Ελλάδα. Προβλέψεις με βάση τις ανάγκες που επιβάλει την εποχή της καλπάζουσας ψηφιακής παραγωγικότητας.

Επί αυτών υποχρεούται να τοποθετηθεί ένα κόμμα εξουσίας προς όφελος των εργαζομένων, και όχι ο φιλοδοξών την πρωθυπουργία να το παίζει… Σταύρος Καλλέργης σε νέα έκδοση εν έτει 2021. Ούτε να μηρυκάζει τα παλιά νόστιμα συνθήματα «οι άνθρωποι είναι πάνω από τα κέρδη».

Το νομοσχέδιο θα περάσει γιατί η κυβέρνηση έχει την πλειοψηφία, αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση δε θα έχει συμβάλει στη βελτίωσή του, με την σεχταριστική στάση που έχει υιοθετήσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας δηλαδή, προσπάθησε να δημιουργήσει συμμαχίες, όπως ας πούμε στην πορεία του Πολυτεχνείου, στην αστυνόμευση στα πανεπιστήμια και στον χειρισμό της πανδημίας.

Η προσπάθειά του, ακόμη και αν δεν πήγαζε από την ύστερη σκοπιμότητα (να φανεί ότι ηγείται μιας κίνησης που περιλαμβάνει ΚΙΝΑΛ και ΚΚΕ), θα φαινόταν εκ των πραγμάτων ως ηγεμονική έναντι των δύο κομμάτων, λόγω ποσοστών και κοινοβουλευτικής θέσης ως αξιωματική αντιπολίτευση. Εξ ου και τα δύο κόμματα δε συναίνεσαν.

Πλέον του έμειναν οι προσχωρήσαντες από το ΠΑΣΟΚ, να περιφέρεται μαζί τους στους δρόμους σε μια πεπαλαιωμένη αγωνιστική αναπαράσταση. Το πρόβλημα είναι ότι τα στελέχη αυτά, με υπαρκτή παρουσία στο ΠΑΣΟΚ, δεν έχουν προσωπική εκλογική δύναμη. Πολύ περισσότερο βέβαια αρκετοί εκ των υπολοίπων, που απλά διετέλεσαν στελέχη του ΠΑΣΟΚ με υποδεέστερη παρουσία αυτής του Τζουμάκα και της Ξενογιαννακοπούλου.

Αυτή η έλλειψη συμμάχων θα αποτυπωθεί και στη διενέργεια των πρώτων εκλογών που θα γίνουν με απλή αναλογική, και στις οποίες δεν προβλέπεται κάποιο κόμμα να αποκτήσει αυτοδυναμία. Αλλά ως τότε έχουμε καιρό.

 Γ. Σιδέρης-liberal.gr