«Εκλογομάγειρες» και πολιτικά «καρβέλια»

Για τους παραδοσιακούς «εκλογομάγειρες» πιο ιδανικό σκηνικό για να κάνουν άκοπα τη δουλειά τους δεν θα υπήρχε. Χωρίς ιδιαίτερο ρίσκο θα μπορούσαν να σχεδιάσουν, να εκτελέσουν τις κινήσεις τους και να έχουν το ανάλογο αποτέλεσμα.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς επαΐων περί την εκλογική τέχνη για να αντιληφθεί πώς έχουν σήμερα τα πράγματα. Ούτε υπάρχει ουδείς ο οποίος να μην αντιλαμβάνεται ποια θα ήταν υπό τις παρούσες συνθήκες η έκβαση μιας αναμέτρησης. Θα ήταν σα να «έκλεβε εκκλησία» όποιος, κατά τη λαϊκή έκφραση, έμπαινε  σε αυτό το δίλλημα. Ακόμη κι εκείνοι που εκφράζουν μύχιους πόθους για κάτι άλλο, γνωρίζουν εντούτοις  καλά ποια είναι η πραγματικότητα.  

Στις δημοσκοπήσεις εδώ και πολλά χρόνια το εύρημα αυτό λέγεται «παράσταση νίκης» και αποτελεί σαφή οδηγό για το ποιος προβλέπεται ότι θα κερδίσει ανεξάρτητα από το τι ψηφίζει και προτιμά κάθε ψηφοφόρος. Κι αυτή την σαφή «παράσταση νίκης» υπέρ της ΝΔ δεν την αμφισβητούν ούτε εκείνοι που όψιμα έχουν ανακαλύψει θέμα αξιοπιστίας των μετρήσεων της κοινής γνώμης. 
Η προκήρυξη και η διενέργεια εκλογών στην παρούσα συγκυρία δεν θα ανανέωνε, μόνο, θριαμβευτικά    τη λαϊκή εντολή προς την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Θα πυροδοτούσε αλυσιδωτές εξελίξεις παντού. Θα ήταν ένα πραγματικό ντόμινο. 

Με τους παραδοσιακούς όρους, η προσφυγή σε κάλπες θα αποτελούσε ένα «πολυεργαλείο» πυρηνικής πολιτικής και κομματικής ισχύος. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ΝΔ θα έπαιζε χωρίς αντίπαλο στο εκλογικό τερέν. Η επικράτησή της δεν θα μηδένιζε απλώς το κοντέρ της κυβερνητικής θητείας, αλλά θα σηματοδοτούσε και την απόλυτη -ίσως και τη μονολιθική- επικράτησή της στο κομματικό στερέωμα της χώρας. 
 
Με τα υψηλά ποσοστά που θα εξασφάλιζε -ακόμη και στα επίπεδα του 2019- θα εξουδετέρωνε σε πρώτη φάση τη νάρκη της απλής αναλογικής και αν χρειαζόταν, αμέσως μετά, θα διεύρυνε την κοινοβουλευτική της επιρροή και την πολιτική της κυριαρχία. Το σημαντικότερο ίσως είναι ότι θα μπορούσε παράλληλα να «εξαφανίσει» την αντιπολίτευση. Μια νέα εκλογική ήττα για το συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν στρατηγικής σημασίας και κατά πάσα πιθανότητα θα είχε ως αποτέλεσμα να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Ως συνασπισμός διαμαρτυρίας συγκροτήθηκε άλλωστε εκμεταλλευόμενος την κατάρρευση του όμορου χώρου του ΠΑΣΟΚ.  

Ήδη είναι φανερό ότι μόνο η προσμονή της επανόδου στην εξουσία συντηρεί την τεχνητή ενότητά του και επιτρέπει στην ηγεσία του να καλλιεργεί φρούδες ελπίδες για τη «δεύτερη φορά αριστερά». Μόλις η  προσμονή αυτή αποδειχθεί, εν τοις πράγμασι, απατηλή η συγκολλητική ουσία θα χαθεί και οι φυγόκεντρες δυνάμεις θα αποκτήσουν διαλυτική ορμή. Από μόνο του αυτό θα ήταν αρκετό για να διασφαλίσει όχι απλώς την κυβερνητική  μακροημέρευση αλλά και την πολιτική μονοκρατορία στη ΝΔ και τον Κ. Μητσοτάκη προσωπικά. Η πολιτική ιστορία του τόπου περιέχει αρκετές περιόδους που προσφέρουν χρήσιμα παραδείγματα.  Επίσης η σύγχρονη πολιτική ιστορία έχει «διδάξει» ότι ουκ ολίγες φορές οι κυβερνήσεις, όταν είναι ισχυρές, ανανεώνουν τη θητεία τους πριν από τη λήξη της τετραετίας.  

Με βάση όλα αυτά, το παράδοξο είναι ότι η ανακύκλωση της φιλολογίας περί εκλογών προέρχεται από την αντιπολίτευση. Φαινομενικά παράδοξο διότι είναι απολύτως εξηγήσιμο. Η αντιπολίτευση, όχι μόνο η μείζων, έχει κατ’ αρχάς λόγους να φοβάται ότι οι εκλογές θα  τη διαλύσουν κυριολεκτικά και προσπαθεί να τις «κάψει».  Δια του τρόπου αυτού επίσης οι ηγεσίες της διατηρούν σε αναγκαστική πειθαρχία τους εσωκομματικούς στρατούς τους και κρατούν σε καταστολή τα επωαζόμενα αντάρτικα.  

Αν σε κάτι έχει δίκιο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αυτό είναι ότι «ο κόσμος αλλάζει». Στην απορία του για το «εμείς;», όμως , η απάντηση είναι ότι ο ίδιος μάλλον δεν το έχει καταλάβει  αυτό. Όπως παραμένει στα στερεότυπα του πρότερου αντιπολιτευτικού του βίου, έτσι δεν έχει αντιληφθεί και την τομή που σημειώθηκε το 2019. Μια τομή που αφορά και ένα νέο τρόπο σκέψης και πολιτικής συμπεριφοράς με τη σφραγίδα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Είναι η άρνηση του παρακμιακού χθες, η μετάβαση σε ένα διαφορετικό αύριο με άλλους κανόνες και συντεταγμένες.  

Σχεδόν δύο χρόνια μετά, έχει γίνει φανερό -και από τον τρόπο που λειτουργεί η κυβέρνηση, που παράγει το έργο της και λύνει τα προβλήματα- ότι όσο κι αν ήταν θεμιτές κατά το παρελθόν αυτές οι παραδοσιακές μορφές διαχείρισης, δεν απαντούν στις σύγχρονες, τις καινούργιες ανάγκες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποδείξει -και ως πρωθυπουργός-  ότι η μικροπολιτική δεν βρίσκεται στις προτεραιότητές του, ούτε κάνει τις επιλογές του  με βάση τα κομματικά οφέλη. Οι εποχές είναι τέτοιες άλλωστε που επιβάλλουν σε όλους μας να σταθούμε αντάξιοι των προκλήσεων για την κοινωνία και τη χώρα μας. Όχι για τα στενά κομματικά συμφέροντα. Αυτός μπορεί να είναι ο πιο δύσκολος δρόμος, όχι ο ευκαιριακός και ο τυχοδιωκτικός, αλλά είναι και ο μόνος ασφαλής. Ο κ. Τσίπρας, συνηθισμένος στα μονοπάτια των τακτικισμών και των πρόσκαιρων μεθοδεύσεων, αδυνατεί να συγχρονίσει το βηματισμό του. Γι’ αυτό και γίνεται κουραστικός και παρωχημένος.  

 Βγαίνοντας ημέρα με την ημέρα από την πανδημία, όμως, είναι ιστορική η ευθύνη αλλά και η ευκαιρία για να φτιαχτεί σε στέρεα βάση η νέα Ελλάδα. Κι αυτό κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της ΝΔ: Την Ελλάδα του μέλλοντος για όλους και όλες, για να κλείσει οριστικά επιτέλους ο κύκλος της κρίσης των τελευταίων χρόνων και να δρομολογηθεί η νέα εποχή της ανάπτυξης, των επενδύσεων, των θέσεων εργασίας και της βελτίωσης του επιπέδου ζωής.  Οπότε οι πολίτες θα έχουν τη δυνατότητα  να κρίνουν, τη σωστή στιγμή, νηφάλια και ολοκληρωμένα το έργο και την προσφορά καθενός στην εθνική υπόθεση. Και είναι απολύτως βέβαιο ότι τότε θα κοπεί για τα καλά η «όρεξη» και σε εκείνους που, αμετανόητοι, ονειρεύονται πολιτικά «καρβέλια»

   Φώτης Καρύδας -δημοσιογράφος 

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ