Νίκος Φίλης: Χωράφια

Η έλξη ήταν μεγάλη. Το πεζοδρόμιο δεν μπορούσε να περιμένει. Μαγνήτισε εσπευσμένα τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, μία ημέρα πριν από την απεργία· και τους κρέμασε πίσω από ένα πανό κατά του εργασιακού, στον Άγνωστο Στρατιώτη.
 
Μπορεί οι πολλοί να μην ακούν τον δρόμο. Στον δρόμο, όμως, βλέπει η αντιπολίτευση το μέλλον της. Οχι μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ, για τα στελέχη του οποίου η επιστροφή στο «πεδίο» έχει τον χαρακτήρα της παλιννόστησης στην ακτιβιστική καταγωγή του κόμματος. Στον δρόμο θα είναι και η υπόλοιπη αντιπολίτευση – το ΚΙΝΑΛ, το ΚΚΕ, το ΜέΡΑ25. Έχει άραγε αυτή η συνύπαρξη χαρακτήρα πολιτικής συμπόρευσης; Μπορεί κανείς να δει στη σημερινή πορεία το σπέρμα μιας αντικυβερνητικής συμπαράταξης;
 
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να το εύχεται. Ακόμη και αν δεν το πιστεύει, τη συμφέρει να διατηρεί τη φιλολογία περί «προοδευτικής» ή, έστω, αντιδεξιάς συσπείρωσης. Το «αντί-» είναι και το μόνο στοιχείο που θα μπορούσε να ευθυγραμμίσει σχήματα τόσο διαφορετικά όσο το ΚΚΕ και το ΚΙΝΑΛ.

Η συσπείρωση που φαντάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί, όμως, να αποσυσπειρώσει τον ίδιο. Μπορεί να αναζωπυρώσει την εσωτερική του αμφιταλάντευση για το με ποιους πρέπει το κόμμα να επιχειρήσει να σπάσει την απομόνωσή του. Δεν είναι είδηση ότι ο Νίκος Φίλης δήλωσε χθες την προτίμησή του για προσέγγιση με το ΜέΡΑ25. Ούτε είναι πρωτοφανής η αποδοκιμασία του πρώην υπουργού για την περισυλλογή υποπροϊόντων της πασοκικής παρακμής – που κατά ποδοσφαιρικό ευφημισμό ονομάζονται «μεταγραφές».
 
Η αξιωματική αντιπολίτευση τρέφει εντός της τη νοσταλγία για την εφηβεία του κόμματος διαμαρτυρίας. Το ΚΙΝΑΛ, όσο και αν προσπαθήσει, είναι πολύ αργά να πετάξει το δέρμα της κυβερνητικής του ιστορίας και να συναντηθεί με τον ανανήψαντα ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία. Αναλόγως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια πολύ συστημικός για να υποδυθεί τον ριζοσπαστικό παρτενέρ του ΚΚΕ ή ακόμη και του ποπ αντικαπιταλιστή Βαρουφάκη.
 
Ακόμη και αν παραλληλίζονται, οι πορείες των τεσσάρων συνιστωσών της αντιπολίτευσης φαίνονται καταδικασμένες να μείνουν ασύμπτωτες. Η συνύπαρξή τους στο τερέν του εργασιακού μόνο με όρους ανταγωνισμού μπορεί να εξελιχθεί. Ανταγωνίζονται για ένα κομμάτι στον χώρο Αριστερά του Κέντρου, συνωθούμενοι σε μια παλέτα μάλλον στενή: νεοαγανάκτηση ΣΥΡΙΖΑ, καθωσπρέπει συνδικαλισμός ΚΙΝΑΛ-ΓΣΕΕ ή ο πούρος αντισυστημισμός των υπολοίπων;
 
Το στρίμωγμα σε αυτό το ακριανό χωράφι σημαίνει ότι ο υπόλοιπος χώρος της πολιτικής γεωγραφίας μένει χωρίς διεκδικητές. Μένει βορά σε πολιτικό μονοπώλιο.
 
Τα αντικυβερνητικά μέτωπα είναι ωραία ιδέα, αρκεί να μπορούν να σταθούν, έστω και φευγαλέα, σε στοίχιση μετώπου. Αρκεί να μπορούν να φέρουν μεγαλύτερο άθροισμα από το «αντί-» τους.

 Μιχάλης Τσιντσίνης-Καθημερινή